tag:blogger.com,1999:blog-89922066564682960722024-03-19T10:50:32.423+02:00τα Τετράδια της άρνησηςUnknownnoreply@blogger.comBlogger20125tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-8689382834131743782012-03-20T21:25:00.001+02:002012-03-20T21:27:27.842+02:00Η ιδιωτικοποίηση της «γενικής διάνοιας», του Slavoj Zizek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: small;"></span><br />
<div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;"> <b> του Slavoj Zizek </b> </span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Πώς έγινε ο Bill Gates ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική; Η περιουσία του δεν έχει καμία σχέση με το κόστος παραγωγής αυτών που πουλάει η Microsoft: δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι παράγει καλό λογισμικό σε χαμηλότερες τιμές από τους ανταγωνιστές της, ή της «αξιοποίησης» των εργαζομένων της με μεγαλύτερη επιτυχία (η Microsoft πληρώνει τους γνωσιακούς εργαζόμενούς της με σχετικά υψηλό μισθό). Αν αυτό ίσχυε, η Microsoft θα είχε χρεοκοπήσει εδώ και καιρό: οι άνθρωποι θα επέλεγαν ελεύθερα συστήματα, όπως το Linux, τα οποία είναι εξίσου καλά ή και καλύτερα από τα προϊόντα της Microsoft. Εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν το λογισμικό της Microsoft, επειδή η Microsoft έχει επιβληθεί ως ένα σχεδόν καθολικό πρότυπο, μονοπωλώντας ουσιαστικά το χώρο, ως μια ενσάρκωση αυτού που ο Μαρξ αποκαλούσε «γενική διάνοια», εννοώντας τη συλλογική γνώση σε όλες τις μορφές της, από την επιστήμη μέχρι την πρακτική τεχνογνωσία. Ο Γκέιτς ιδιωτικοποίησε, πράγματι, ένα μέρος της γενικής διάνοιας και έγινε πλούσιος από την ιδιοποίηση του μισθώματος που επακολούθησε.</span></span><br />
<a name='more'></a></div><span style="font-size: small;"> </span><br />
<div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Η δυνατότητα της ιδιωτικοποίησης της γενικής διάνοιας ήταν κάτι που ο Μαρξ δεν προέβλεψε στα γραπτά του για τον καπιταλισμό (σε μεγάλο βαθμό γιατί παρέβλεψε την κοινωνική διάστασή της). Ωστόσο, αυτό αποτελεί τον πυρήνα των σημερινών αγώνων γύρω από την πνευματική ιδιοκτησία: καθώς ο ρόλος της γενικής διάνοιας -που βασίζεται στη συλλογική γνώση και την κοινωνική συνεργασία- έχει αυξηθεί στο μετα-βιομηχανικό καπιταλισμό, ο πλούτος συσσωρεύεται εντελώς δυσανάλογα προς τη δαπανηθείσα εργασία στην παραγωγή του. Το αποτέλεσμα δεν είναι, όπως ο Μαρξ φαίνεται να ανέμενε, η αυτο-διάλυση του καπιταλισμού, αλλά η σταδιακή μετατροπή του κέρδους που προκύπτει από την εκμετάλλευση της εργασίας σε μίσθωμα που ιδιοποιείται μέσω της ιδιωτικοποίησης της γνώσης.</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Το ίδιο ισχύει και για τους φυσικούς πόρους, η εκμετάλλευση των οποίων είναι μια από τις κύριες στον κόσμο πηγές μισθώματος. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας μόνιμος αγώνας για το ποιος παίρνει το μίσθωμα: οι πολίτες του Τρίτου Κόσμου ή οι δυτικές επιχειρήσεις. Η ειρωνεία είναι ότι για να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ της εργασίας (η οποία με τη χρήση της παράγει υπεραξία) και άλλων εμπορευμάτων (τα οποία καταναλώνουν όλοι την αξία τους κατά τη χρήση τους), ο Μαρξ αναφέρει το πετρέλαιο ως παράδειγμα «συνηθισμένου» εμπορεύματος. Οποιαδήποτε προσπάθεια σήμερα να συνδεθεί η άνοδος και η πτώση της τιμής του πετρελαίου με την αύξηση ή μείωση του κόστους παραγωγής ή την τιμή της υπό εκμετάλλευση εργασίας, είναι άνευ νοήματος: το κόστος παραγωγής είναι αμελητέο σε σχέση με την τιμή που πληρώνουμε για το πετρέλαιο, τιμή που είναι πραγματικά το μίσθωμα που οι ιδιοκτήτες του πόρου αυτού μπορούν να απαιτούν χάρη στην περιορισμένη προσφορά του.</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Μια συνέπεια της αύξησης της παραγωγικότητας που επέφεραν οι ραγδαία αυξανόμενες επιπτώσεις της συλλογικής γνώσης είναι η αλλαγή του ρόλου της ανεργίας. Είναι η ίδια η επιτυχία του καπιταλισμού (μεγαλύτερη αποδοτικότητα, αυξημένη παραγωγικότητα, κ.λπ.) που παράγει ανεργία, καθιστώντας όλο και περισσότερους εργαζόμενους άχρηστους: αυτό που θα έπρεπε να είναι ευλογία -λιγότερο σκληρή εργασία- μετατρέπεται σε κατάρα. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η ευκαιρία εκμετάλλευσης σε μια μακροχρόνια δουλειά τώρα βιώνεται ως προνόμιο. Η παγκόσμια αγορά, όπως ο Fredric Jameson το έχει θέσει, είναι πλέον «ένας χώρος στον οποίο ο καθένας έχει γίνει κάποτε παραγωγικός εργάτης, και στον οποίο η εργασία έχει αρχίσει να αποτιμάται παντού πολύ ακριβά για να αγορασθεί». Στην εν εξελίξει διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η κατηγορία των ανέργων δεν περιορίζεται πλέον στον αποκαλούμενο από τον Μαρξ «εφεδρικό στρατό εργασία»· περιλαμβάνει επίσης, όπως ο Jameson περιγράφει, «εκείνους τους μαζικούς πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν, κατά κάποιο τρόπο, ''εγκαταλειφθεί από την ιστορία'', οι οποίοι έχουν εσκεμμένα αποκλεισθεί από τα εκσυγχρονιστικά σχέδια του καπιταλιστικού Πρώτου Κόσμου και διαγράφηκαν ως ανέλπιδες ή μη εξελισσόμενες περιπτώσεις»: τα λεγόμενα αποτυχημένα κράτη (Κονγκό, Σομαλία), τα θύματα της πείνας ή οικολογικών καταστροφών, παγιδευμένοι από ψευδο-αρχαϊκά «εθνοτικά μίση», αντικείμενα της φιλανθρωπίας και των ΜΚΟ ή στόχοι του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Η κατηγορία των ανέργων έχει επομένως επεκταθεί, περιλαμβάνοντας τεράστιο εύρος ανθρώπων, από τους προσωρινά άνεργους, τους όχι πλέον απασχολήσιμους και τους μόνιμα άνεργους, έως τους κατοίκους των γκέτο και των παραγκουπόλεων (όλους εκείνους που συχνά είχαν απορριφθεί από τον Μαρξ ως «λούμπεν-προλετάριοι»), και τέλος ολόκληρους πληθυσμούς ή κράτη αποκλεισμένα από την παγκόσμια καπιταλιστική διαδικασία, όπως οι κενοί χώροι στους αρχαίους χάρτες.</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Μερικοί λένε ότι αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού παρέχει νέες δυνατότητες για χειραφέτηση. Αυτή είναι η θέση του Πλήθους των Hardt και Negri, που επιχειρεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον Μαρξ, ο οποίος έκρινε ότι αν κόψουμε απλώς το κεφάλι του καπιταλισμού θα έχουμε σοσιαλισμό. Ο Μαρξ, όπως το βλέπουν, ήταν ιστορικά περιορισμένος από την έννοια της κεντρικής, αυτοματοποιημένης και ιεραρχικά οργανωμένης βιομηχανικής μηχανικής εργασίας, με αποτέλεσμα να κατανοεί τη «γενική διάνοια» μάλλον σαν μέσο κεντρικού σχεδιασμού· μόνο σήμερα, με την άνοδο της «άυλης εργασίας», μια επαναστατική ανατροπή έχει γίνει «αντικειμενικά δυνατή». Αυτή η άυλη εργασία εκτείνεται ανάμεσα σε δύο πόλους: από τη διανοητική εργασία (παραγωγή ιδεών, κειμένων, προγραμμάτων, κ.λπ.) έως τη συναισθηματική εργασία (που πραγματοποιείται από γιατρούς, babysitters και αεροσυνοδούς). Σήμερα, η άυλη εργασία είναι «ηγεμονική» με την έννοια που ο Μαρξ διακήρυξε ότι στον καπιταλισμό του 19ου αιώνα η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή ήταν ηγεμονική: επιβάλλεται όχι αριθμητικά, αλλά παίζοντας τον κύριο, εμβληματικό δομικό ρόλο. Αυτό που αναδεικνύεται είναι ένα τεράστιο νέο πεδίο, τα αποκαλούμενα «κοινά»: κοινόχρηστες γνώσεις και νέες μορφές επικοινωνίας και συνεργασίας. Τα προϊόντα της άυλης παραγωγής δεν είναι αντικείμενα αλλά νέες κοινωνικές ή διαπροσωπικές σχέσεις· η άυλη παραγωγή είναι βιο-πολιτική, η παραγωγή της κοινωνικής ζωής.</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Οι Hardt και Negri περιγράφουν εδώ τη διαδικασία που οι ιδεολόγοι του σημερινού «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού εξυμνούν ως το πέρασμα από την υλική στη συμβολική παραγωγή, από την συγκεντρωτική-ιεραρχική λογική στη λογική της αυτο-οργάνωσης και της πολυκεντρικής συνεργασίας. Η διαφορά είναι ότι οι Hardt και Negri είναι ουσιαστικά πιστοί στον Μαρξ: προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι η άνοδος της γενικής διάνοιας είναι, μακροπρόθεσμα, ασυμβίβαστη με τον καπιταλισμό. Οι ιδεολόγοι του μεταμοντέρνου καπιταλισμού ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο: η μαρξιστική θεωρία (και πρακτική), υποστηρίζουν, παραμένει εντός των ορίων της ιεραρχικής λογικής του κεντρικού ελέγχου από το κράτος, και έτσι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες της επανάστασης της πληροφορίας. Υπάρχουν καλοί εμπειρικοί λόγοι για αυτόν τον ισχυρισμό: αυτό που ουσιαστικά κατέστρεψε τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στη νέα κοινωνική λογική που υποστηρίχθηκε από την επανάσταση της πληροφορίας: προσπάθησαν να κατευθύνουν την επανάσταση μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη μεγάλης κλίμακας συγκεντρωτικό, κρατικά σχεδιασμένο έργο. Το παράδοξο είναι ότι αυτό που οι Hardt και Negri εξυμνούν ως μοναδική ευκαιρία να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, εξυμνείται από τους ιδεολόγους της επανάστασης της πληροφορίας ως η άνοδος ενός νέου «χωρίς τριβές» καπιταλισμού.</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">Η ανάλυση των Hardt και Negri έχει κάποια αδύναμα σημεία, τα οποία εξηγούν πώς ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να επιβιώνει από αυτό που θα έπρεπε να ήταν (με κλασικούς μαρξιστικούς όρους) μια νέα οργάνωση της παραγωγής που τον καθιστά παρωχημένο. Υποτιμούν την έκταση στην οποία ο καπιταλισμός σήμερα έχει με επιτυχία (βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον) ιδιωτικοποιήσει τη γενική διάνοια, καθώς και το βαθμό στον οποίο, περισσότερο από την αστική τάξη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γίνονται περιττοί (με όλο και περισσότερους να γίνονται όχι μόνο προσωρινά άνεργοι, αλλά δομικά άνεργοι).</span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana;">*Απόσπασμα από το άρθρο του Slavoj Zizek Η εξέγερση των έμμισθων αστών στο London Review of Books (11/01/2012).</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-43083505148257002462012-02-23T01:18:00.003+02:002012-03-20T21:28:53.762+02:00Η πραγματική σύγκρουση στα πανεπιστήμια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; text-align: center;"><img alt="" class="alignnone" height="204" src="http://ilesxi.files.wordpress.com/2012/02/15-02-2012_auth_ekloges28429.jpg?w=400&h=204" style="height: auto; margin-bottom: 7px; margin-left: 7px; margin-right: 7px; margin-top: 7px;" width="400" /></div><div style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; text-align: right;"><b style="color: #222222;">του Παναγιώτη Σωτήρη</b></div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Περίσσεψε και πάλι η υποκριτική αγανάκτηση για τις κινητοποιήσεις στα Πανεπιστήμια. “Περιφερόμενοι πανεπιστημιακοί και φοιτητές διαλύουν εκλογές”, “βία στα ΑΕΙ”, “περιορισμός του δημοκρατικού δικαιώματος”, ήταν μερικές από τις φράσεις που επιμελώς ανακυκλώθηκαν τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις μαζικές κινητοποιήσεις διδασκόντων, φοιτητών και εργαζομένων που ματαίωσαν τις εκλογές για το Συμβούλιο Ιδρύματος στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Πελοποννήσου και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.<br />
<a name='more'></a></div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Και τα πράγματα δεν έμειναν μόνο εκεί: ο Τάκης Πολίτης, μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ και γραμματέας του Συλλόγου ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρουσιάστηκε σε διάφορα ΜΜΕ ως περίπου… αρχισυνωμότης, γιατί σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αναφέρθηκε σε αυτονόητα πρακτικά βήματα για την υλοποίηση αποφάσεων συνδικαλιστικών οργάνων που είχαν κατ’ επανάληψη διατυπωθεί ανοιχτά και δημόσια. Πανεπιστημιακοί που στο βιογραφικό τους πλάι στις επιστημονικές δημοσιεύσεις αναφέρουν και τα πόσα που πήραν από ερευνητικά προγράμματα, στέλνουν μηνύματα απαιτώντας την απόλυση όσων πανεπιστημιακών διαμαρτύρονται. Εισαγγελείς ήδη μεθοδεύουν την ποινική δίωξη όσων συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις.<br />
<span id="more-3882"></span>Την ίδια στιγμή όλοι αυτοί που υποτίθεται ότι αγανακτούν με τις κινητοποιήσεις (που σημειωτέον υπήρξαν υποδειγματικά ειρηνικές), σιωπούν εκκωφαντικά για τον πρωτοφανή εκβιασμό του Υπουργείου να χορηγεί μισούς προϋπολογισμούς στα Πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα ήδη να υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε βασικές λειτουργικές δαπάνες, για τις καθυστερήσεις στους διορισμούς εκλεγμένων συναδέλφων, για τη νέα τεράστια περικοπή των πιστώσεων για συμβασιούχους διδάσκοντες που περιλαμβάνει ο εφαρμοστικός νόμος της αποικιακής δανειακής σύμβασης.</div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Ούτε είναι τυχαίο ότι αυτοί που κραυγάζουν κατά των κινητοποιήσεων, όχι μόνο δεν παίρνουν θέση σε ό,τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία, όχι μόνο αδιαφορούν για το πώς ευρύτερα κοινωνικά στρώματα αντιμετωπίζουν την προοπτική της φτωχοποίησης και της κοινωνικής καταστροφής, αλλά ενίοτε αρθρογραφούν και υπέρ της ανάγκης “μεταρρυθμίσεων”. Είναι τυχαίο ότι “συνάδελφοι” από ελληνικά πανεπιστήμια, από αυτούς που κατά καιρούς καθύβρισαν τις πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις, εξακολουθούν να είναι στελέχη μιας κυβέρνησης που όλο και περισσότερο λειτουργεί ως κατοχικός εντολοδόχος ή ότι ο κ. Παπαδήμος πανεπιστημιακούς και δη εκ των λαλίστατων κατά των κινητοποιήσεων διάλεξε για συμβούλους, όπως π.χ. τον κ. Παγουλάτο;</div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Έχει έρθει η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο πανεπιστήμιο, όπως και σε ολόκληρη την κοινωνία, δεν είμαστε όλες και όλοι ίδιοι. Αυτοί που ήδη λειτουργούσαν ως μικροεπιχειρηματίες μέσα στα Πανεπιστήμια, διαχειριζόμενοι πανεπιστημιακή εξουσία αλλά και ροές χρηματοδοτήσεων, δεν είναι ίδιοι που όσες και όσους επέμειναν να λειτουργούν ως δάσκαλοι και ερευνητές. Αυτοί που στηρίζουν την επιχειρηματική μετάλλαξη και αποδέχονται την εξοντωτική συρρίκνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης δεν είναι ίδιοι με όσες και όσους αντιστάθηκαν και βρέθηκαν στο πλευρό των φοιτητών. Αυτοί που τώρα δεν εξεγείρονται ενάντια στη μετατροπή της χώρας τους σε “ζώνη καταστροφής” και νομιμοποιούν την εξαθλίωση, δεν μπορούν ποτέ να είναι ίδιοι με αυτούς που θέλουν να είναι κομμάτι μιας αγωνιζόμενης κοινωνίας.</div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ίδιες και ίδιοι στα πανεπιστήμια είναι ενεργή η σύγκρουση. Σύγκρουση αξιών, προτεραιοτήτων, ιδανικών. Από την έκβασή της θα κριθεί η πορεία που θα πάρει η ανώτατη εκπαίδευση, όπως από την έκβαση του ευρύτερου κοινωνικού αναβρασμού θα κριθεί που θα πάει η ελληνική κοινωνία.</div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">Ο καθένας και η καθεμιά μας καλείται να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει: εάν θα είναι κομμάτι μιας μάχης για τη συλλογική αξιοπρέπεια του πανεπιστημίου και της κοινωνίας ή εάν θα γίνει τμήμα ενός μηχανισμού κοινωνικής ταπείνωσης. Άλλες επιλογές, καλώς ή κακώς, δεν υπάρχουν.</div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;"></div><div align="justify" style="background-color: white; font-family: 'Myriad Pro', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px;">ΠΗΓΗ: <a href="http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=58044" style="color: #555555; text-decoration: none;">alfavita.gr</a></div></div>Nickhttp://www.blogger.com/profile/08624990441298875301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-73858187369889410252012-02-21T18:28:00.000+02:002012-02-21T18:28:51.809+02:00κάλεσμα συντονισμού σωματείων για τετάρτη 22\02<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h3 class="post-title entry-title"> <a href="http://syntonismos.blogspot.com/2012/02/blog-post_21.html">Να μη ψηφιστεί ο εφαρμοστικός νόμος της ασφαλιστικής και εργασιακής κατεδάφισης</a> </h3><div class="post-header"> </div><br />
<div align="center" class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τετάρτη 22 Φλεβάρη στις 17:00 στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ</span><span style="font-size: small;"></span></b></div><div align="center" class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></b></div><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: white; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; text-align: center;"><span style="background-color: transparent; text-align: left;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>ΌΛΟΙ</b></span></span><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ –ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ -ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ.</span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 3.0pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Σπεύδει να εκτελέσει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους η κυβέρνηση και εισάγει με τη μορφή του κατεπείγοντος τον εφαρμοστικό νόμο στη βουλή για να ψηφιστεί άρον-άρον η σφαγή των συντάξεων και των μισθών.</span></div><div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 3.0pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι υποτακτικοί του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, βιάζονται να ολοκληρώσουν το πραξικόπημα που καταργεί το ασφαλιστικό σύστημα, το εργατικό δίκαιο, τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις και νομιμοποιεί την εργασιακή ζούγκλα.</span></div><div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 3.0pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάθε ώρα παραμονής τους στη κυβέρνηση είναι επικίνδυνη, ως ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σπέρνουν φτώχεια, ανεργία, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. </span></div><div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 3.0pt; text-align: justify;"><br />
</div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ</span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><br />
</div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ </span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><br />
</div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 2.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 2.0pt; text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ</span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><br />
</div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 2.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 2.0pt; text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ, ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ</span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><br />
</div><div align="center" class="MsoNormal" style="background: white; text-align: center;"><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></b><b style="background-color: transparent;"><span style="letter-spacing: 1pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="letter-spacing: 1pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 17:00</span></span></b></div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span style="letter-spacing: 1pt;">ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ</span></b><b><span style="letter-spacing: 1pt;"> (Όθωνος και Αμαλίας)</span></b></span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br />
</div><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ΝΑ ΜΗ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Ο ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΣ</span></b><br />
<br />
<b><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">πηγη συντονισμός σωματείων </span></b></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-20405340996860851292012-02-20T17:23:00.000+02:002012-02-20T17:23:31.904+02:00Για την προβοκάτσια των φασιστών της ΧΑ ενάντια στους εργαζόμενους στη Χαλυβουργία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h2 id="post-3855"><strong> </strong></h2><h2 id="post-3855"><strong>του Παναγιώτη Μαυροειδή</strong></h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://aristeroblog.gr/sites/default/files/resize/xa-520x348.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" class="aligncenter" height="207" src="http://aristeroblog.gr/sites/default/files/resize/xa-520x348.jpg" width="310" /></a></div> <br />
<div style="text-align: left;">Αγανάκτηση και οργή προκάλεσε στους εργαζόμενους το βίντεο που εμφανίζει εκπροσώπους της φασιστικής Χρυσής Αυγής να παριστάνουν τους αλληλέγγυους στους απεργούς της Χαλυβουργίας και να φωτογραφίζονται μάλιστα με τον πρόεδρο του σωματείου.</div><div style="text-align: left;">Σε κάθε πράγμα πρέπει να ξεχωρίζουμε τις ειδήσεις από τις εντυπώσεις. Τις εντυπώσεις λοιπόν, τις έχασε το ΠΑΜΕ, που χρεώνεται την ανοχή στην παρουσία των φασιστών. Οι ειδήσεις ωστόσο-και αυτές είναι πολλές - βρίσκονται στην Χρυσή Αυγή.</div><div><strong>Η Χρυσή Αυγή: κατά των απεργών και τοπικά και κεντρικά!</strong></div><div> Η ΧΑ πήγε στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ στις 17/2/12. Δηλαδή 110 περίπου μέρες μετά από το ξεκίνημα της απεργίας των εργατών στις 31/10/11, όταν η ιδιοκτησία προχώρησε σε απολύσεις 34 συναδέλφων τους, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς αιτιολογία.</div><div>Τι στάση είχε η ΧΑ όλο αυτό το διάστημα;</div><div> Ήταν ξεκάθαρα ενάντια σε αυτό τον αγώνα, συκοφαντώντας το σωματείο και επιχειρώντας πρόστυχα να αντιπαραθέσει τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, με αυτούς στο Βόλο.</div><div><span id="more-3855"></span>Με ανακοίνωση της ο Πυρήνας Βόλου της ΧΑ, στις 19/12/11, με τίτλο: Ελληνική Χαλυβουργία, η νέα Pirelli;* υπεράσπιζε απόλυτα τον βιομήχανο Μάνεση και ξερνούσε προστυχιές κατά των εργαζομένων.</div><div><em>‘’Η πρόταση της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» προς τους εργαζομένους <span style="text-decoration: underline;">ήταν λογική</span> υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά. Ασφαλώς, είναι απολύτως δυσάρεστο να μειώνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, ωστόσο το περιορισμένο χρονικό διάστημα ισχύος του πενταώρου αποδεικνύει ότι <span style="text-decoration: underline;">η εργοδοσία δεν επιθυμεί να προβεί σε απολύσεις,</span> εν όψει μάλιστα της διαφαινόμενης εντός του 2012 επανέναρξης των έργων κατασκευής στις εθνικές οδούς, που πιθανότατα θα δώσει πρόσθετο αντικείμενο εργασιών στις Χαλυβουργίες’’.<a name='more'></a></em></div><div>Η έγκαιρη <a href="http://aristeroblog.gr/356">αποκάλυψη</a> και καταδίκη του αντεργατικού ρόλου του φασιστικού εκτρώματος, τους προκάλεσε πραγματικό πανικό. Τους ανέτρεψε τα σχέδια και άρχιζαν να μαγειρεύουν νέες τακτικές. Συνδυασμούς κωλοτούμπας αλά Καρατζαφέρη, αλλά και ευκαιρίες για εκβιασμούς και εκφοβισμούς κατά των απεργών, όταν αυτοί θα ήταν πιο αδύνατοι.</div><div>Στις 11/1/2012 η ΧΑ σε νέα ανακοίνωση τους**, 20 ολόκληρες μετά θυμήθηκαν να διευκρινίσουν ότι:</div><div><strong><em>‘</em></strong><em>’ η άποψη των συναγωνιστών μας του πυρήνα Βόλου για το θέμα της απεργίας των χαλυβουργών, κείμενο το οποίο εξέφραζε και την θέση της πλειοψηφίας των εργατών της συγκεκριμένης βιομηχανίας στον Βόλο και το οποίο δεν αποτελούσε την ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΡΑΜΜΗ της Χρυσής Αυγής’’. </em></div><div>Και ποια ήταν λοιπόν η ‘’επίσημη θέση’’ των οπαδών του ναζισμού;</div><div>Πουθενά, μα πουθενά δεν εκφράζεται καμία συμπαράσταση στους απεργούς και καταδίκη του βιομήχανου Μάνεση που εν τω μεταξύ έχει κάνει και άλλες απολύσεις. Αντίθετα, το μόνο συγκεκριμένο που γράφει η ανακοίνωση είναι το εξής:</div><div><em><span style="text-decoration: underline;">‘’Αυτοί που σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα, μη λογαριάζοντας ότι μπορούν να βρεθούν οι εργάτες χωρίς δουλειά, είναι το ΚΚΕ και οι αριστεριστές’’.</span></em></div><div>Δεν σπρώχνει λοιπόν τα πράγματα στα άκρα (και στην ανεργία, στη φτώχεια και την πείνα, λέμε εμείς) η εργοδοσία, αλλά ‘’το ΚΚΕ και οι αριστεριστές’’. Αλλά, ως γνωστόν, οι τελευταίοι, είναι κάποιοι λίγοι πρωτοπόροι άνθρωποι, ενώ οι απεργοί που αποφασίζουν δημοκρατικά την απεργία τους είναι 100άδες.…</div><div>Διαψεύδουν λοιπόν την ..διάψευση τους και για <strong>δεύτερη</strong> φορά, επίσημα πλέον, στηρίζουν το Μάνεση, κάνοντας επίθεση στην απεργία.</div><div><strong>Η απεργία σε μια κρίσιμη φάση-Οι φασίστες καραδοκούν</strong></div><div>Στην τελευταία Γενική Συνέλευση του σωματείου (πριν την παράσταση των φασιστών), 50 περίπου εργαζόμενοι ψήφισαν ενάντια στην συνέχιση της απεργίας, μειοψηφώντας. Ωστόσο το ζήτημα έχει τεθεί. Ο εργοδότης είναι σε αντεπίθεση. Έχουν ενεργοποιηθεί οι γνωστοί μηχανισμοί ‘’πειθούς’’, για όποιον έχει μια στοιχειώδη γνώση από εργοδοτική παρέμβαση, ειδικά σε περιόδους κρίσης και παρατεταμένης απεργίας.</div><div>Αυτή η δύσκολη στιγμή θα ερχόταν. Δυστυχώς, από την άλλη πλευρά, <strong>σε μια στιγμή που ήταν ανάγκη να διευρυνθεί η εργατική αλληλεγγύη, δεν πάρθηκαν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες ευρύτερου συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων αγωνιζόμενων χώρων, στην περιοχή και γενικά.</strong> Περιορίστηκαν, χωρίς λόγο, αλλά και με κόστος για την απεργία και το σωματείο, στο πλαίσιο του ΠΑΜΕ, παρά το γεγονός ότι συνδικαλιστικές και πολιτικές τάσεις πέραν του ΚΚΕ, ως όφειλαν, προσπέρασαν μικροψυχίες και υπολογισμούς και στήριξαν μαχητικά τον αγώνα των χαλυβουργών.</div><div>Σε μια τέτοια στιγμή, οριακή για την απεργία, εμφανίζεται το κλιμάκιο των κουρεμένων της ΧΑ έξω από το εργοστάσιο. <strong>Σε μια στιγμή χωρίς συμπαραστάτες εργάτες, χωρίς αριστερούς και κομμουνιστές αλληλέγγυους απέξω και αυτό ας προβληματίσει.</strong></div><div>Τι πήγαν να πουν;</div><div><em>‘’Από την πρώτη μέρα σταθήκαμε στο πλευρό σας με επίσημες ανακοινώσεις. Ζητάμε συγνώμη που καθυστερήσαμε να έρθουμε εδώ, αλλά είμαστε και εμείς εργαζόμενοι και δεν μας το επέτρεπαν οι συνθήκες’’.</em></div><div>Ατέλειωτα ψέματα σε μια μικρή φράση!</div><ul><li> <div>Ποτέ δεν στάθηκαν στο πλευρό των απεργών, πόσο μάλλον ‘’από την πρώτη μέρα’’.</div></li>
<li> <div>Και η τοπική (ευθέως) και η κεντρική (έμμεσα και προσεκτικά) ανακοίνωση της ΧΑ, επιτίθενται στην απεργία και σε όσους τη στηρίζουν.</div></li>
<li> <div>Το σόι δουλειά είναι αυτοί που κάνουν και δεν μπορούν να πάνε, όταν οι απεργοί είναι 24 ώρες στο εργοστάσιο; Ή δεν κλείνουν ποτέ αυτά τα γυμναστήρια;</div></li>
</ul><div>Στην πραγματικότητα, <strong>η παρουσία της ΧΑ έξω από την ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ήταν μια σκληρή υπενθύμιση πως ο ταξικός και πολιτικός αντίπαλος είναι εδώ και θα περάσει στην αντεπίθεση. </strong></div><div>Η ΧΑ πήγε όχι για να συμπαρασταθεί, αλλά για να τρομοκρατήσει, αλλά και να εκθέσει πολιτικά τους απεργούς και τους αλληλέγγυους της απεργίας.</div><div>Τα τρόφιμα που μοίρασε, είχαν ένα σύνθημα πάνω: ‘’Ψηφίστε Χρυσή Αυγή, για να ξεβρομίσει ο τόπος’’.</div><div>Το λιγότερο είναι να τους πούμε πως είναι γελοίοι όταν πάνε να ψαρέψουν ψήφους από εργάτες που πεινάνε.</div><div>Το σοβαρότερο, είναι να συνειδητοποιήσουμε πώς όταν μιλούν για ‘’ξεβρώμισμα’’ έτσι σκόπιμα αόριστα, δεν εννοούν μόνο τους μετανάστες εργάτες, αλλά τους εργάτες <strong>σε πολιτική δράση για τα δικαιώματα τους</strong>. Αυτή ήταν πάντα η ουσία του φασισμού. Η επικέντρωση σε ‘’μισητές’’ μειονότητες, που σκόπιμα κατασκευάζονται ως τέτοιες μέσα από μαύρη προπαγάνδα και στερεότυπα, είναι η μέθοδος για να γίνει αποδεκτή η φασιστική ιδεολογία.</div><div>Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως η ΧΑ εμφανίστηκε με λίγους ανθρώπους σε ένα απεργιακό χώρο, που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ έχουν συγκροτήσει ως κάστρο τους, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση στο Σωματείο και σχετική προετοιμασία. Η πραγματοποίηση μιας επίσκεψης τρομοκράτησης των απεργών από κοινούς μαχαιροβγάλτες και μάλιστα με παρουσία και αντιφώνηση του προέδρου του σωματείου, αποτελεί ένα χτύπημα και στο σωματείο και στους απεργούς. Με ευρύτερες αρνητικές επιπτώσεις. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για αυτό στο ΠΑΜΕ, είναι σοβαρές και πρέπει να αναληφθούν με γενναίο και αυτοκριτικό τρόπο. Άλλωστε, αυτός ο χώρος πρωτίστως προβοκαρίστηκε άγρια από τους φασίστες.</div><div>Για τους εργάτες, τους ανέργους, τους νέους δεν υπάρχουν διλλήματα: Αλληλεγγύη στους απεργούς χωρίς όρους και όρια! Η φασιστική τρομοκράτηση και ψευδολογία, θα πέσει στο κενό.</div><div>Για τους κομμουνιστές, υπάρχουν συναγερμοί που πρέπει να σημάνουν. Δεν παίζει κανείς ασυλλόγιστα με τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο. <strong>Το εργατικό κίνημα, έχει υπόβαθρο τα υλικά συμφέροντα, αλλά συγκροτείται και στη βάση απελευθερωτικών αξιών</strong>. Όποιος πρόχειρα αντιμετωπίζει τους αξιακούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς από την αστική πολιτική, στο όνομα της ‘’καθαρής ενότητας’’ του λαού ή της ‘’σωτηρίας της πατρίδας’’ γενικά, θα βρεθεί δεμένος πριν το καταλάβει.</div><div>Η πρόταση αγώνα και ανατροπής της αριστεράς, δεν είναι μια μάχη συμφερόντων και επιβίωσης, χωρίς πρόσημο. Αντίθετα:</div><div>Έχει πρόσημο <strong>κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας</strong>, άρα κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που αναπαράγει η ατομική ιδιοκτησία και ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου</div><div>Έχει πρόσημο δ<strong>ημοκρατίας</strong>, ενάντια στην περιστολή των ελευθεριών και τον καταναγκασμό στον οποίο καταφεύγει ο σύγχρονος υπερ-αντιδραστικός καπιταλισμός στην εργασία, στην κοινωνική και πολιτική ζωή.</div><div>Έχει πρόσημο <strong>διεθνιστικό και αδελφοσύνης</strong>, ενάντια στην κατάρα της αλληλοεξόντωσης και αλληλοσφαγής των λαών, που προωθεί η εθνικιστική ιδεολογία και ο ιμπεριαλισμός.</div><div>Οι εποχή μας δεν επιτρέπει ‘’ευκολίες’’…</div><div> </div><div>πηγή <a href="http://aristeroblog.gr/node/492">aristeroblog.gr</a></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-62310147474125079512012-02-19T17:35:00.006+02:002012-02-20T17:07:32.726+02:00Ενημέρωση από συγκέντρωση στο σύνταγμα 19\02<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ΔΕΚΑΔΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΝΑ ΕΓΙΝΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΩΝ. <br />
<br />
Υπό αντίξοες συνθήκες θα πραγματοποιηθεί η σημερινή συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων που είναι προγραμματισμένη στις 16:00 στην πλατεία συντάγματος. <br />
Σύμφωνα με την μέχρι τώτα ενημέρωση κλειστοί είναι οι σταθμοί μετρο σύνταγμα, μοναστηράκι ,πανεπιστήμιο και αναμένεται να κλείσει και το μετρο ευαγγελισμός.<br />
Ακόμα δεν υπάρχει μεγάλη προσέλευση κόσμου! Η κρατική καταστολή δεν όρια.<br />
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ!!<br />
-7.30 οι μπατσοι δεν αφηνουν τον κοσμο να φτασει στο συνταγμα. κυριως απο μοναστηρακι και στλες του ολυμπίου διος. μικρές εντάσεις μπροστα στη βουλη.<br />
ο κόσμος υπολογίζεται στις 10.000. <br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Ένα τραγούδι σταθμός<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/O7C-qwE555c" width="640"></iframe><br />
<br />
Τέλος στην ανακωχή των δειλών,<br />
επιστροφή στα πεδία των μαχών,<br />
πίσω στους δρόμους με χρόνια στους ώμους,<br />
να ξαναγράψουμε όσους η ιστορία μας έκλεψε κι έκρυψε τόμους.<br />
<br />
Πίσω στους δρόμους μ άγραφους νόμους και συνέπεια<br />
για οποίον παλεύει μ αξιοπρέπεια.<br />
<br />
Κόλλα στην παρακμή τους πάνω σα βρώμικη βδέλλα<br />
από τις όχθες του Ευφράτη ως τα μέρη του Μαντέλα,<br />
από την βόρεια Κορέα ως την Τσιάπας,<br />
απ την Μελβούρνη στο Αλγέρι, στο Καράκας,<br />
απ το Πεκίνο στην Αβάνα και στη Ρώμη<br />
κι αν προσκυνήσαν κάποιοι βαστάν οι δρόμοι.<br />
<br />
Αν σου χει μείνει καμιά ρίμα ζωντανή, άντε ξεστόμισ τη·<br />
ας είναι αδούλευτη, ας είναι αλόγιστη,<br />
ας είναι βλάσφημη - το ανάστημα της θα υψώσει<br />
κι από το λήθαργο μπορεί να σε γλιτώσει.<br />
<br />
Μικρέ κι ακίνδυνε, ξαναβρές τον προορισμό σου·<br />
φέρε κοντά στο στόμα το μικρόφωνο, τον οπλισμό σου<br />
και μίλα για τα πιο όμορφα, τα δρόμικα<br />
που ούτε στιγμή δε ζευγαρώσαν με τα βρώμικα.<br />
<br />
Ονειρεύομαι μια μέρα μια επανάσταση<br />
που το δίκιο θ αναλάβει την κατάσταση.<br />
Γροθιές σ ανάταση χωρίς παράταση,<br />
η βλακεία σ ανάπαυση και τέλος η παράσταση.<br />
<br />
Μάτια αδερφωμένα στα πάντα στραμμένα<br />
και της ζωής τα όμορφα όλα φανερωμένα<br />
χωρίς τρικ πολιτικά κι επινοήσεις,<br />
ραμμένα στόματα κι ανάλαφρες ειδήσεις.<br />
<br />
χωρίς φήμες, χωρίς τρίτους ή τέταρτους κόσμους,<br />
χωρίς προστάτες και μπάτσους στους δρόμους,<br />
χωρίς στρατόκαυλους κι οργισμένους δήθεν πολίτες,<br />
χωρίς φλώρους που την είδαν σ ένα βράδυ αλήτες.<br />
<br />
Ονειρεύομαι τους δρόμους χωρίς άσκοπη βία<br />
κι έχω πλήρη συνείδηση και πλήρη αφοβία<br />
κι αν με φάνε κάνα βράδυ οι φοβισμένοι,<br />
η συνέχεια είναι ήδη γραμμένη και περιμένει.<br />
<br />
Πάρε φόρα, λοιπόν, ψάξε και γύρισε.<br />
Κι αν δε πιστεύεις, άγγιξε, μύρισε.<br />
Κάνε υπομονή γι αυτή τη μέρα·<br />
απλά αναβλήθηκε - δε ματαιώθηκε η πρεμιέρα.<br />
<br />
Τέλος σ ολάκερης της γης τα πέρατα,<br />
τέλος οι φήμες, ο φόβος, τα σημεία και τα τέρατα.<br />
<br />
Τέλος κι η ομοψυχία των φοβισμένων,<br />
έφτασε η ώρα των ξεχασμένων.<br />
Γείρε πάνω στα μικρά παιδία και μιλά τους,<br />
για την αλήθεια μοιράσου τη δίψα τους·<br />
κι ας πληθαίνουν συνέχεια οι εχθροί σου,<br />
εσύ το βιολί σου μείνε για πάντα μαζί σου.</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-4128090149485321532012-02-19T17:31:00.001+02:002012-02-19T17:32:55.957+02:00Εισαγγελική παρέμβαση για το μπλοκάρισμα εκλογών συμβουλίων διοίκησης.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<span style="background-color: white; color: #0f0e0c; display: inline ! important; float: none; font-family: Verdana,Geneva,sans-serif; font-size: 12px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 16px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ (!) έγγραφο της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης με το οποίο ζητούνται ΠΛΗΡΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ (!!!) από την Πρυτανεία του ΑΠΘ, ανάμεσα στους άλλους, τα στοιχεία του Πρύτανη, του Προέδρου και των μελών του ΔΣ του ΕΣΔΕΠ, του Προέδρου των Διοικητικών ΑΠΘ και των φοιτητών από ΜΑΣ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ που παρενέβησαν στην προχθεσινή συνεδρίαση της Οργανωτικής Επιτροπής.<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #0f0e0c; display: inline ! important; float: none; font-family: Verdana,Geneva,sans-serif; font-size: 12px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 16px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-converted-space">Αυτές τις πρακτικές επιλέγει το μαύρο μπλοκ της κυβέρνησης για την πονικοποίηση των αγώνων στα πανεπιστήμια!</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit-wmcwdTmwtL14Lga5P7PCKNH3bTCAsDaS-vLEhoiD5djddHTvLtJ18pdgyJcvHcMiGfX69y3zKmdxuqAQcutaeJ0hjJdo-_HXiW0Hfk57N_y-GOE2n-mk7RfYlSuIFWY9XBoWvb7ivQC/s1600/%2520-_1~1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit-wmcwdTmwtL14Lga5P7PCKNH3bTCAsDaS-vLEhoiD5djddHTvLtJ18pdgyJcvHcMiGfX69y3zKmdxuqAQcutaeJ0hjJdo-_HXiW0Hfk57N_y-GOE2n-mk7RfYlSuIFWY9XBoWvb7ivQC/s640/%2520-_1~1.JPG" width="604" /></a></div><br />
<span style="background-color: white; color: #0f0e0c; display: inline ! important; float: none; font-family: Verdana,Geneva,sans-serif; font-size: 12px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 16px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-converted-space">ν+2 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΣΑΣ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ! </span></span> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-71906520582823739792012-02-18T06:31:00.001+02:002012-02-18T23:33:15.891+02:00Κάλεσμα Συντονισμου Πρωτοβαθμιων Σωματίων για 19 Φλεβαρη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ<br />
<br />
ΚΥΡΙΑΚΗ19/2 ΣΤΙΣ 16:00 ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ<br />
<br />
<b>Συνεχίζουμε μέχρι να γκρεμίσουμε τη κυβέρνηση καιτις πολιτικές πουλεηλατούν το λαό και τους εργαζόμενους. </b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, στους δρόμους και στις πλατείες, τη Κυριακή 19/2 στις 16:00 στο Σύνταγμα.</b><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;">ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ </span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;">ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ</span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;">-ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ, ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ</span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;">-ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ –ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ -ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ- ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ.</span></b></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-89312719912630718552012-02-16T15:17:00.001+02:002012-02-16T15:17:48.858+02:00Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Απαγόρευση διαδηλώσεων σου λέει! Και μετά τι;</span></b> </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://kanali.files.wordpress.com/2009/10/pagkalos-2-thumb-large1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" height="231" id="il_fi" src="http://kanali.files.wordpress.com/2009/10/pagkalos-2-thumb-large1.jpg" style="padding-bottom: 8px; padding-right: 8px; padding-top: 8px;" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;">Απίστευτα τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης, για την τρομοκρατία του κόσμου και την δήθεν ασφάλεια των πολιτών, μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της προηγούμενης εβδομάδας με κορύφωση την Κυριακή 12/2 στο σύνταγμα που συντάραξε συθέμελα το σαθρό σύστημα τους! Η Κυριακή λοιπόν ήταν η μέρα που ο λαός δεν φοβήθηκε και απέδειξε ότι έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει το δίκιο του. Φυσικό επόμενο είναι η απάντηση του εχθρού να πέσει σαν "κεραυνός εν αιθρία". Με μπροστάρη τον Πάγκαλο (βλ. εικόνα "σταθερές αξίες") λοιπόν το μαύρο μέτωπο και οι δυνάστες του λαού αποφάσισαν να ξεθάψουν έναν νόμο λέει περί περιορισμού των διαδηλώσεων. Έτσι συζητήθηκαν τα παρακάτω:<br />
<a name='more'></a></div><div style="text-align: left;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><img alt="" border="0" class="rg_hi" data-height="192" data-width="256" height="192" id="rg_hi" src="" style="height: 192px; width: 256px;" width="256" /></a></div><ul style="background-color: white; color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif; line-height: 17px;"><li style="text-align: justify;"><b>Oποιος θέλει εφεξής να διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας θα πρέπει να ζητάει εγγράφως την άδεια της αστυνομίας και της δημοτικής αρχής, πέντε μέρες πριν από τη διεξαγωγή της διαδήλωσης.</b></li>
<li style="text-align: justify;"><b>Oποιος δεν μπορεί να διασφαλίσει την τάξη και την περιφρούρηση της διαδήλωσης που διοργανώνει οφείλει να συνεργάζεται με την αστυνομία και να της ζητά, με αποζημίωση, πρόσθετα μέτρα περιφρούρησης. Αλλως, για κάθε ζημιά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αναλαμβάνει στο ακέραιο την ευθύνη αποζημίωσης. Σε περίπτωση όπου ο οργανωτής έχει ζητήσει πρόσθετα μέτρα περιφρούρησης και σημειωθούν ζημιές, την ευθύνη αποζημίωσης την αναλαμβάνει η Αστυνομία.</b></li>
<li style="text-align: justify;"><b>Ολες οι διαδηλώσεις πλην αυτών που διοργανώνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σε πανελλαδικές απεργίες, την πορεία του Πολυτεχνείου και την Πρωτομαγιά υποχρεωτικά οφείλουν να καταλαμβάνουν μία λωρίδα κυκλοφορίας. Διαφορετικά, οι πορείες στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας να μην επιτρέπονται.</b></li>
</ul><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;"><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"><a href="" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" border="0" class="rg_hi" data-height="144" data-width="144" height="144" id="rg_hi" src="" style="height: 144px; width: 144px;" width="144" /></a><span style="line-height: 17px;">Βέβαια τον ελληνικό λαό και τη νεολαία τέτοιες συζητήσεις δεν τους φοβίζουν. Το λαϊκό και εργατικό κίνημα θα δώσει την απάντηση του στους δρόμους και στα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού που έρχονται. Εξάλλου δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες μ</span><span style="line-height: 17px;">ας!!</span></span></div><br />
<div style="text-align: justify;"><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"><span style="line-height: 17px;">Οι κύριοι πραίτωρες του μνημονίου και της αστικής τάξης στην Ελλάδα θα βγούνε γελασμένοι!!</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"><span style="line-height: 17px;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"><span style="line-height: 17px;"><b>ΑΓΩΝΑΣ ΡΗΞΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ</b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #2c2c2c; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;"><span style="line-height: 17px;"><b>Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ!!!</b></span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-70044315610381725122012-02-16T00:57:00.000+02:002012-02-16T00:57:56.424+02:00Καμία δίωξη στον κομμουνιστή Α. Βουτσίνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Καταδικάζουμε την προκλητική και αναίτια σύλληψη του συνδικαλιστική φοιτητή Αντώνη Βουτσίνου. Ο αγωνιστής, γνωστός για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα, βρισκόταν στις κινητοποιήσεις της Κυριακής 12/2 υλοποιώντας αγωνιστικές συλλογικές αποφάσεις του φοιτητικού συλλόγου και συνελήφθη κατά το όργιο βίας και τρομοκρατίας που επέβαλλαν στο κέντρο της Αθήνας οι δυνάμεις καταστολής. Ο στόχος τους ήταν ξεκάθαρος εξ αρχής. Ήθελαν να διαλύσουν τη μεγαλειώδη διαδήλωση των εκατοντάδων χιλιάδων που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας και των άλλων πόλεων, ήθελαν να καταστείλουν τη μαχητικότητα και το μήνυμα ανυπακοής που έδωσε ο λαός ενάντια στο μαύρο μέτωπο εξουσίας και την πολιτική εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας. </div><a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">Για αυτό και επιτέθηκαν βίαια σε μαζικά μπλοκ συλλογικοτήτων, συνδικαλιστικών φορέων και φοιτητικών συλλόγων, στα οποία βρισκόταν και ο Αντώνης Βουτσίνος. Η προσπάθεια τους είναι να επιτεθούν στους αγωνιζόμενους, να τρομοκρατήσουν το λαό, να απαγορεύσουν το δικαίωμα στη διαδήλωση, για να περάσουν τα καταστροφικά σχέδια της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. </div><div style="text-align: justify;">Όμως το λαϊκό και το φοιτητικό κίνημα δεν τρομοκρατείται και δεν καταστέλλεται. Η σύλληψη του αγωνιστή είναι επίθεση ενάντια σε όλους μας και θα σταθούμε αποφασιστικά δίπλα του. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><b>Αμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών του κομμουνιστή Αντώνη Βουτσίνου. </b><br />
<b>Απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων αγωνιστών. </b><br />
<b>Όχι στην κρατική τρομοκρατία και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. </b> <br />
<b>Παραίτηση του υπουργού Παπουτσή και ανατροπή του μαύρου κυβερνητικού μετώπου.</b><br />
<br />
<b><i>Αγώνας διαρκείας για την ανατροπή-Όλοι στους δρόμους! </i></b></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-81149856276614661082012-02-16T00:40:00.001+02:002012-02-16T00:42:09.557+02:00Μνημόνιο vs Βενιζέλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h3 class="post-title entry-title"></h3><div class="post-header"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZBkkpRVS4dXv7XTeKe1vewcVUDvUuOHh7qCNKj7MDx2ckhfwWyzRvHgBmUZfroOjlICuxLzY2q8X83NLjUVJOoSQ91OmDTR3jA9yIhtHpOcnDTPfm7qgr9Hm6TTGntAY6L3wrEdPHb_bV/s1600/12-2-12-300x225.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZBkkpRVS4dXv7XTeKe1vewcVUDvUuOHh7qCNKj7MDx2ckhfwWyzRvHgBmUZfroOjlICuxLzY2q8X83NLjUVJOoSQ91OmDTR3jA9yIhtHpOcnDTPfm7qgr9Hm6TTGntAY6L3wrEdPHb_bV/s1600/12-2-12-300x225.jpg" /></a></div>Λένε πως<b> μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.</b> Καμιά φορά, όπως προχθές, ισοδυναμεί με πολύ ξύλο.<b> Εκατοντάδες χιλιάδες λαού είχαν κατακλύσει τους δρόμους τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς Αθήνας</b> σε ένα πρωτοφανές σε<b> μαζικότ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τα, παλμό</b> και <b>αγωνιστικότ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τα</b> συλλαλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τήριο.<br />
Πλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σίαζε όμως<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>ώρα<b> 8.00</b> και το<b> πλάνο στις ειδήσεις</b> δεν έπρεπε να δείξει <b>τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν κοσμοπλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μμύρα που βούλιαξε το Σύνταγμα.</b> Έτσι οι πραιτοριανοί του μαύρου μετώπου εξαπέλυσαν τις ορδές των βαρβάρων απρόκλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τα ενάντια<b> στον κόσμο τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς εργασίας που διαδήλωνε.</b><br />
<a name='more'></a><br />
<b><br />
</b><br />
<a href="http://vathikokkino.com/2012/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%c2%ab%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%af%ce%b1%c2%bb-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf-vs-venizelos/image001-46/" rel="attachment wp-att-23133" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-23133" height="202" src="http://vathikokkino.com/wp-content/uploads/2012/02/image001-300x202.png" width="300" /></a><i><b>«<span id="dtx-highlighting-item">Η </span>πλατεία είναι άδεια από κόσμο»</b></i> φώναζαν τα <b>ΜΜΕ</b> , που προ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>γούμενα είχαν ενορχ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>στρωμένα μιλήσει για <b>10, για 20 ή για τριάντα χιλιάδες μόνο διαδ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>λωτών!</b> Κι αυτό τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ώρα που οι διαδ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>λωτές ήταν ήδ<span id="dtx-highlighting-item">η </span><b>πολλές εκατοντάδες χιλιάδες.</b> Το <b>MEGA</b> μάλιστα καλύπτοντας τα νώτα του χρ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σιμοποί<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σε μια<b> περίτεχν<span id="dtx-highlighting-item">η </span>γκεμπελικής έμπνευσ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς παραπλαν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τική διατύπωσ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>:</b> <i>«Οι διοργανωτές από τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και τον ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζουν ότι οι πολίτες που ήρθαν<span id="more-23108"></span> από όλ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>χώρα ξεπέρασαν τις 20.000»</i> (<a href="http://tsak-giorgis.blogspot.com/2012/02/5_12.html" target="_blank">βλ. βίντεο εδώ</a>)<br />
<br />
<a href="http://vathikokkino.com/2012/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%c2%ab%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%af%ce%b1%c2%bb-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf-vs-venizelos/newego_large_t_1101_54029575_type12128/" rel="attachment wp-att-23139" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-23139" height="187" src="http://vathikokkino.com/wp-content/uploads/2012/02/newego_LARGE_t_1101_54029575_type12128-300x187.jpg" width="300" /></a><a href="http://vathikokkino.com/2012/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%c2%ab%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%af%ce%b1%c2%bb-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf-vs-venizelos/article-2100099-11b27b81000005dc-327_964x712/" rel="attachment wp-att-23136" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-23136" height="221" src="http://vathikokkino.com/wp-content/uploads/2012/02/article-2100099-11B27B81000005DC-327_964x712-300x221.jpg" width="300" /></a>Αυτά έξω από τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>Βουλή. Μέσα, μας πλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ροφόρ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σαν τα κανάλια, σ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μειώθ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>κε μια ‘απρέπεια’, μια <b>άστοχ<span id="dtx-highlighting-item">η </span></b>ενέργεια που ‘αμαύρωσε’ τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν εικόνα του ελλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>νικού κοινοβουλίου: Όχι, δεν αναφέρονται <b>στ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ψήφισ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>του επαίσχυντου μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιου και του PSI, τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>διάλυσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>και τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ισοπέδωσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>που επιβάλλει στ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ελλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>νική κοινωνία το κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο.</b> Ο βουλευτής του <b>ΚΚΕ Γιώργος Μαυρίκος</b>, μ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν αντέχοντας να ακούει αδιαμαρτύρ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τα το μουσολινικό παραλήρ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μα του Βενιζέλου, του εκσφενδόνισε τον τόμο του μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιου, χωρίς δυστυχώς να τον πετύχει –απ’ αυτήν τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν άποψ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>ήταν όντως <b>‘άστοχ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>’</b><span id="dtx-highlighting-item"> η </span>κίν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>…<br />
<br />
Οργισμένος ο Βενιζέλος, με ύφος<span id="dtx-highlighting-item"> η</span>μιπαράφρονα φασίστα άρχισε να βρίζει γι’ άλλ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>μια φορά και να ωρύεται επανειλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μμένα ότι <i>«αυτή<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>εικόνα τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς ντροπής θα κάνει το γύρο του κόσμου», «θα μας κάνει ρεζίλι διεθνώς»</i> κλπ. Παρατ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ρήσαμε ωστόσο ότι αυτήν τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν εικόνα, που θα τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν δει όλος ο κόσμος κλπ κλπ, οι ταγοί τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς εν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μέρωσ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς δεν επέτρεψαν να τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν δουν και οι Έλλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>νες. Ίσως από φόβο ότι <b>θα σπάσουν τα τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>λέφωνα στα κανάλια από τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>λεθεατές που θα ζ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>τούν επίμονα να τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ξαναδούν…</b><br />
<br />
Μάλιστα λοιπόν! Αν ένας βουλευτής εκτοξεύσει τον τόμο του μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιου στον Βενιζέλο, διαπράττει απρέπεια. Ο Βενιζέλος που εκτοξεύει <b>όχι συμβολικά τον τόμο</b>, αλλά <b>ολόκλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ρο το περιεχόμενο του επαίσχυντου μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιου</b> στο κεφάλι των εργαζομένων και όλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς κοινωνίας, τι διαπράττει;<br />
<br />
Έχουμε εκφράσει τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν άποψ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>ότι <b><span id="dtx-highlighting-item">η </span>αριστερά δεν έχει καμία θέσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>στ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>σ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μερινή Βουλή, να παρέχει νομιμοποί<span id="dtx-highlighting-item">η</span>σ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>στα εγκλήματα</b> που διαπράττονται σε βάρος τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς εργαζόμεν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς πλειοψ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>φίας. Έπρεπε να έχει προ πολλού αφήσει μόνο του τον<b> Ψαριανό «στ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς Βουλής τα έδρανα…».</b> Με <b>6 υπουργούς</b> να παραιτούνται, με τον <b>Καρατζαφέρ<span id="dtx-highlighting-item">η</span></b> να δραπετεύει σα λαγός από τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>συμμορία των τεσσάρων, με <b>45 βουλευτές να διαγράφονται</b> μαζικά, ας βγουν -επιτέλους!- από κει μέσα <b>απονομιμοποιώντας τους</b> και ας συμπορευτούν με το λαϊκό αίσθ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μα.<br />
<blockquote><div style="text-align: center;"><b></b></div><div style="text-align: center;"><b>«Των οικιών<span id="dtx-highlighting-item"> η</span>μών εμπιπραμένων, υμείς…»</b></div><div style="text-align: center;"><b>Ενώ «καίγονται τα σπίτια μας», το «199» υπερψ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>φίζει…</b></div><b></b><br />
<a href="http://vathikokkino.com/2012/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%c2%ab%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%af%ce%b1%c2%bb-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf-vs-venizelos/84783g-alegmw9cqaaop41/" rel="attachment wp-att-23128"><img alt="" class="aligncenter size-large wp-image-23128" height="252" src="http://vathikokkino.com/wp-content/uploads/2012/02/84783g-alegmw9cqaaop41-450x252.jpg" width="450" /></a><br />
Αν είναι εικόνα τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς ντροπής το μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιο που γύρισε<b> μπούμερανγκ</b> στον Βενιζέλο,<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>άλλ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>εικόνα, με τους βουλευτές που βλέπουν αμέριμνοι το μάτς τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ώρα που <b>με τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν ψήφο τους ισοπεδώνεται<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>κοινωνία,</b> τι είναι;<br />
<b>«Δεν διάβασαν»</b> το μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιο θα μας λένε μεθαύριο, άλλωστε αυτό που τους μοιράστ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>κε τυπικά για να το ψ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>φίσουν, <b>δεν γράφει καν τα ποσά που θα «εγκρίνουν» υποτίθεται, έχει στ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>θέσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>τους κουκκίδες…</b></blockquote><br />
<blockquote><div style="text-align: center;"><b></b></div><div style="text-align: center;"><b>Ο Γιούνκερ υπήρξε ευστοχότερος…</b></div><b></b><br />
<br />
<b></b><br />
<a href="http://vathikokkino.com/2012/02/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%c2%ab%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%af%ce%b1%c2%bb-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf-vs-venizelos/venizelos-yunker-havales/" rel="attachment wp-att-23121"><img alt="" class="aligncenter size-large wp-image-23121" height="272" src="http://vathikokkino.com/wp-content/uploads/2012/02/venizelos-yunker-havales-450x272.jpg" width="450" /></a><br />
<br />
Οργίστ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>κε ο Βενιζέλος με τον<b> Γιώργο Μαυρίκο</b> από τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>Σκύρο, που τα πήρε στα αλήθεια και δεν το έκανε για χάπενινγκ, τον ‘μάζεψε’ άλλωστε στ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>συνέχεια<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>Παπαρήγα («έχουμε κι εμείς όρια», «μας φέρνετε στα όριά μας» κλπ).<br />
Έχουμε ωστόσο τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν απορία: Όταν παλαιότερα ο <b>πρόεδρος του Εurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ</b> από το Λουξεμβούργο σφαλιάριζε χαριτωμένα τον πολύ Βενιζέλο, κατά σύμπτωσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span><b>με τα χαρτιά</b> <b>επίσ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς του</b> (προ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>γούμενου) <b>μν<span id="dtx-highlighting-item">η</span>μόνιου,</b> πώς αυτός δεν σκέφτ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>κε το «διεθνές ρεζίλι»; Όπως βλέπουμε στ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν φωτό, το απολαμβάνει χαριεντιζόμενος… </blockquote><blockquote>Αυτή<span id="dtx-highlighting-item"> η </span>εικόνα που πράγματι έκανε το γύρο του κόσμου, θα πάρει μια μέρα τ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>θέσ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς δίπλα στις άλλες μεγάλες στιγμές τ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ς ελλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>νικής<b> «Πολιτικής Εικονομίας»:</b> δίπλα στ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>ν φωτογραφία του<b> αμερικανού πρεσβευτή Πιουριφόι με τα παπούτσια πάνω στο γραφείο του Ελλ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>να πρωθυπουργού</b>, καθώς και σ’ αυτή του <b>Παναγιώτ<span id="dtx-highlighting-item">η </span>Κανελλόπουλου</b> που λέει στον αμερικανό στρατ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>γό Βαν Φλήτ <i><b>«Στρατ<span id="dtx-highlighting-item">η</span>γέ μου, ιδού ο στρατός σας…» </b></i></blockquote> Πηγή <a href="http://tsak-giorgis.blogspot.com/2012/02/vs-venizelos.html">Βαθύ Κόκκινο</a></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-2202520162079755502011-12-05T02:03:00.005+02:002011-12-05T19:39:51.032+02:00Το κορίτσι με τις “κονσέρβες Σκόμπι”<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div id="header-about" style="background-color: whitesmoke; text-align: -webkit-auto;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia,'Times New Roman',Times,serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Γράφει ο</span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia,'Times New Roman',Times,serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"> </span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;">Τάσος Κατιντσάρος</b></div><div class="entry" style="background-color: whitesmoke; font-family: Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; font-size: 13px; padding-bottom: 30px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: -webkit-auto;"><div class="wp-caption alignleft" id="attachment_56708" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #f4f4f4; background-image: initial; background-origin: initial; float: left; margin-bottom: 8px; margin-left: 0px; margin-right: 20px; margin-top: 10px; width: 208px;"><a href="http://parallhlografos.wordpress.com/2011/12/05/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%83%ce%ad%cf%81%ce%b2%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b9/381744_227557530651041_100001903862162_550662_196846841_n/" rel="attachment wp-att-56708"><span class="Apple-style-span"><img alt="" class="size-full wp-image-56708" src="http://parallhlografos.files.wordpress.com/2011/12/381744_227557530651041_100001903862162_550662_196846841_n.jpg?w=594" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; border-bottom-color: rgb(221, 221, 221); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; border-left-color: rgb(221, 221, 221); border-left-style: solid; border-left-width: 1px; border-right-color: rgb(221, 221, 221); border-right-style: solid; border-right-width: 1px; border-top-color: rgb(221, 221, 221); border-top-style: solid; border-top-width: 1px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 5px; padding-left: 5px; padding-right: 5px; padding-top: 5px;" title="381744_227557530651041_100001903862162_550662_196846841_n" /></span></a><br />
<div class="wp-caption-text" style="font-size: 11px; line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 6px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: center;">Δεκέμβρης του 1944, εφεδρο-ελασίτες.</div></div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Η μάνα μας, η κυρα-Κούλα, μάς έλεγε: Παιδάκια μου, δεν πρέπει να ζήσετε αυτά που ζήσαμε εμείς, να πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Ο κυρ Νίκος, ο πατέρας μας, ράφτης, δεν μίλαγε πολύ και χαμογελούσε λιγότερο. Δούλευε πάρα πολύ όμως. Πρωί-απόγευμα, κάθε μέρα, Σάββατα και Κυριακές, ιδιαίτερα τις παραμονές των γιορτών, Χριστούγεννα και Πάσχα, γιατί τότε ο κόσμος ήθελε κυρίως καινούρια ρούχα.</div><a name='more'></a><br />
<div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Μ’ έναν τρόπο συνέτεινε στη διαμόρφωση των απόψεών μου. Πολλά απογεύματα πήγαινα στο ραφείο. Έπαιρνε κάθε μέρα την εφημερίδα “Τα Νέα”, αυτός έραβε κι εγώ του διάβαζα δυνατά… Καμιά φορά σχολίαζε (κυρίως έβριζε). Το ’65 (10 χρονών), έζησα όλα τα γεγονότα από το διάβασμα στο ραφείο (εντάξει, είδα και μια τεράστια διαδήλωση στα Χαυτεία, κυρίως νέων, να φωνάζει μανιακά 1-1-4 και Πα-πα-νδρέ-ου, και καμιά σαρανταριά κλούβες ν’ ανεβαίνουν τη Σταδίου, αλλά αυτό ήταν όλο, γιατί η μάνα μου με πήρε γρήγορα κι ήρθαμε στο Περιστέρι). Ακόμα θυμάμαι που του διάβαζα όλα τα πρακτικά της δίκης για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Τους πούστηδες!, ήταν το μοναδικό σχόλιο του κυρ Νίκου, και όταν του διάβαζα τις παρεμβάσεις ιδιαίτερα του Μανδηλαρά γυάλιζαν τα μάτια του…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">21 Απριλίου του ’67, ΣΤ’ Δημοτικού, με ξύπνησε το πρωί, μου είπε ότι δεν έχει σήμερα σχολείο (καταχάρηκα), ακούσαμε τα εμβατήρια στο ράδιο, βγήκαμε μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους, είδαμε τους μπάτσους με τα αυτόματα, γυρίσαμε σπίτι. Όπως καταλαβαίνεις, οι εφημερίδες δεν έγραφαν τίποτα πια για να διαβαστούν, μόνο κάτι με δημοψηφίσματα της χούντας, αλλά ήταν δεδομένα τα “αποτελέσματα” και το ενδιαφέρον μηδαμινό.</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Βρήκα εγώ το δρόμο μου μέσα στο Γυμνάσιο, γνωρίστηκα με τα παιδιά του Μορφωτικού Συλλόγου, διάβασα λίγο, άρχισα να κατεβαίνω με την παρέα μου στην Αθήνα, ήθελα να μοιάσω στους ξέμαλλους φοιτητές της κατάληψης της Νομικής και των πρώτων σκιρτημάτων ενάντια στη χούντα. Τέλος πάντων, συνδέθηκα και με το αντιστασιακό κίνημα, γνώρισα τον Λένιν (άφησα όλα τα άλλα αναγνώσματα και αφιερώθηκα σ’ αυτόν, χάνοντας έτσι την είσοδο στα ΑΕΙ -μόνο στα ΚΑΤΕ κατάφερα να περάσω). Με τον πατέρα μου ελάχιστες οι κουβέντες (ακόμα και όταν του ζήτησα μια φορά λίγο χαρτζιλίκι παραπάνω προκειμένου να πάω με μια κοπέλα για καφέ, μου ‘δωσε ένα δίφραγκο και μου ‘πε να την πάω σε παγκάκι και ν’ αγοράσω πασατέμπο και ότι δεν θα πληρώνει αυτός τα γαμησιάτικα τα δικά μου)…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Ώσπου ήρθε το Πολυτεχνείο και μάς ξανασυνέδεσε κάπως… Εγώ κλείστηκα τρεις μέρες μέσα και γύρισα στο σπίτι το Σαββάτο στις 17 το μεσημέρι, λίγο προτού αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο αδερφός μου ήτανε φαντάρος (στη Δράμα), κι έτσι ο κυρ Νίκος κι η κυρα-Κούλα έκαναν πως έτρωγαν στην κουζίνα, και μόλις με είδαν σηκώθηκαν σαν ελατήρια. Πρώτη φορά άκουσα τη φωνή του πατέρα μου να σπάει, όταν είπε “ήρθες παιδάκι μου”, αλλά αμέσως συνήλθε και άρχισε να με βρίζει που δεν πήρα ούτε ένα τηλέφωνο, που η μάνα μου κόντεψε να πεθάνει από την αγωνία κλπ. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, έφαγα ελάχιστα κι εγώ (!) κι έπεσα να κοιμηθώ για δυο μέρες συνέχεια…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Όταν συνήλθα, ήρθε ο κυρ Νίκος να μου μιλήσει! Καλά, γιατί δεν μου είπες τίποτα, ότι ανακατεύεσαι μ’ αυτά τα πράγματα, ότι θες να ρίξεις τη χούντα και τέτοια. Τι να σου πω, του λέω, αφού εσύ δεν συμμετέχεις. Δεν συμμετέχω, ρε μαλάκα, μου λέει, γιατί συμμετείχα όταν μπορούσα, αλλά παρ’ όλα αυτά γύρναγα γύρω γύρω απ’ το Πολυτεχνείο για να βρω εσένα! Έμεινα άναυδος. Γύρναγες γύρω απ’ το Πολυτεχνείο πότε; Όλο το απόγευμα και το βράδυ της Παρασκευής, μέχρι που δεν έμεινε κανένας απέξω κι αναγκάστηκα να φύγω. Και τι έκανες; του λέω. Τι να κάνω, ρε, μου λέει, ρώταγα απ’ τα κάγκελα συνέχεια μήπως έχουν δει ένα μελαχρινό χοντρουλό 18χρονο αγόρι, και βέβαια τι να μου απαντήσουν μέσα στο χαμό, αλλά εγώ συνέχιζα να ψάχνω έχοντας την ελπίδα ότι θα σε βρω. Εντάξει, του λέω, όπως είδες δεν έπαθα και τίποτα, μόνο κουράστηκα λίγο παραπάνω…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Και τι θα κάνετε, ρε, μου λέει, θα ρίξετε τη χούντα; Εδώ δεν τα καταφέραμε το Δεκέμβρη του ’44. Καλά, του απάντησα, ποιο Δεκέμβρη μου λες τώρα; Εσύ δεν είσαι κεντρώος; Όλο για τον Παπανδρέου σού διάβαζα στο ραφείο. Ποιος είναι, ρε μαλάκα, κεντρώος, αυτός που ψήφισε την ΕΔΑ ακόμα και όταν μάς είπανε με “γραμμή” να ψηφίσουμε τον Γέρο στις δεύτερες εκλογές του ’63 για να βγει με άνετη πλειοψηφία; Δηλαδή, ρε πατέρα, είσαι αριστερός, αυτό μου λες τώρα; Ε, τι να ‘μαι, ρε βλάκα, που πέρα απ’ τη μύτη σου δεν βλέπεις τίποτα…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Έτσι… ξανασυνάντησα τον πατέρα μου… Ξαναχαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε, πολλές φορές… Κάποτε μάθαμε να κουβεντιάζουμε και μου είπε πολλά, χρόνο να ‘χω να μπορέσω να τα διηγηθώ κι εγώ μια μέρα… Για τα Δεκεμβριανά όμως, μέρες που ‘ναι, το λέω τώρα: εφεδρο-ελασίτης ο κυρ Νίκος τότε (22-23 χρονών), πήγε στις διαδηλώσεις 3 και 4 του Δεκέμβρη, γύρισε στο Περιστέρι, παρουσιάστηκε στον καπετάν Μενέλαο, τον ομαδάρχη του ΕΛΑΣ της γειτονιάς. Έδωσαν ραντεβού στον Αγι’-Αντώνη, όπου θα τους περίμενε ο “σύνδεσμος” για ν’ ανέβουν μετά στου Μακρυγιάννη. Περιμέναμε, μου λέει, με αγωνία, καμιά δεκαπενταριά ήμαστε… Και παρουσιάζεται ένα κορίτσι, που φορούσε ένα παλτό. Ήρθε ο σύνδεσμος, σύντροφοι, μας είπε ο Μενέλαος. Γεια σας, σύντροφοι, είπε το κορίτσι, θα ‘ταν δεν θα ‘ταν 16-17 χρονών. Λοιπόν, ανεβαίνουμε πάνω, για να πολεμήσουμε τους ξένους και την ελληνική αντίδραση. Πετάχτηκα, μου λέει ο κυρ Νίκος, δεν άντεξα, και τη ρωτώ: Με τι όπλα θα τους πολεμήσουμε, συντρόφισσα; Μ’ αυτά, λέει ο σύνδεσμος, βάζοντας τα χέρια της στις τσέπες του παλτού της, και βγάζει δυο κονσέρβες με μπαρούτι, όχι μόνο θα τους πολεμήσουμε, αλλά θα νικήσουμε κιόλας! Ο κυρ Νίκος μού εκμυστηρεύτηκε τότε, λίγο σιγά για να μην ακούει η κυρα-Κούλα η μάνα μου, ότι αυτό το κορίτσι ήταν η ομορφότερη γυναίκα που έχει δει ποτέ στη ζωή του! Και ότι χάρη σ’ αυτήν πήγαν όλοι, χωρίς ερωτηματικά αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, να δώσουν την πρώτη Μάχη της Αθήνας…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Κόκκινος Δεκέμβρης του ’44 για τον πατέρα μου και κράτησε 33 μέρες!…</div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;"><a href="http://parallhlografos.wordpress.com/2011/12/05/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%83%ce%ad%cf%81%ce%b2%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b9/282019_170883372985124_100001903862162_387395_71854_n/" rel="attachment wp-att-56710"><span class="Apple-style-span"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-56710" height="422" src="http://parallhlografos.files.wordpress.com/2011/12/282019_170883372985124_100001903862162_387395_71854_n.jpg?w=594&h=422" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #f4f4f4; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-color: rgb(221, 221, 221); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; border-left-color: rgb(221, 221, 221); border-left-style: solid; border-left-width: 1px; border-right-color: rgb(221, 221, 221); border-right-style: solid; border-right-width: 1px; border-top-color: rgb(221, 221, 221); border-top-style: solid; border-top-width: 1px; display: block; margin-bottom: 20px; margin-left: auto; margin-right: auto; margin-top: 10px; padding-bottom: 5px; padding-left: 5px; padding-right: 5px; padding-top: 5px;" title="282019_170883372985124_100001903862162_387395_71854_n" width="594" /></span></a></div><div style="line-height: 20px !important; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 8px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 8px; text-align: justify;">Πηγή :<a href="http://parallhlografos.wordpress.com/" style="line-height: normal; text-align: -webkit-auto;">http://parallhlografos.wordpress.com</a></div></div></div>loretzohttp://www.blogger.com/profile/07325606841819747142noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-84428054394163048852011-11-30T04:37:00.003+02:002011-11-30T04:42:43.632+02:00τα εργατικά συμβούλια-όροι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τα εργοστασιακά - εργατικά συμβούλια </span></b></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Το ελληνικό εργατικό κίνημα έχει ελάχιστη ως μηδενική εμπειρία από αυτή την μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης. Η εμπειρία των εργοστασιακών και επιχειρησιακών επιτροπών που εμφανίστηκε μετά το 1945 και μικρή υπήρξε και γρήγορα ξεχάσθηκε. Το κίνημα αυτό πνίγηκε γρήγορα από την αιματηρή αντεπανάσταση που επικράτησε στην Ελλάδα με την καθοδήγηση του αγγλικού και στη συνέχεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.</span></span></div><a name='more'></a><br />
<div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Σε αντίθεση με το ελληνικό εργατικό κίνημα που δεν μπόρεσε να αναπτύξει αυτή την μορφή οργάνωσης, το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα το εργατικό κίνημα των αναπτυγμένων χωρών της κεντρικής Ευρώπης έχει πλούσια εμπειρία από τη δράση των εργατικών συμβουλίων. </span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τα εργατικά συμβούλια ξεπήδησαν στη φωτιά των επαναστάσεων του 1905 και του 1917 στην Ρωσία και αποτέλεσαν σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης στις προλεταριακές επαναστάσεις της Γερμανίας και της Ουγγαρίας που ακολούθησαν την Οκτωβριανή επανάσταση.</span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τα εργοστασιακά συμβούλια μαζί με τα συνδικάτα κατά κλάδο παραγωγής (βιομηχανικά συνδικάτα) - που αντικατέστησαν τα ομοιεπαγγελματικα συνδικάτα - και τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που δημιουργήθηκαν δίπλα στα παρακμασμένα σοσιαλιστικά κόμματα, αποτέλεσαν την νέα ανώτερη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης.</span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Στην Ιταλία, τα εργοστασιακά συμβούλια ήταν συνέχεια των εργοστασιακών και απεργιακών επιτροπών των μεγάλων απεργιακών αγώνων της κόκκινης διετίας του ιταλικού εργατικού κινήματος του 1920.</span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τα εργατικά συμβούλια έμβρυα της προλεταριακής εξουσίας </span></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Το συνδικάτο είναι υποχρεωμένο να λειτουργεί και να δρα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και έχει την τάση να εγκλωβίζει την δράση της εργατικής τάξης στα πλαίσια των αστικών θεσμών και να μην επιδιώκει τη σύγκρουση. Αντίθετα, το εργοστασιακό συμβούλιο συγκροτείται σε αντίθεση με την αστική νομιμότητα και είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να εξαπολύσει ταξικό αγώνα και να οδηγήσει την εργατική τάξη στην κατάργηση του διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη και στην κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το εργατικό συμβούλιο ως εκλεγμένο και ανακλητό όργανο της εργατικής τάξης αναλαμβάνει την διεύθυνση της παραγωγής του εργοστασίου στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας.</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Με δεδομένο, ότι τα εργοστασιακά-εργατικά συμβούλια αποτελούν την άρνηση της αστικής νομιμότητας και προσανατολίζουν την εργατική τάξη στην ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, σε περιόδους επαναστατικής κατάστασης αποτελούν τα αρχικά έμβρυα της προλεταριακής εξουσίας, το βασικό πυρήνα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτό έγινε πράξη στη Ρωσία όπου η εργατική τάξη με επικεφαλής το κόμμα των μπολσεβίκων, πραγματοποίησε την Οκτωβριανή επανάσταση και επέβαλε την εργατική εξουσία. Στις υπόλοιπες χώρες (Ουγγαρία, Γερμανία) οι επαναστάσεις οδηγήθηκαν στην ήττα, την επανάσταση διαδέχτηκε η αντεπανάσταση και μετά το 1921 επικράτησαν η αντίδραση και ο φασισμός, που εξαφάνισε κάθε προλεταριακό θεσμό που θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυρήνα μιας νέας εργατικής άνθισης.</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Εργατικά συμβούλια ταξικής συνεργασίας </span></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Στη Γερμανία, μετά την ήττα της επανάστασης το Νοέμβριο του 1918, η δεξιά σοσιαλδημοκρατία που βοήθησε την αστική τάξη να νικήσει, επιφύλαξε στα εργοστασιακά συμβούλια μια τύχη σύμφωνη με τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις για το ρόλο τους. Τα επαναστατικά αυτά όργανα της εργατικής τάξης ενσωματώθηκαν στο αστικό σύστημα με την νομική τους κατοχύρωση και τους αφαιρέθηκε κάθε επαναστατικό περιεχόμενο. Όχι μόνο δικαιώματα εργατικού ελέγχου της παραγωγής δεν τους δόθηκαν, αλλά ούτε καν ουσιαστικά δικαιώματα ελέγχου των συνθηκών δουλειάς δεν απέκτησαν. Μετατράπηκαν σε όργανα συναπόφασης και ταξικής συνεργασίας. Ορισμένες παραχωρήσεις που τους είχε κάνει η αστική τάξη της Γερμανίας, τις πήρε σιγά –σιγά πίσω με την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ της. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;"><br />
</span><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Η λενινιστική αντίληψη για τις σχέσεις συνδικάτου και εργατικού συμβουλίου</span></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Η εμφάνιση και η εξάπλωση των εργοστασιακών συμβουλίων γέννησε ένα καινούργιο πρόβλημα για την δράση των εργατών στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, καθώς στον ίδιο χώρο υπήρχαν δυο εργατικές εκπροσωπήσεις। Η μια ήταν τα παραρτήματα των συνδικάτων που ήταν τα εκλεγμένα όργανα από τα μέλη των συνδικάτων, και η άλλη ήταν τα εργατικά συμβούλια επίσης εκλεγμένα από το σύνολο των εργαζομένων συνδικαλισμένων και μη. Το πρόβλημα που έμπαινε - και που εμφανίζονταν ιδιαίτερα οξυμένο κατά τις ειρηνικές περιόδους που ακολουθούσαν τις επαναστατικές εκρήξεις – ήταν αν είναι απαραίτητες και οι δυο αυτές εκπροσωπήσεις στα εργοστάσια και αν ναι, τότε ποια πρέπει να είναι η σχέση ανάμεσα τους και ποιο το περιεχόμενο δράσης για την κάθε μια από αυτές.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Σύμφωνα με τη λενινιστική αντίληψη, και τα δυο εργατικά όργανα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής από τους κομουνιστές. Ποιον ρόλο θα παίξουν και ποιες ακριβώς σχέσεις θα αναπτυχθούν ανάμεσά τους, είναι ζήτημα που καθορίζεται από τον ιστορικά συγκεκριμένο τρόπο εμφάνισης και διαμόρφωσης τους στην κάθε χώρα. Σε κάθε περίπτωση, τα εργατικά συμβούλια πρέπει να αναλάβουν τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς την οργάνωση της πάλης για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. </span></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;">πηγη, κομμουνιστικη οργανωση ανασυνταξη<br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 13.5pt;"></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-25830521988359363182011-11-18T20:12:00.003+02:002011-11-18T20:20:14.304+02:00Οι συγγενείς των συνταγματαρχών - Ακροδεξιά .. γονίδια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-weight: bold;">Μια λεπτομερέστερη γνωριμία με υπουργοποιημένα φασιστάκια και λοιπούς χουντικούς </span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Τέτοια μέρα, πριν από 38 χρόνια, στο Πολυτεχνείο η δημοκρατία διεκδίκησε ψήφο εμπιστοσύνης। Η συζήτηση ανεστάλη - πρόσκαιρα αλλά βίαια - από τα τανκς των συνταγματαρχών.<br />
<br />
<br />
Χθες, στην ελληνική Βουλή, κατά τον παράδοξο τρόπο που μόνο η Ιστορία ξέρει να σκηνοθετεί, κάποιοι στενοί πολιτικοί συγγενείς των συνταγματαρχών πήραν ψήφο εμπιστοσύνης μαζί με τα κόμματα που μοιράστηκαν την εξουσία από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται για όψιμη πολιτική μεταμέλεια της Ακροδεξιάς, αλλά για τη ρυμούλκηση των «μεγάλων» κομμάτων εξουσίας ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στη χοάνη του χάους.<br />
<br />
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια πολιτική τάξη και σύστημα (εν προκειμένω η μεταπολιτευτική) καταρρέει υπό το βάρος των αντιφάσεων και των προβλημάτων που συσσώρευσε. Στην ελληνική Ιστορία υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που οι εκτροπές δεν προέκυψαν με την έξοδο των τανκς από τα στρατόπεδα τους.</span><br />
<a name='more'></a> <span style="font-size: 100%;"><br />
Ο Μεταξάς διέλυσε το κοινοβούλιο και εγκατέστησε το καθεστώς του ξεκινώντας από τα έδρανα της Βουλής. Το ίδιο, πάνω - κάτω, συνέβη με τον φασισμό και τον ναζισμό. Το αβγό του φασισμού σε κάθε περίπτωση επωάζεται εντός του αστικού συστήματος σε περιόδους κρίσης, οι οποίες επιφέρουν το σάπισμα και τη διάλυση των πολιτικών του δομών. Κάτι τέτοιες στιγμές ο περιβόητος πολιτικός φιλελευθερισμός πάει περίπατο και το σύστημα συμμαχεί ακόμη και με τον... διάβολο για να διασωθεί. Κατά (ιστορικό) κανόνα ο διάβολος έχει πολύ μεγαλύτερες φιλοδοξίες, όπως με οδύνη διαπίστωσε η ανθρωπότητα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο...<br />
<br />
Καθώς έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και έχουν μεσολαβήσει δύο δεκαετίες πολιτικής σταθερότητας και σχετικής ευημερίας, είναι ίσως - ειδικά για τους νεότερους - δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι ακριβώς μπορεί να σημάνει η ακροδεξιά αντίληψη και πρακτική στην άσκηση της εξουσίας.<br />
<br />
Η ανάγνωση της ιστορίας είναι ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς το μιντιακό λίφτινγκ της Ακροδεξιάς και να διακρίνει το πραγματικό της πρόσωπο, τους στόχους της και να αντισταθεί, κατ' αρχήν τιμωρώντας αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που τις άνοιξαν διάπλατα την πόρτα.<br />
<br />
</span> </div><span style="font-size: 100%;"> <span style="font-size: large;"><b>Ακροδεξιά ... γονίδια</b></span></span><br />
<div style="text-align: left;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwq3zwUp9_1ampOAFEu9zW1C38oDXqdqxm3dVDjulu9OKnXc4kzkOPWX_mm1P6Z4pE7QW4ZnDQ8tqkWyciqfpj6yU30efUPl0fiJ5Lqpk5El9wOS92OfaUh1l3sqCe4KhaXUsKmkO9hjk/s1600/image006.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwq3zwUp9_1ampOAFEu9zW1C38oDXqdqxm3dVDjulu9OKnXc4kzkOPWX_mm1P6Z4pE7QW4ZnDQ8tqkWyciqfpj6yU30efUPl0fiJ5Lqpk5El9wOS92OfaUh1l3sqCe4KhaXUsKmkO9hjk/s320/image006.jpg" width="248" /></a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><br />
Ο εξαντλητικός συγχρωτισμός -με τη συστηματική διαμεσολάβηση των media - της ελληνικής κοινωνίας με τα φληναφήματα του ΛΑΟΣ ενδεχομένως έχει συμβάλει στον αποχρωματισμό της ακροδεξιάς ιδεολογίας του. Καθώς οι καιροί είναι τόσο... πονηροί που έχουν οδηγήσει τον ΛΑΟΣ σε κυβερνητικές καρέκλες, καλό είναι να ξαναθυμηθούμε τι είναι και τι πρεσβεύει η ακροδεξιά «κουλτούρα» του, μέσα από «σταράτες» κουβέντες νυν και πρώην εξεχόντων στελεχών του.<br />
<br />
Ας ξεκινήσουμε από το (μαύρο) παρελθόν και τον Κωνσταντίνο Πλεύρη (πατέρα του σημερινού βουλευτή του ΛΑΟΣ, Θάνου).<br />
Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, για όσους δεν θέλουν να θυμούνται, ή δεν γνωρίζουν, υπήρξε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ στην Α' Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του 2004. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (28.1.2007), «είναι ο ιδρυτής της ναζιστικής ομάδας "Κόμμα 4ης Αυγούστου", σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και δι-ευθυντής του γραφείου του - αλήστου μνήμης - αρχιχουντικού Ι. Λαδά». Στο ίδιο δημοσίευμα παρουσιάζεται η ιδεολογική ταυτότητα του Κ. Πλεύρη, η οποία προφανώς εκτιμήθηκε δεόντως από τον Γ. Καρατζαφέρη για να τον προτείνει ως υποψήφιο του κόμματος του:«0υδέποτε έκρυψα την ιδεολογία μου και είναι τιμή μου που συνειργάσθην με το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου».<br />
<br />
</span> </div><span style="font-size: 100%;"> <b>Ακροδεξιά ιδεολογία</b></span><br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><br />
Καθώς μιλάμε για ακροδεξιά ιδεολογία, ο Κ. Πλεύρης έχει φροντίσει με θάρρος και σαφήνεια να τοποθετηθεί. Είναι αυτός που έχει γράψει ότι το να είναι κανείς Εβραίος σημαίνει: «Να ψεύδεται, να ψευδορκίζεται, να εξαπατά, να γίνη τοκογλύφος και όταν έρθει η ώρα δολοφόνος χριστιανών». Ότι οι Εβραίοι είναι «Άπλυτοι, αξύριστοι, τοκογλύφοι, που πιστεύουν στην εξολόθρευση των εθνών...». Ότι πρέπει να υπενθυμιστεί στους Εβραίους πως «οι Ναζί άφησαν αρκετόν υπόλοιπον από σας», ότι οι ναζί συγκέντρωναν σε στρατόπεδα τους Εβραίους «για να τους στείλουν, μετά τον πόλεμον, στην Μαδαγασκάρην, δια να απαλλαγή η Ευρώπη από την παρασιτικήν παρουσίαν των», ότι «οι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ δια τους Εβραίους ήσαν απολύτως ορθαί» και ότι ως εκ τούτου στη σημερινή Πολωνία «καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδο (Άουσβιτς) εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον».<br />
<br />
Επίσης, κατά τον Κ. Πλεύρη, «ο Στρατηγός Πινοσέτ ανέτρεψε το εβραιομαρξιστικό καθεστώς του Αλλιέντε κι επέβαλε Εθνικήν Τάξιν στην Χιλήν», ενώ συνεχίζει λέγοντας ότι «οι στρατιώται των SS επολέμησαν ηρωικώς αλλά τελικώς επεβλήθη η υλική υπεροχή των Συμμάχων. Στον πόλεμον ανδρών εναντίον μαζών, επεκράτησαν αι μάζαι» και ότι «οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι δεν ήσαν εγκληματίαι... αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό... είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίοθησιν τιμής... απετέλουν δια την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής» (από το πόνημα του Πλεύρη με τίτλο «Οι Εβραίοι»).<br />
<br />
Επίσης, είναι ο ίδιος που έχει γράψει ότι «η νομιμοποίησις του ΚΚΕ σημαίνει ηθικήν και πολιτικήν δικαίωσιν του συμμοριτισμού», ότι «κατασυκοφαντείται ο ναζισμός», ότι «η μεγάλη μάζα που εντάσσεται στο ΚΚΕ ανήκει σε ανθρώπους που χρειάζονται ψυχιατρική περίθαλψη», ότι «τόσον ο μαρξισμός όσον και η γαλλική επανάστασις του 1789 κατήργησαν την οικογένειαν και επέβαλαν την κοινογαμίαν» και ότι «ο κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος επίστευε ειλικρινώς στην δημοκρατίαν...». (Κ. Πλεύρης, «θέματα Πολιτικής Κοινωνιολογίας»).<br />
<br />
<br />
</span> </div><span style="font-size: 100%;"> <b>Το «ένδοξο» παρόν</b></span><br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><br />
Ας ρίξουμε και μια ματιά στο ένδοξο (υπουργικό πλέον) παρόν του ΛΑΟΣ. Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, στο πόνημα του «Οι Εβραίοι», εκτός από τον Χίτλερ και τα «Ες-Ες», εκφράζει τη συμπάθεια του και τις ευχαριστίες του σε ένα και μοναδικό πρόσωπο: «Ευχαριστώ τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είχε το θάρρος να παρουσίαση το βιβλίον στην τηλεόρασιν»...<br />
<br />
Ποιος είναι ο υπουργός Μάκης Βορίδης; Ας αφήσουμε τη ναυαρχίδα («Καθημερινή», 14.10.2007) του συγκροτήματος Αλαφούζου να μας τον συστήσει, σημειώνοντας απλώς ότι τώρα το συγκρότημα του Φαλήρου κάνει κάθε τι για να αμβλύνει το ακροδεξιό προφίλ του ΛΑΟΣ. Έγραφε, λοιπόν, η «Καθημερινή»:<br />
«Ο Βορίδης εμφανίστηκε στον ακροδεξιό χώρο πριν από το 1980. Τέσσερα χρόνια μετά ο Βορίδης εκλέγεται πρόεδρος της νεολαίας ΕΠΕΝ (το κόμμα που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος το 1983 από τον Κορυδαλλό)... Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση, στις 15 Μαρτίου 1985, ο Μ. Βορίδης διαγράφεται από το σύλλογο φοιτητών της Νομικής λόγω της ακροδεξιάς του δράσης (...). Μερικούς μήνες μετά, ο διαγραμμένος επικεφαλής ομάδας "ΕΠΕΝιτών" πολιόρκησε τη Νομική με τσεκούρια και σιδηρολοστούς.<br />
<br />
Το 1994 ο Μ. Βορίδης ιδρύει το "Ελληνικό Μέτωπο", ενώ λίγο μετά εκδίδει την εφημερίδα "Ελληνικές Γραμμές". Στο κόμμα μετέχουν η νεοφασιστική ΕΝΕΚ, αλλά και πολλά στελέχη της ΕΠΕΝ. Αγαπημένος του στόχος οι μετανάστες, κυρίως οι Αλβανοί (...). Στις 18 Οκτωβρίου 1997, ο Λεπέν αναγνώρισε το "Ελληνικό Μέτωπο".<br />
Το 2005, λίγο πριν το "Ελληνικό Μέτωπο" προσχωρήσει στο ΛΑ.Ο.Σ., ο Βορίδης έκανε επίδειξη της ισχύος του φέρνοντας τον Λεπέν στην Αθήνα για να παραστεί στο γάμο του. Κουμπάρος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του κ. Βορίδη ένας άλλος Γάλλος ακροδεξιός, ο αντιπρόεδρος του Front National, ο ΚαρλΛανγκ».<br />
<br />
Να κλείσουμε και με τον μεγάλο αρχηγό Γ. Καρατζαφέρη, αφήνοντας τον να μας συστηθεί με τα δικά του τα λόγια, όπως ο ίδιος τα είπε σε ομιλία του στις 20.10.2002 στην Κόρινθο:<br />
«Πρώτον, δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό και ο πρωθυπουργός. Δεύτερον, δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό και ο κ. Καραμανλής. Τρίτον, δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορούν να το πουν πολλοί».<br />
<br />
Ας ρίξουμε μια ακόμη ματιά σε ένα δημοσίευμα της «Καθημερινής», 14.10.2007, τότε που οι Αλαφούζοι δεν είχαν κανέναν λόγο να ξεπλύνουν την ακροδεξιά οσμή του Καρατζαφέρη: «Ο αντισημιτισμός ήταν για χρόνια το αγαπημένο θέμα του Γ. Καρατζαφέρη. Πολύ πριν ιδρύσει τον ΛΑ.Ο.Σ., βουλευτής ακόμη της Ν.Δ., είχε ιδρύσει τη "Νέα Ελπίδα", κάτι μεταξύ μη κερδοσκοπικής εταιρείας και πολιτικού φορέα, μέσω του οποίου είχε κάνει δημόσια ανοίγματα στη "Χρυσή Αυγή" και στους "άξιους αγωνιστές της" (...). Για την υπερνομαρχία Αθηνών είχε συμπεριλάβει τέσσερις γνωστούς "χρυσαυγίτες" (...). Οι σχέσεις του Γ. Καρατζαφέρη με το νεοφασιστικό χώρο καθώς και με τα χουντικά κατάλοιπα καθορίστηκαν πολύ συχνά από την αμοιβαία καχυποψία.<br />
<br />
Πηγή: ¨Ποντίκι" 17/11</span> </div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-79361335930121995242011-11-18T19:49:00.002+02:002011-11-18T19:53:13.159+02:00Κουμής-Κανελλοπούλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b>Η απαγορευμένη αντιαμερικανική πορεία</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><span id="tvxs_fusion_ads_inside_node"> </span></span><br />
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container"><span style="font-size: 100%;"><span id="tvxs_fusion_ads_inside_node">Η δολοφονία των δύο νέων από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ήρθε σε τυχαία χρονική συγκυρία. Όπως αναφέρεται στο ιστορικό λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», το φθινόπωρο του 1980 η κυβέρνηση Ράλλη είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα μιας ιδιαίτερα φιλόδοξης ατζέντας την άρση όλων των εκκρεμοτήτων στις σχέσεις της Ελλάδας με το «δυτικό κόσμο». Στο πλαίσιο αυτό, στις 21 Οκτωβρίου 1980 η Ελλάδα έγινε ξανά δεκτή στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, ενώ η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την ανανέωση των συμφωνιών παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός άμυνας, συμμετείχε για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ.</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: 100%;"><span id="tvxs_fusion_ads_inside_node"> </span></span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Η αντίδραση του λαού ήταν έντονη, ενώ διάχυτος ήταν ο αντιαμερικανισμός ιδίως ανάμεσα στους φοιτητές, καθώς ήταν φρέσκες ακόμα οι μνήμες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και του αμερικανικού παράγοντα στην ελληνική στρατιωτική Χούντα. Ωστόσο, για την κυβέρνηση, το ενδεχόμενο η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούσε εξέλιξη που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση απαγορεύει στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και θέτει ως όριο την πλατεία Συντάγματος: οι διαδηλωτές μπορούσαν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Η στάση της αντιπολίτευσης παραμένει υποτονική. Με το βλέμμα στραμμένο προς τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και μπροστά στην επιθετική στάση της κυβέρνησης που δηλώνει αποφασισμένη να σταματήσει με τη βία οποιαδήποτε προσπάθεια να φτάσει η πορεία στην πρεσβεία, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ γρήγορα συμβιβάζονται με την κυβερνητική απαγόρευση. Στο ίδιο πλαίσιο, το κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ – αποτελούμενο κατά πλειοψηφία από τα μέλη της ΚΝΕ και της νεολαίας ΠΑΣΟΚ – αποφασίζει να πειθαρχήσει στην απαγόρευση, ενώ η αριστερή μειοψηφία, αποτελούμενη από οργανώσεις όπως οι ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ, Ρήγας Φεραίος-Β' Πανελλαδική, ΚΚΕ μ-λ, ΕΚΚΕ και άλλες, αποφασίζουν να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b>Η πορεία και τα επεισόδια</b></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ έληξε κατά τις 6 το απόγευμα της Κυριακής, 16 Νοεβρίου, και στη συνέχεια η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου και συνέχισε προς την πλατεία Συντάγματος, με έντονο το αντιαμερικανικό στοιχείο και με σημαντική περιφρούρηση της πορείας από δυνάμεις των πολιτικών κομμάτων. Από την άλλη, στα Χαυτεία, οργανώνει συγκέντρωση η μειοψηφία της ΕΦΕΕ, η οποία με περίπου 1.000 φοιτητές ετοιμάζεται να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία και γύρω στις 7.30 εισέρχεται στο κύριο σώμα της πορείας. Η πορεία φτάνει στο Σύνταγμα και τα κύρια μπλοκ της αρχίζουν σταδιακά να διαλύονται ειρηνικά. Ωστόσο, γύρω στις 9 το βράδυ, συγκεντρώνονται υπό την αιγίδα της μειοψηφίας της ΕΦΕΕ περίπου 3.000 άτομα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και επιχειρούν να κινηθούν προς την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, όπου είναι παρατεταγμένοι αστυνομικοί και από πίσω τους τα ΜΑΤ.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Για λίγα λεπτά, τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλλάχθηκαν διαξιφισμοί, ενώ σύντομα οι διαδηλωτές κατάφεραν να σπάσουν τον κλοιό των αστυνομικών και να κινηθούν προς την πρεσβεία. Στη συνέχεια, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας, Γ. Κουβέλης, πήρε την κατάσταση στα χέρια του: έδωσε εντολή στις έξι διμοιρίες των ΜΑΤ που βρίσκονταν παρατεταγμένες πίσω απ’ τον αστυνομικό κλοιό να επιτεθούν. Σε λίγα λεπτά το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των ΜΑΤ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Αρχίζει τότε ένα όργιο βίας, με χρήση όχι μόνο κλομπ αλλά – για πρώτη φορά μετά τη Χούντα – και πυροβόλων όπλων, ενώ η αστυνομία επιστρατεύει και «αύρες», τα ειδικά τεθωρακισμένα οχήματά της για την απώθηση των διαδηλωτών. Τα ΜΑΤ ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο και επιτίθενται όχι μόνο στους διαδηλωτές που αψήφησαν την κυβερνητική απαγόρευση, αλλά και κατά αυτών που ειρηνικά διαδήλωναν προς την πλατεία Συντάγματος. Τα επεισόδια χαρακτηρίστηκαν από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο ως τα πιο αιματηρά μετά τα Ιουλιανά και διήρκεσαν μέχρι τις 4 τα χαράματα.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b>Κουμής και Κανελλοπούλου: τα τραγικά θύματα</b></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"><b>«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί»</b></span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Την ευθύνη για τα αιματηρά γεγονότα ο πολιτικός κόσμος αποφάσισε να τη ρίξει στους διαδηλωτές. Στις 10 το βράδυ της ημέρας των επεισοδίων ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι «μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού». Σε ό,τι αφορά το θάνατο της Κανελλοπούλου, η κυβέρνηση περιορίσθηκε να δηλώσει ότι «για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις».</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή μία εβδομάδα αργότερα ο πρωθυπουργός, κ.Ράλλης, έκανε την εξής δήλωση που έμεινε στην ιστορία: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», δήλωσε από την πλευρά του και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη. </span></div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-70169602427575027042011-11-14T22:46:00.009+02:002011-11-14T22:58:03.942+02:00η κομμουνιστικοποίηση-καπιταλισμός και κομμουνισμός-Ζυλ Ντωβέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Θ) Η κομμουνιστικοποίηση<br />
<br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Mε τον κομμουνισμό η ανθρωπότητα οικειοποιείται τον πλούτο της, κάτι που συνεπάγεται έναν αναπόφευκτο και ολοκληρωτικό μετασχηματισμό αυτού του πλούτου. Aυτό απαιτεί την καταστροφή των επιχειρήσεων ως διαχωρισμένων μονάδων και συνεπώς την καταστροφή του νόμου της αξίας: όχι με σκοπό την κοινωνικοποίηση του κέρδους, αλλά την κυκλοφορία των αγαθών μεταξύ των βιομηχανικών κέντρων <b>χωρίς</b> τη μεσολάβηση της αξίας. Aυτό δε σημαίνει ότι ο κομμουνισμός θα χρησιμοποιήσει το παραγωγικό σύστημα όπως το άφησε ο καπιταλισμός. Tο πρόβλημα δεν είναι να ξεφορτωθούμε την «κακή» πλευρά του καπιταλισμού (αξιοποίηση) διατηρώντας την «καλή» πλευρά (παραγωγή). Όπως είδαμε, η αξία και η λογική του κέρδους επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο τύπο παραγωγής, αναπτύσσουν ορισμένους τομείς ενώ αδιαφορούν για άλλους. Oποιοδήποτε εγκώμιο της παραγωγικότητας και της οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξύμνηση του κεφαλαίου</span></div><br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Aπό την άλλη πλευρά, η κομμουνιστική επανάσταση, για να επαναστατικοποιήσει την παραγωγή, για να καταστρέψει τις επιχειρήσεις ως τέτοιες θα χρησιμοποιήσει αναγκαστικά την παραγωγή. Aυτός είναι ο βασικός της «μοχλός», τουλάχιστον κατά τη διάρκεια μιας φάσης. O σκοπός δε θα είναι να καταλάβουμε τα εργοστάσια για να παραμείνουμε εκεί ως διαχειριστές τους, αλλά να βγούμε από αυτά, να τα συνδέσουμε μεταξύ τους χωρίς ανταλλαγή, πράγμα που τα καταστρέφει ως επιχειρήσεις. Ένα τέτοιο κίνημα σχεδόν αυτόματα ξεκινάει με το να μειώνει και να καταργεί την αντίθεση πόλης και υπαίθρου και το διαχωρισμό της βιομηχανίας και των άλλων δραστηριοτήτων. Σήμερα, η βιομηχανία ασφυκτιά μέσα στα ίδια της τα όρια ενώ ταυτόχρονα καταπνίγει και τους άλλους τομείς.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Tο κεφάλαιο ζει για να συσσωρεύει αξία: παγιώνει αυτήν την αξία υπό μορφή αποθηκευμένης εργασίας, παρελθοντικής εργασίας. H συσσώρευση και η παραγωγή μετατρέπονται σε αυτοσκοπό. Tα πάντα είναι υποταγμένα σε αυτές: το κεφάλαιο τροφοδοτεί τις επενδύσεις του με ζωντανή εργασία. Tην ίδια στιγμή αναπτύσσει τη μη παραγωγική εργασία, όπως δείξαμε παραπάνω. H κομμουνιστική επανάσταση είναι μια εξέγερση ενάντια σε αυτόν τον παραλογισμό. Eίναι επίσης μια αποσυσσώρευση, όχι για να επιστρέψουμε σε μορφές ζωής που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, αλλά για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: μέχρι τώρα ο άνθρωπος έχει θυσιαστεί προς όφελος των επενδύσεων· σήμερα το αντίθετο είναι δυνατό. O κομμουνισμός είναι εξίσου αντίθετος στην <b>ιδεολογία της παραγωγικότητας</b> και στην αυταπάτη της οικολογικής ανάπτυξης <b>μέσα</b> στο υπάρχον οικονομικό πλαίσιο. H «μηδενική ανάπτυξη» εξακολουθεί να είναι ανάπτυξη. Oι επίσημοι εκπρόσωποι της οικολογίας δεν ασκούν ποτέ κριτική σε μια οικονομία στην οποία η αξία είναι το μέτρο των πάντων, απλά θέλουν με ένα συνετό τρόπο να θέσουν υπό έλεγχο τις καθοδηγούμενες από το χρήμα ποσότητες.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">O κομμουνισμός δεν είναι η συνέχιση του καπιταλισμού με μια ορθολογικότερη, αποτελεσματικότερη, πιο σύγχρονη και λιγότερη άνιση και άναρχη μορφή. Δεν παίρνει τις παλαιές υλικές βάσεις όπως τις βρίσκει: τις ανατρέπει.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">O κομμουνισμός δεν είναι μια σειρά μέτρων που πρέπει να εφαρμοστούν μετά την κατάληψη της εξουσίας. Eίναι ένα κίνημα που ήδη υπάρχει, όχι ως τρόπος παραγωγής (δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνιστική νησίδα μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία), αλλά σαν τάση που έχει αφετηρία τις πραγματικές ανάγκες. O κομμουνισμός δε γνωρίζει καν τι είναι η αξία. Tο θέμα δεν είναι ότι μια ωραία πρωία ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων αρχίζει να καταστρέφει την αξία και το κέρδος. Όλα τα επαναστατικά κινήματα του παρελθόντος είχαν καταφέρει να ακινητοποιήσουν την κοινωνία και περίμεναν κάτι να βγει από αυτή την καθολική παύση. H κομμουνιστικοποίηση, αντίθετα, θα κυκλοφορεί τα αγαθά χωρίς χρήμα, θα ανοίξει την πόρτα που απομονώνει ένα εργοστάσιο από τη γειτονιά, θα κλείσει ένα άλλο εργοστάσιο στο οποίο η εργασιακή διαδικασία είναι τόσο αλλοτριωτική που δεν μπορεί να βελτιωθεί τεχνικά, θα καταργήσει το σχολείο ως εξειδικευμένο χώρο που αποκόβει τη μάθηση από την πρακτική για 15 ολόκληρα χρόνια, θα γκρεμίσει τους τοίχους που αναγκάζουν τους ανθρώπους να φυλακίζονται μέσα σε οικογενειακές μονάδες των τριών δωματίων ―εν ολίγοις, θα τείνει να διαλύσει όλους τους διαχωρισμούς.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">O μηχανισμός της κομμουνιστικής επανάστασης είναι προϊόν των αγώνων. H ανάπτυξη των αγώνων αυτών φέρνει τα πράγματα σε ένα σημείο όπου η κοινωνία αναγκάζει όλα τα άτομα, στα οποία δεν αφήνει καμιά άλλη προοπτική, να εγκαθιδρύσουν νέες κοινωνικές σχέσεις. Eάν σήμερα ένας αριθμός κοινωνικών αγώνων δείχνει να μην οδηγεί πουθενά, αυτό συμβαίνει επειδή η μόνη πιθανή τους συνέχιση θα ήταν ο κομμουνισμός, ανεξαρτήτως τι σκέφτονται αυτοί που συμμετέχουν σε αυτούς. Aκόμα και όταν οι εργάτες απλώς προβάλλουν ορισμένα αιτήματα φτάνουν συχνά σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση εκτός από μια βίαιη σύγκρουση με το κράτος και τους βοηθούς του, τα συνδικάτα. Σε αυτήν την περίπτωση, ο ένοπλος αγώνας και η εξέγερση συνεπάγονται την εφαρμογή ενός κοινωνικού προγράμματος και τη χρησιμοποίηση της οικονομίας ως όπλου (βλ. παραπάνω, για το προλεταριάτο). Tο στρατιωτικό ζήτημα, όσο σημαντικό κι αν είναι, εξαρτάται από το κοινωνικό περιεχόμενο του αγώνα. Για να μπορέσει να νικήσει τους εχθρούς του στο στρατιωτικό επίπεδο, το προλεταριάτο ―οποιαδήποτε κι αν είναι η συνείδησή του― μετασχηματίζει την κοινωνία με κομμουνιστικό τρόπο.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">«<i>H σύγχρονη στρατηγική προϋποθέτει την απελευθέρωση της αστικής τάξης και των αγροτών: είναι η <b>στρατιωτική έκφραση</b> αυτής της απελευθέρωσης. H απελευθέρωση του προλεταριάτου θα έχει επίσης μια ιδιαίτερη στρατιωτική έκφραση, θα δημιουργήσει μια ιδιαίτερη, νέα πολεμική μέθοδο. Aυτό είναι ξεκάθαρο. Mπορούμε μάλιστα να προσδιορίσουμε ήδη ποιες θα είναι οι υλικές βάσεις αυτής της νέας στρατηγικής</i>».</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Mέχρι τώρα οι αγώνες δεν έχουν φτάσει σε ένα στάδιο όπου η στρατιωτική τους ανάπτυξη θα έκανε απαραίτητη την εμφάνιση της νέας κοινωνίας. Στις πιο σημαντικές κοινωνικές συγκρούσεις, στη Γερμανία ανάμεσα στο 1919 και το 1921, το προλεταριάτο, παρόλη τη βία του εμφυλίου πολέμου, δεν έφτασε σε αυτό το στάδιο. Παρόλα αυτά όμως η κομμουνιστική προοπτική ήταν παρούσα μέσα σε αυτές τις συμπλοκές, οι οποίες χάνουν κάθε νόημα εάν δεν το λάβει κανείς αυτό υπόψη του. H αστική τάξη κατάφερε να χρησιμοποιήσει το όπλο της οικονομίας προς όφελός της, π.χ. διασπώντας την εργατική τάξη μέσω της ανεργίας. Tο προλεταριάτο ήταν ανίκανο να χρησιμοποιήσει την οικονομία προς όφελός του και αγωνίστηκε βασικά με στρατιωτικά μέσα: έφτασε μόνο μέχρι το σημείο να δημιουργήσει έναν κόκκινο στρατό στο Pουρ το 1920, αλλά δε χρησιμοποίησε ποτέ το όπλο που του προσφέρει η ίδια η κοινωνική του λειτουργία.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, κάποιες εξεγέρσεις μαύρων (με τη βοήθεια λευκών) στις HΠA ξεκίνησαν έναν κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά μόνο στο επίπεδο του <b>εμπορεύματος</b> και όχι στο επίπεδο του ίδιου του <b>κεφαλαίου</b>. Aυτοί οι άνθρωποι αποτελούσαν μόνο ένα κομμάτι του προλεταριάτου και συχνά δεν είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το «εργαλείο» της παραγωγής επειδή ήταν αποκλεισμένοι από αυτήν. Ήταν έξω από τα εργοστάσια. Όμως η κομμουνιστική επανάσταση προϋποθέτει δράση <b>μέσα από</b> την επιχείρηση, για να την καταστρέψει ως τέτοια. Oι εξεγέρσεις στις HΠA παρέμειναν στο επίπεδο της κατανάλωσης και της διανομής. O κομμουνισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς να επιτεθεί στην καρδιά του ζητήματος, στο κέντρο όπου παράγεται η υπεραξία: την παραγωγή. Aλλά απλά χρησιμοποιεί αυτό το εργαλείο για να το καταστρέψει.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Aυτοί που δεν έχουν αποθέματα κάνουν την επανάσταση: αναγκάζονται να εγκαθιδρύσουν κοινωνικές σχέσεις οι οποίες γεννιούνται από την υπάρχουσα κοινωνία. Aυτή η ρήξη προϋποθέτει μια κρίση, η οποία μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του 1929, όταν ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας έφτασε σε αδιέξοδο. Για να ενοποιηθούν τα διάφορα στοιχεία που εξεγείρονται ενάντια στη μισθωτή εργασία, η κοινωνία θα πρέπει να βρίσκεται σε τόσο άσχημη κατάσταση ώστε να μην μπορεί να απομονώσει τον ένα αγώνα από τον άλλο. H κομμουνιστική επανάσταση δεν είναι ούτε το σύνολο των σημερινών κινημάτων ούτε ο μετασχηματισμός τους μέσω της παρέμβασης μιας «πρωτοπορίας». Προϋποθέτει ένα κοινωνικό σοκ, μια επίθεση του κεφαλαίου ενάντια σε αυτούς που δε διαθέτουν κοινωνικά αποθέματα σε διάφορα επίπεδα· κάτι που ενισχύει και τροποποιεί τη δράση τους. Προφανώς, ένας τέτοιος μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε παγκόσμια κλίμακα και πρώτα από όλα στις ανεπτυγμένες χώρες.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Tο βασικό ζήτημα <b>δεν</b> είναι η κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες. Eίναι παράλογο να προπαγανδίζει κανείς τη δικτατορία της εργατικής τάξης όπως είναι αυτή τώρα. Oι εργάτες όπως είναι <b>τώρα</b>, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν οτιδήποτε: είναι απλά ένα μέρος του μηχανισμού αξιοποίησης και είναι υποταγμένοι στη δικτατορία του κεφαλαίου. H δικτατορία της υπάρχουσας εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τη δικτατορία των αντιπροσώπων της, δηλ. των ηγετών των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων. Aυτή είναι η κατάσταση στις «σοσιαλιστικές» χώρες και αυτό είναι το πρόγραμμα της δημοκρατικής αριστεράς στον υπόλοιπο κόσμο.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">H επανάσταση <b>δεν είναι</b> ζήτημα οργάνωσης, αν και το εμπεριέχει. Όλες οι θεωρίες των «εργατικών κυβερνήσεων» ή της «εργατικής εξουσίας» απλά προτείνουν διαφορετικές λύσεις για το πρόβλημα της κρίσης του κεφαλαίου. H επανάσταση είναι πάνω από όλα μετασχηματισμός της κοινωνίας, δηλ. αυτού που συγκροτεί τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στους ανθρώπους και τα μέσα επιβίωσης. Tα οργανωτικά προβλήματα και οι «ηγέτες» είναι δευτερεύοντα ζητήματα: εξαρτώνται από αυτό που θα επιτύχει η επανάσταση. Aυτό ισχύει τόσο για τις απαρχές της κομμουνιστικής επανάστασης όσο και για τη λειτουργία της κοινωνίας η οποία θα γεννηθεί από αυτήν. H επανάσταση δε θα γίνει την ημέρα που το 51% των εργατών θα γίνει επαναστατικό· και δε θα ξεκινήσει δημιουργώντας ένα μηχανισμό λήψης αποφάσεων. O καπιταλισμός είναι αυτός που καταπιάνεται διαρκώς με προβλήματα διαχείρισης και ηγεσίας. H οργανωτική <b>μορφή</b> της κομμουνιστικής επανάστασης, όπως και κάθε άλλου κοινωνικού κινήματος, εξαρτάται από το <b>περιεχόμενό </b>της. O τρόπος με τον οποίο το κόμμα, η οργάνωση της επανάστασης, συγκροτείται και δρα, εξαρτάται από το έργο που πρέπει να πραγματοποιήσει.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Tο δέκατο ένατο αιώνα, ακόμη και την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι υλικές συνθήκες του κομμουνισμού έπρεπε ακόμη να δημιουργηθούν, τουλάχιστον σε κάποιες χώρες (Γαλλία, Iταλία, Pωσία, κτλ). Mια κομμουνιστική επανάσταση έπρεπε πρώτα να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις, να βάλει τη μικροαστική τάξη να εργαστεί, να γενικεύσει τη βιομηχανική εργασία, σύμφωνα με τον κανόνα: αν δε δουλέψεις, δεν τρως (φυσικά αυτό ίσχυε μόνο για αυτούς που μπορούσαν να δουλέψουν).Aλλά η επανάσταση δεν ήρθε και το γερμανικό της προπύργιο συντρίφτηκε. Tο έργο της το έχει πλέον εκπληρώσει η καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη. H υλική βάση για τον κομμουνισμό σήμερα υπάρχει. Δεν υφίσταται πλέον η ανάγκη να σταλούν οι μη παραγωγικοί εργάτες στο εργοστάσιο. Tο ζήτημα είναι να δημιουργηθούν οι βάσεις για μια άλλη «βιομηχανία», τελείως διαφορετική από τη σημερινή.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Πολλά εργοστάσια θα χρειαστεί να κλείσουν και η καταναγκαστική εργασία είναι σήμερα αδιανόητη: αυτό που θέλουμε είναι η κατάργηση της εργασίας ως δραστηριότητας διαχωρισμένης από την υπόλοιπη ζωή. Θα ήταν άσκοπο να βάλουμε τέλος στη συλλογή των σκουπιδιών ως εργασία που κάποιοι πρέπει να κάνουν για χρόνια, αν ταυτοχρόνως δεν άλλαζε η όλη διαδικασία και λογική δημιουργίας και διάθεσης των σκουπιδιών.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;">Oι υπανάπτυκτες χώρες ―για να χρησιμοποιήσουμε μια παρωχημένη αλλά όχι αδόκιμη φράση― δε θα χρειαστεί να περάσουν μέσα από την εκβιομηχάνιση. Σε πολλά μέρη της Aσίας, της Aφρικής, της Λατινικής Aμερικής, το κεφάλαιο καταδυναστεύει την εργασία αλλά δεν την έχει υποτάξει στην «πραγματική» κυριαρχία του. Παλιές μορφές κοινωνικής κοινοτικής ζωής διατηρούνται ακόμη. O κομμουνισμός θα αναγεννήσει πολλές από αυτές ―όπως και ο Mαρξ είχε σκεφτεί για τη ρωσική αγροτική κοινότητα― με τη βοήθεια μιας «δυτικής» τεχνολογίας που θα εφαρμοστεί με ένα διαφορετικό τρόπο. Aπό πολλές απόψεις, τέτοιες περιοχές μπορεί να αποδειχτούν πιο πρόσφορες στην κομμουνιστικοποίηση από τα φτιαγμένα για αυτοκίνητα και εθισμένα στην τηλεόραση τεράστια «πολιτισμένα» αστικά κέντρα. Mε άλλα λόγια, θα υπάρξει μια παγκόσμια διαδικασία αποσυσσώρευσης.</span></div><div style="text-align: left;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-size: 100%;"> </span></div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-50852643649901850682011-11-07T06:10:00.004+02:002011-11-08T20:01:57.242+02:00Πώς να αρχίσουμε από την αρχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: right;">του <b>Slavoj Zizek</b></div><div style="text-align: right;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στο καταπληκτικό μικρό του κείμενο ‘Σημειώσεις ενός Αρθρογράφου’ –γραμμένου τον Φλεβάρη του 1922, όταν οι Μπολσεβίκοι μετά τη νίκη τους στον Εμφύλιο Πόλεμο, παρά όλες τις αντιξοότητες, είχαν υποχρεωθεί να υποχωρήσουν στο πλαίσιο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, επιτρέποντας ένα πολύ ευρύτερο πεδίο αποδοχής της οικονομίας της αγοράς και της ιδιωτικής περιουσίας– ο Λένιν χρησιμοποιεί το μεταφορικό σχήμα του αναρριχητή, ο οποίος πρέπει να υποχωρήσει μετά την πρώτη του προσπάθεια να φθάσει στην κορυφή ενός νέου βουνού, για να περιγράψει τη σημαίνει η υπαναχώρηση στην επαναστατική διαδικασία και πώς μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την οπορτουνιστική εγκατάλειψη της υπόθεσης:<br />
<br />
Ας φαντασθούμε έναν άνθρωπο, που αναρριχάται πάνω σ’ ένα ψηλό, απότομο κι ως τότε άβατο βουνό. Ας υποθέσουμε ότι έχει ξεπεράσει πρωτόγνωρες δυσκολίες και κίνδυνους κι ότι έχει πετύχει να φθάσει ψηλότερα από όσο οποιοσδήποτε άλλος ως τότε, αλλά ακόμη δεν έχει φθάσει στην κορυφή. Βρίσκεται σε μια θέση, που όχι μόνο είναι δύσκολο κι επικίνδυνο να προχωρήσει στην κατεύθυνση και κατά μήκος της διαδρομής που επέλεξε, αλλά χωρίς αμφιβολία είναι κι αδύνατο. [1]<br />
<br />
<a name='more'></a>Κάτω απ’ αυτές τις περιπτώσεις, γράφει ο Λένιν:<br />
<blockquote>Ο αναρριχητής αναγκάζεται να γυρίσει πίσω, να κατέβει προς τα κάτω, να αναζητήσει έναν άλλο δρόμο, ίσως μακρύτερο, αλλά ένα δρόμο που θα του επιτρέψει να φθάσει στην κορυφή. Η κάθοδος από τα ύψη, όπου δεν έχει φθάσει κανείς άλλος πιο πριν, ίσως να αποδεικνύεται πιο επικίνδυνη και δύσκολη από την άνοδο, για τον φανταστικό ορειβάτη μας –τώρα είναι πιο εύκολο να γλιστρήσει, δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει τα πατήματα, δεν υπάρχει εκείνος ο ενθουσιασμός, που αισθάνεται κανείς, όταν πρωτο-ανεβαίνει προς τα πάνω, καθώς κατευθύνεται απευθείας προς το στόχο κ.λπ. Πρέπει να τυλιχθεί στο σχοινί, να ξοδέψει χρόνο σκάβοντας με την ορειβατική σκαπάνη, για να ανοίξει πατήματα ή για να βρει προεξοχές, όπου θα δέσει στέρεα το σχοινί, πρέπει να κινείται στο ρυθμό του σαλιγκαριού, προχωρώντας προς τα κάτω, μακριά από το σκοπό του, χωρίς να γνωρίζει πού αυτή η εξαιρετικά επικίνδυνη κι επώδυνη κατάβαση θα τελειώσει ή κι αν τυχόν υπάρχει μια κάπως ασφαλέστερη παράκαμψη, από την οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να ανέβει πιο θαρραλέα, πιο γρήγορα, πιο απευθείας στην κορυφή.</blockquote>Το μόνο φυσιολογικό για τον αναρριχητή, που θα βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση, θα ήταν να βιώσει ‘στιγμές απελπισίας.’ Το πιθανότερο, οι στιγμές αυτές θα ήταν περισσότερες και πιο ανυπόφορες, αν θα μπορούσε να ακούσει της φωνές εκείνων από κάτω, που ‘παρακολουθούν την επικίνδυνη κατάβαση με τηλεσκόπιο κι από μια ασφαλή απόσταση’: ‘Οι φωνές από κάτω αντηχούν με μια μοχθηρή χαρά. Δεν την κρύβουν. Κρυφογελούν χαιρέκακα και φωνάζουν: “Θα πέσει σ’ ένα λεπτό! Περιποιηθείτε τον καλά, τον τρελό!”.’ Άλλοι προσπαθούν να κρύψουν τη μοχθηρή χαιρεκακία τους, συμπεριφερόμενοι ‘περισσότερο σαν τον Ιούδα Γκολόβλυοφ,’ τον διαβόητο υποκριτή γαιοκτήμονα στο μυθιστόρημα του Σάλτυκοφ-Σέντριν, <span style="font-style: italic;">Η Οικογένεια Γκολόβλυοφ</span>:<br />
<blockquote>Στενάζουν κι υψώνουν με λύπη τα μάτια τους στον ουρανό, σαν να έλεγαν: “Μας θλίβει και μόνο το γεγονός να βλέπουμε ότι οι φόβοι μας δικαιολογούνται! Αλλά εμείς, που ξοδέψαμε όλη τη ζωή μας εκπονώντας ένα συνετό σχέδιο για την αναρρίχηση σ’ αυτό το βουνό, δεν σας είχαμε ζητήσει να αναβληθεί η άνοδος μέχρις ότου να ολοκληρωνόταν το σχέδιο μας; Και τόσο σθεναρά είχαμε διαμαρτυρηθεί να μην πάρουμε αυτόν τον δρόμο, που τώρα ο τρελός αυτός εγκαταλείπει (κοιτάξτε, κοιτάξτε, τα έχει μαζέψει! Κατεβαίνει! Ένα μόνο βήμα του παίρνει ώρες προετοιμασίας! Κι όμως μας βρίζατε χύμα, όταν επανειλημμένα ζητούσαμε αυτοσυγκράτηση και προσοχή!), κι όταν τόσο θερμά επιπλήτταμε τον τρελό αυτό και προειδοποιούσαμε τους πάντες να μην τον μιμούνται και να μην τον βοηθούν, το κάναμε εξ ολοκλήρου λόγω της αφοσίωσής μας στο μεγάλο σχέδιο της αναρρίχησης πάνω στο βουνό και για να αποτρέψουμε τη γενική ανυποληψία για το μεγάλο σχέδιο αυτό!’</blockquote>Ευτυχώς, συνεχίζει ο Λένιν, ο φανταστικός ορειβάτης μας δεν μπορεί να ακούσει τις φωνές αυτών των ανθρώπων, που είναι οι ‘αληθινοί φίλοι’ της ιδέας της ανόδου. Αν το έκανε, ‘το πιθανότερο είναι ότι θα του προκαλούσαν ναυτία’ –‘κι η ναυτία, λέγεται, δεν βοηθά κανένα να έχει το μυαλό του καθαρό και τον βηματισμό του σταθερό, ιδίως στα μεγάλα ύψη.’<br />
<br />
Φυσικά, μια μεταφορά δεν ισοδυναμεί με μια απόδειξη: ‘όλες οι αναλογίες είναι αστείες.’ Κι ο Λένιν προχωρεί στην ανάλυση της πραγματικής κατάστασης, που αντιμετωπίζει η νεογέννητη Σοβιετική Δημοκρατία:<br />
<blockquote>Το προλεταριάτο της Ρωσίας ανέβηκε σ’ ένα γιγαντιαίο ύψος με την επανάστασή του, σε σύγκριση με το 1789 και το 1793, αλλά κι επίσης και το 1871. Πρέπει να αποτιμήσουμε ό,τι έχουμε ή δεν έχουμε κάνει όσο το δυνατόν πιο νηφάλια, πιο ξεκάθαρα και πιο συγκεκριμένα. Αν το κάνουμε αυτό, θα μπορέσουμε να κρατούμε το νου μας σε διαύγεια. Και δεν θα υποφέρουμε από ναυτία, αυταπάτες ή απελπισία.</blockquote>Αφού πρώτα απαριθμήσει τα επιτεύγματα του Σοβιετικού κράτους ως το 1922, ο Λένιν εξηγεί τι δεν έχει γίνει:<br />
<blockquote>Δεν έχουμε όμως ακόμη τελειώσει την οικοδόμηση των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας κι οι εχθρικές δυνάμεις του ετοιμοθάνατου καπιταλισμού μπορούν ακόμη να μας το στερήσουν κι αυτό. Πρέπει να το εκτιμήσουμε με σαφήνεια και να το παραδεχθούμε μ’ ειλικρίνεια. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από τις αυταπάτες (και τον ίλιγγο, ιδιαίτερα στα μεγάλα ύψη). Και δεν υπάρχει τίποτε απολύτως φοβερό, τίποτε που να νομιμοποιεί και τον ελάχιστο βαθμό της απελπισίας, αν παραδεχθούμε την πικρή αυτή αλήθεια. Γιατί πάντα παροτρύναμε για κι επαναλαμβάναμε τη στοιχειώδη αλήθεια του Μαρξισμού –ότι για τη νίκη του σοσιαλισμού χρειάζονται οι κοινές προσπάθειες των εργατών από διάφορες προηγμένες χώρες. Είμαστε ακόμη μόνοι σε μια καθυστερημένη χώρα, μια χώρα που καταστράφηκε περισσότερο απ’ άλλες, παρότι κατορθώσαμε πολλά ως τώρα.</blockquote>Πέρα απ’ αυτά, παρατηρεί ο Λένιν ‘έχουμε κρατήσει άθικτο το στρατό των επαναστατικών προλεταριακών δυνάμεων. Έχουμε διατηρήσει την ικανότητά του να ελίσσεται. Έχουμε κρατήσει το νου μας καθαρό και μπορούμε να υπολογίζουμε με νηφαλιότητα πού, πότε και μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να υποχωρήσουμε (για να ξαναπεταχθούμε και πάλι πιο μπροστά). Πού, πότε και πώς να στρωθούμε στη δουλειά, για να αλλάξουμε αυτό που παραμένει ατελείωτο.’ Και συμπεραίνει:<br />
<blockquote>Είναι καταδικασμένοι εκείνοι οι κομμουνιστές, οι οποίοι φαντάζονται ότι είναι δυνατό να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό έργο, όπως είναι η αποπεράτωση των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας (ιδιαίτερα σε μια μικρή αγροτική χώρα), χωρίς να κάνουν λάθη, χωρίς υπαναχωρήσεις, χωρίς πολυάριθμες τροποποιήσεις σε σχέση μ’ ό,τι παραμένει απεράτωτο ή έχει γίνει λανθασμένα. Οι κομμουνιστές που δεν έχουν αυταπάτες, που δεν αφήνονται στην απελπισία και που κρατούν τη δύναμή τους και την ευελιξία τους ‘να αρχίζουν από την αρχή,’ ξανά και ξανά, καθώς διερευνούν ένα εξαιρετικά δύσκολο καθήκον, είναι αυτοί που δεν είναι καταδικασμένοι (και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα χαθούν).</blockquote><span style="font-weight: bold;">Απότυχε καλύτερα</span><br />
<br />
Εδώ, μπορούμε να δούμε τον Λένιν στις καλύτερες Μπεκετιανές στιγμές του να προμηνύει το στίχο του <span style="font-style: italic;">Γουέρστγουορντ Χο</span>: ‘Δοκίμασε πάλι. Απότυχε πάλι. Απότυχε καλύτερα.’ [2] Το συμπέρασμά του –να αρχίσουμε από την αρχή– κάνει σαφές ότι δεν μιλά απλώς για την επιβράδυνση και την ενδυνάμωση αυτών που έχουν επιτευχθεί, αλλά για την επιστροφή προς τα πίσω στο εναρκτήριο σημείο: πρέπει να αρχίσουμε <span style="font-style: italic;">από την αρχή</span>, όχι από εκεί όπου πετύχαμε να φθάσουμε στην προηγούμενη προσπάθειά μας. Με τους όρους του Κίρκεγκωρ, η επαναστατική διαδικασία δεν είναι μια σταδιακή διαδικασία, αλλά μια επαναληπτική κίνηση, μια κίνηση επανάληψης της αρχής, ξανά και ξανά.<br />
<br />
Ο Γκέοργκ Λούκατς τελείωνε το προ-Μαρξιστικό αριστούργημά του <span style="font-style: italic;">Η Θεωρία του Μυθιστορήματος</span> με μια περίφημη φράση: ‘Το ταξίδι τέλειωσε, το ταξίδι αρχίζει.’ Να τι συμβαίνει τη στιγμή της ήττας: το ταξίδι μιας ιδιαίτερης επαναστατικής εμπειρίας τελειώνει, αλλά τότε το αληθινό ταξίδι, το έργο της επανέναρξης από την αρχή, αρχίζει. Όμως αυτή η προθυμία για υπαναχώρηση, με καμία έννοια, δεν συνεπάγεται ένα μη δογματικό άνοιγμα προς τους άλλους, μια ομολογία προς τους πολιτικούς ανταγωνιστές. ‘Κάναμε λάθος, είχατε δίκιο, και τώρα ας συνενώσουμε τις δυνάμεις μας.’ Αντίθετα, επιμένει ο Λένιν ότι σε τέτοιες στιγμές είναι που χρειάζεται η μέγιστη πειθαρχία. Απευθυνόμενος στην Ενδέκατη Σύνοδο του Κόμματος των Μπολσεβίκων, λίγους μήνες αργότερα, υποστήριζε:<br />
<blockquote>Όταν ένας ολόκληρος στρατός (μιλώ μεταφορικά) βρίσκεται σ’ υποχώρηση, δεν μπορεί να έχει το ίδιο ηθικό με όταν προελαύνει. Σε κάθε βήμα του, υπάρχει το αίσθημα της θλίψης.. Εκεί βρίσκεται ο σοβαρός κίνδυνος. Είναι φοβερά δύσκολη η υποχώρηση μετά από μια μεγάλη νικηφόρα προέλαση, γιατί οι σχέσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Κατά τη διάρκεια μιας νικηφόρας προέλασης, ακόμη κι αν χαλαρώσει η πειθαρχία, ο καθένας εφορμά προς τα μπρος με τον τρόπο του. Όμως, κατά τη διάρκεια μιας υποχώρησης, η πειθαρχία πρέπει να γίνει περισσότερο συνειδητή κι είναι χιλιάδες φορές πιο επιτακτική, γιατί, όταν όλος ο στρατός υποχωρεί, κανείς δεν γνωρίζει ούτε βλέπει πού πρέπει να σταματήσει. Βλέπει μόνο την υποχώρηση. Και σε τέτοιες περιστάσεις, αρκούν κάποιες λίγες φωνές πανικού, για να προκαλέσουν μια μαζική πανικόβλητη φυγή. Ο κίνδυνος τότε είναι τεράστιος. Όταν ένας πραγματικός στρατός βρίσκεται σ’ υποχώρηση, τα πολυβόλα κρατούνται σ’ ετοιμότητα, κι όταν μια διατεταγμένη υποχώρηση εκφυλίζεται σ’ άτακτη φυγή, δίνεται η εντολή να πυροβολούμε και μάλιστα πολύ σωστά.</blockquote>Οι συνέπειες αυτής της θέσης ήσαν σαφέστατες για τον Λένιν. Απαντώντας ‘στα κηρύγματα’ των Μενσεβίκων και των Σοσιαλιστών Επαναστατών για τη ΝΟΠ –‘Η επανάσταση έχει πάει πολύ μακριά. Αυτά που λέτε τώρα, εμείς τα λέγαμε συνέχεια, επιτρέψτε μας λοιπόν να τα ξαναλέμε’– έλεγε στην Ενδέκατη Σύνοδο του Κόμματος:<br />
<blockquote>Τους απαντάμε: ‘Ας σας στήσουμε τότε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού λέτε τέτοια πράγματα. Είτε αποφεύγετε να εκφράζετε τις απόψεις σας ή, αν επιμένετε να εκφράζετε δημόσια τις πολιτικές σας απόψεις στις παρούσες περιστάσεις, όπου η θέση μας είναι πολύ δυσκολότερη από όταν οι λευκοφρουροί μας επιτίθονταν απευθείας, τότε θα έχετε να ρίξετε το φταίξιμο μόνο στους εαυτούς σας, αν σας μεταχειρισθούμε σαν τα χειρότερα και τα πιο ολέθρια στοιχεία των λευκοφρουρών. [3]</blockquote>Όμως, αυτός ο ‘κόκκινος τρόμος’ πρέπει να διακριθεί από τον Σταλινικό ‘ολοκληρωτισμό.’ Στα απομνημονεύματά του, ο Sándor Márai έδωσε έναν ακριβή ορισμό της διαφοράς. [4] Ακόμη και στις πιο βίαιες φάσεις της δικτατορίας του Λένιν, όταν όσοι αντιτάσσονταν στην επανάσταση στερούνταν βάναυσα το δικαίωμά τους στο (δημόσιο ελεύθερο) λόγο, δεν συνέβαινε όμως να στερηθούν του <span style="font-style: italic;">δικαιώματός τους να σιωπούν</span>: τους επέτρεπαν να αποτραβηχτούν σε μια εσώψυχη εξορία. Είναι εδώ ενδεικτικό ένα επεισόδιο από το φθινόπωρο του 1922, όταν με παρακίνηση του Λένιν, οι Μπολσεβίκοι είχαν διοργανώσει τον απόπλου του διαβόητου ‘Ατμόπλοιου των Φιλοσόφων.’ Όταν έμαθε ότι μέσα στον κατάλογο αυτών που θα εξορίζονταν βρισκόταν και το όνομα ενός γέρου Μενσεβίκου ιστορικού, ο οποίος όμως είχε ήδη απομονωθεί στην ιδιωτική του ζωή και περίμενε τον θάνατο λόγω βαριάς ασθένειας, τότε ο Λένιν όχι μόνο τον έβγαλε από τον κατάλογο, αλλά και διέταξε να του δοθούν επιπλέον κουπόνια για τρόφιμα. Μόλις ο εχθρός παραιτήθηκε από τον πολιτικό αγώνα, σταμάτησε κι η εναντίον του εχθρότητα, που αισθανόταν ο Λένιν.<br />
<br />
Όμως, για τον Σταλινισμό, ακόμη και μια τέτοια σιωπή ηχούσε ενοχλητικά. Όχι μόνο υπήρχε η απαίτηση από μεγάλες μάζες ανθρώπων να δείχνουν έμπρακτα την υποστήριξή τους λαμβάνοντας μέρος σε μεγάλα δημόσια συλλαλητήρια, ενώ επίσης οι καλλιτέχνες κι οι επιστήμονες όφειλαν να συμβιβάζονται κι αυτοί με τις συμμετοχές τους σε μεγάλες δράσεις, όπως με την προσθήκη των υπογραφών τους στις επίσημες διακηρύξεις ή με τις δημόσιες ομολογίες της αφοσίωσής τους στον Στάλιν και τον επίσημο Μαρξισμό. Αν, στη δικτατορία του Λένιν, μπορούσε κανείς να εκτελεσθεί γι’ αυτά που έλεγε, στο Σταλινισμό μπορούσε κανείς να εκτελεσθεί γι’ αυτά που δεν έλεγε. Αυτό ακριβώς γινόταν ως το τελευταίο όριο: η ίδια η αυτοκτονία, η υπέρτατη απεγνωσμένη απόσυρση μέσα στη σιωπή, καταδικάζονταν από τον Στάλιν σαν η ύστατη κι η βαρύτερη ενέργεια προδοσίας εναντίον του Κόμματος. Η διαφορά αυτή μεταξύ Λενινισμού και Σταλινισμού αντανακλά τη γενικότερή τους στάση απέναντι στην κοινωνία: για τον πρώτο, η κοινωνία είναι το πεδίο του ανελέητου αγώνα για την εξουσία, ενός αγώνα, που ήταν ανοιχτά αποδεχτός. Για το δεύτερο, η σύγκρουση επανα-ορίζεται, μερικές φορές σχεδόν ανεπαίσθητα, σαν η σύγκρουση μιας υγιούς κοινωνίας εναντίον εκείνων που αποκλείονται απ’ αυτή –των παρασίτων, των εντόμων, των προδοτών, όλων αυτών που είναι λιγότερο ανθρώπινοι.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;">Ένας Σοβιετικός διαχωρισμός εξουσιών;</span><br />
<br />
Ήταν αναγκαίο το πέρασμα από τον Λένιν στον Στάλιν; Η Χεγκελιανή απάντηση θα επικαλούταν την αναδρομική αναγκαιότητα: αφού αυτό το πέρασμα είχε συμβεί, αφού ο Στάλιν είχε κερδίσει, <span style="font-style: italic;">ήταν αναγκαίο</span>. Το καθήκον του διαλεκτικού ιστορικού είναι να μπορεί να το συλλαμβάνει ‘στο γίγνεσθαί’ του, φανερώνοντας όλη την ενδεχομενικότητα της πάλης, που θα ήταν δυνατό να είχε τελειώσει και διαφορετικά, με τον τρόπο που προσπάθησε να κάνει ο Μοσέ Λεβίν στην <span style="font-style: italic;">Τελευταία Μάχη του Λένιν</span>. Ο Λεβίν υπογραμμίζει, πρώτα, την επιμονή του Λένιν για μια πλήρη κυριαρχία των εθνικών οντοτήτων, που συνέθεταν το Σοβιετικό κράτος –και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, σε μια επιστολή του προς το Πολιτικό Γραφείο στις 22 Σεπτεμβρίου 1922, ο Στάλιν κατηγορούσε ανοιχτά τον Λένιν για ‘εθνικό φιλελευθερισμό.’ Δεύτερο, εξαίρει ο Λέβιν την έμφαση που έδινε ο Λένιν για τη μετριοπάθεια των στόχων: όχι σοσιαλισμό, αλλά πολιτισμό, καθολική παιδεία, αποτελεσματικότητα, τεχνοκρατία, συνεταιριστικές κοινωνίες, που θα επιτρέπουν στους αγρότες να γίνουν ‘πολιτισμένοι έμποροι’ μέσα στο πλαίσιο της ΝΟΠ. Προφανώς, αυτή ήταν μια πολύ διαφορετική άποψη από εκείνη του ‘σοσιαλισμού σε μια χώρα.’ Μερικές φορές, προκαλεί έκπληξη πόσο απερίφραστη ήταν η μετριοπάθειά του: ο Λένιν κοροϊδεύει όλες τις προσπάθειες για την ‘οικοδόμηση του σοσιαλισμού,’ αναφέρει συνέχεια το θέμα των κομματικών ελλειμμάτων κι επιμένει για μια Σοβιετική πολιτική αυτοσχεδιαστικής φύσης, συχνά παραθέτοντας την φράση του Ναπολέοντα ‘<span style="font-style: italic;">On s’engage.. et puis on voit</span>’ (‘Ασχολούμαστε.. και μετά βλέπουμε’).<br />
<br />
Είναι γνωστή η τελευταία μάχη του Λένιν ενάντια στην κρατική γραφειοκρατία. Εκείνο όμως που είναι λιγότερο γνωστό, όπως παρατηρεί ο Λεβίν με μεγάλη σαφήνεια, είναι το γεγονός ότι ο Λένιν προσπαθούσε να τετραγωνίσει τον κύκλο της δημοκρατίας και της δικτατορίας του κόμματος-κράτους μέσω της πρότασής του για ένα νέο ηγετικό σώμα, την Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου. Ενώ αποδεχόταν πλήρως τη δικτατορική φύση του Σοβιετικού καθεστώτος, προσπαθούσε να εγκαταστήσει στην κορυφή του μια ισορροπία μεταξύ διάφορων στοιχείων, ένα ‘σύστημα αμοιβαίων ελέγχων, που θα μπορούσε να υπηρετήσει την ίδια λειτουργία –η σύγκριση δεν είναι παρά προσεγγιστική– όπως γίνεται με το διαχωρισμό εξουσιών σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς.’ Μια διευρυμένη Κεντρική Επιτροπή θα μπορούσε να θεσπίζει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής και να εποπτεύει όλο τον κομματικό μηχανισμό. Μέσω αυτού του οργάνου, η Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου θα μπορούσε:<br />
<blockquote>να δρα ελέγχοντας την Κεντρική Επιτροπή και τα ποικίλα παρακλάδια της –το Πολιτικό Γραφείο, τη Γραμματεία, το Οργανωτικό Γραφείο κ.λπ. Η ανεξαρτησία της θα εξασφαλιζόταν από την απευθείας σύνδεσή της με τη Σύνοδο του Κόμματος, χωρίς τη διαμεσολάβηση του Πολιτικού Γραφείου και των διοικητικών οργάνων του ή της Κεντρικής Επιτροπής. [5]</blockquote>Έλεγχοι κι ισορροπίες, διαχωρισμός εξουσιών, αμοιβαίοι έλεγχοι –αυτή ήταν η απεγνωσμένη απάντηση του Λένιν στο ερώτημα: ποιος ελέγχει τους ελεγκτές; Υπάρχει κάτι το ονειρώδες, εντελώς φαντασμαγορικό, στην ιδέα αυτή της Επιτροπής Κεντρικού Ελέγχου: ένα ανεξάρτητο, παιδαγωγικό, ελεγκτικό σώμα με ‘απολιτικά’ μέλη, αποτελούμενο από τους καλύτερους δάσκαλους και τεχνοκράτες, για να μπορεί να ασκεί έλεγχο στην ‘πολιτικοποιημένη’ Κεντρική Επιτροπή και τα όργανά της –κοντολογίς, μια προσπάθεια των ουδέτερων ειδικών να κρατούν συντεταγμένα τα κομματικά στελέχη. Όμως, όλα αυτά στηρίζονται στην πραγματική ανεξαρτησία της Συνόδου του Κόμματος –η οποία εκ των πραγμάτων ήδη υποθάλπεται από την απαγόρευση των φραξιών, που επέτρεπε τον κορυφαίο κομματικό μηχανισμό να ελέγχει τη Σύνοδο και να διώχνει τους επικριτές του σαν φραξιονιστές. Η αφέλεια της εμπιστοσύνης του Λένιν προς τους ειδικούς προκαλεί όλο και μεγαλύτερη εντύπωση, αν αναλογιστούμε ότι προερχόταν από έναν ηγέτη, ο οποίος ήταν συνειδητοποιημένος για την καθολική διεισδυτικότητα του πολιτικού αγώνα, που δεν επέτρεπε καμία ουδέτερη τοποθέτηση.<br />
<br />
Η κατεύθυνση, προς την οποία ήδη φυσούσε ο άνεμος, είναι ολοφάνερη στην πρόταση του Στάλιν το 1922 απλώς για την ανακήρυξη της κυβέρνησης της Ρωσικής Σοβιετικής Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, που επίσης θα γινόταν κυβέρνηση των Δημοκρατιών της Ουκρανίας, του Μπελαρούς, του Αζερμπαϊστάν, της Αρμενίας και της Γεωργίας:<br />
<blockquote>Αν η απόφαση αυτή επικυρωθεί από την Κεντρική Επιτροπή του ΡΚΚ, δεν θα δημοσιοποιηθεί, αλλά θα μεταφερθεί στις Κεντρικές Επιτροπές των Δημοκρατιών, για να κυκλοφορήσει μεταξύ των Σοβιετικών οργάνων, των Κεντρικών Εκτελεστικών Επιτροπών ή των Συνόδων των Σοβιέτ στις εν λόγω Δημοκρατίες, πριν από τη σύγκληση της Πανρωσικής Συνόδου των Σοβιέτ, όπου θα δηλωθεί ως επιθυμία των Δημοκρατιών αυτών. [6]</blockquote>Η αλληλεπίδραση της ανώτερης εξουσίας με τη βάση της όχι μόνο καταργείται –έτσι ώστε η ανώτερη εξουσία απλώς να επιβάλλει τη βούλησή της– αλλά, προσθέτοντας και την ύβρη στην προκαλούμενη βλάβη, ξαναπαρουσιάζεται σαν το αντίθετό της: η ΚΕ αποφασίζει ποια επιθυμία της βάσης θα τεθεί υπόψη της ανώτερης εξουσίας σαν δική της.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;">Διακριτικότητα και τρόμος</span><br />
<br />
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της τελευταίας μάχης του Λένιν, στο οποίο ο Λεβίν εφιστά την προσοχή μας, είναι η αναπάντεχη εστίαση στην ευγένεια και την προσήνεια. Ο Λένιν είχε αναστατωθεί πολύ από δυο περιστατικά: σε μια πολιτική συζήτηση, ο αντιπρόσωπος της Μόσχας στην Γεωργία, Σέργκο Ορντζονικίντζε, χτύπησε σωματικά ένα μέλος της Γεωργιανής ΚΕ. Κι ο ίδιος ο Στάλιν ύβρισε λεκτικά την Κρούπσκαγια (έχοντας ανακαλύψει ότι αυτή έδωσε στον Τρότσκυ την επιστολή του Λένιν, στον οποίο πρότεινε μια συμφωνία εναντίον του Στάλιν). Το τελευταίο περιστατικό προέτρεψε τον Λένιν να γράψει την περίφημη έκκλησή του:<br />
<blockquote>Ο Στάλιν είναι πολύ άγριος και το ελάττωμα αυτό, μολονότι κάπως ανεκτό μεταξύ μας και στις σχέσεις μεταξύ μας ως Κομμουνιστών, γίνεται απαράδεκτο για έναν Γενικό Γραμματέα. Γι’ αυτό, προτείνω οι σύντροφοι να σκεφτούν κάποιο τρόπο, για να απομακρύνουν τον Στάλιν από τη θέση αυτή και να αναθέσουν τα καθήκοντά του σε κάποιον άλλον άνθρωπο, ο οποίος, από κάθε πλευρά, να διαφέρει και να είναι ανώτερος από τον Σύντροφο Στάλιν, δηλαδή, να είναι πιο ανεκτικός, πιο αφοσιωμένος, πιο ευγενικός και πιο διακριτικός απέναντι στους συντρόφους, λιγότερο ιδιότροπος. [7]</blockquote>Οι προτάσεις του Λένιν για την Επιτροπή Κεντρικού Ελέγχου κι η έγνοιά του για τη διατήρηση της προσήνειας, οπωσδήποτε, δεν δείχνουν κάποια φιλελεύθερη άμβλυνση. Σε μια επιστολή στον Καμένεφ, την ίδια περίοδο, δηλώνει ξεκάθαρα: ‘Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε ότι η ΝΟΠ έβαλε τέλος στον τρόμο. Πάλι χρειάζεται να καταφύγουμε στον τρόμο και στον οικονομικό τρόμο.’ Εντούτοις, ο τρόμος αυτός, που θα έσωζε τη σχεδιαζόμενη περιστολή του κρατικού μηχανισμού και της Cheka, θα ήταν περισσότερο μια απειλή παρά μια πραγματικότητα: όπως αφηγείται ο Λεβίν, ο Λένιν αναζητούσε έναν τρόπο, ‘με τον οποίον σ’ όλους εκείνους, που θα ήθελαν τώρα [κάτω από τη ΝΟΠ] να υπερβούν τα όρια, που έβαζε το κράτος στους επιχειρηματίες, θα έπρεπε να τους θυμίσουν “διακριτικά κι ευγενικά” την ύπαρξη αυτού του ύστατου όπλου.’ [8] Ο Λένιν είχε δίκιο εδώ: η δικτατορία αναφέρεται στο συγκροτησιακό πλεονασμό της (κρατικής) εξουσίας και, στο επίπεδο αυτό, δεν υπάρχει καμιά ουδετερότητα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: <span style="font-style: italic;">πλεονασμός, που ανήκει σε ποιον</span>; Αν δεν είναι <span style="font-style: italic;">δικός μας</span>, είναι <span style="font-style: italic;">δικός τους</span>.<br />
<br />
Ονειρευόμενος, για να χρησιμοποιήσουμε τη δική του έκφραση, τον τρόπο λειτουργίας της ΕΚΕ στο τελικό κείμενό-του του 1923, ‘Καλύτερα Λιγότερα, Αλλά Καλύτερα,’ ο Λένιν προτείνει όπως το σώμα αυτό θα έπρεπε να καταφεύγει σε:<br />
<blockquote>κάποιο μισο-αστείο τέχνασμα, ένα πονηρό κόλπο, έναν τρόπο εξαπάτησης ή κάτι τέτοιο. Γνωρίζω ότι στα σοβαρά κι ενθουσιώδη κράτη της Δυτικής Ευρώπης μια τέτοια ιδέα θα τρομοκρατούσε τους ανθρώπους κι ότι δεν θα υπήρχε ούτε ένας αξιοπρεπής αξιωματούχος, που θα τη δεχόταν. Όμως, ελπίζω ότι δεν έχουμε ακόμη γίνει τόσο γραφειοκράτες όσο όλοι αυτοί κι ότι μεταξύ μας η συζήτηση πάνω στην ιδέα αυτή δεν θα προξενήσει τίποτε περισσότερο από τη διασκέδαση.<br />
<br />
Αλήθεια, γιατί να μη συνδυάζουμε την ευχαρίστηση με την ωφελιμότητα; Γιατί να μην καταφεύγουμε σε κάποιο αστείο ή μισο-αστείο τέχνασμα, για να εκθέσουμε κάτι γελοίο, κάτι βλαβερό, κάτι μισο-αστείο, μισο-βλαβερό κ.λπ.; [9]</blockquote>Δεν είναι αυτός σχεδόν ένας αισχρός διπλασιασμός της ‘βαριάς’ εκτελεστικής εξουσίας, που βρίσκεται συγκεντρωμένη στα χέρια της ΚΕ και του Πολιτικού Γραφείου; Τεχνάσματα, πονηρά κόλπα –ένα υπέροχο όνειρο, αλλά, παρόλα αυτά, και μια ουτοπία. Η αδυναμία του Λένιν, ισχυρίζεται ο Λεβίν, ήταν ότι, ενώ είδε το πρόβλημα της γραφειοκρατικοποίησης, υποτίμησε τη βαρύτητά της και τις πραγματικές διαστάσεις της: ‘η κοινωνική ανάλυσή του ήταν βασισμένη πάνω σε μόνο τρεις κοινωνικές τάξεις –τους εργάτες, τους αγρότες και την μπουρζουαζία– χωρίς να παίρνει υπόψη του τον κρατικό μηχανισμό σε μια χώρα, που είχε εθνικοποιήσει τους κύριους τομείς της οικονομίας.’ [10]<br />
<br />
Οι Μπολσεβίκοι συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η πολιτική τους εξουσία στερούταν μιας διακριτής κοινωνικής βάσης: το μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης, εκ μέρους της οποίας ασκούσαν την εξουσία τους, είχε εξαφανιστεί στον Εμφύλιο Πόλεμο και, γι’ αυτό, με κάποιο τρόπο, κυβερνούσαν πάνω σ’ ένα κενό κοινωνικής αντιπροσώπευσης. Όμως, φανταζόμενοι τους εαυτούς τους σαν μια καθαρή πολιτική εξουσία, που επέβαλε τη βούλησή της πάνω στην κοινωνία, παρέβλεπαν να δουν πώς –αφού, εκ των πραγμάτων, αυτοί ήταν ο ιδιοκτήτης, ή δρούσαν σαν το διαχειριστή στη θέση του απόντος ιδιοκτήτη, των παραγωγικών δυνάμεων– η κρατική γραφειοκρατία ‘θα μπορούσε να γίνει η πραγματική κοινωνική βάση της εξουσίας’:<br />
<blockquote>Δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο σαν την ‘καθαρή’ πολιτική εξουσία χωρίς τα οποιαδήποτε κοινωνικά θεμέλια. Ένα καθεστώς πρέπει να βρει κάποια άλλη κοινωνική βάση, διαφορετική από τον ίδιο το δικό του κατασταλτικό μηχανισμό. Το ‘κενό,’ στο οποίο το Σοβιετικό καθεστώς φαινόταν να αιωρείται, γρήγορα γέμισε, αν κι οι ίδιοι οι Μπολσεβίκοι δεν το έβλεπαν ή δεν ήθελαν να το δουν. [11]</blockquote>Είναι συζητήσιμο κατά πόσο αυτή η βάση θα μπλόκαρε το σχέδιο του Λένιν για την ΕΚΕ. Είναι αλήθεια ότι, ταυτόχρονα μ’ έναν αντι-οικομικίστικο κι αιτιοκρατικό τρόπο, ο Λένιν επιμένει για την αυτονομία του πολιτικού, αλλά αυτό που αποτυγχάνει να δει, όπως το επεσήμανε ο Μπαντιού, δεν είναι πώς κάθε πολιτική δύναμη αντιπροσωπεύει κάποια κοινωνική δύναμη ή τάξη, αλλά πώς αυτή η πολιτική δύναμη της συγκεκριμένης αντιπροσώπευσης εγγράφεται απευθείας μέσα στο ίδιο το επίπεδο των αντιπροσωπεύσεων σαν η πολιτική δύναμη, που αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον εαυτό της. Η τελευταία μάχη του Λένιν ενάντια στον Στάλιν έχει, επομένως, όλα τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας τραγωδίας: δεν ήταν ένα μελόδραμα, όπου ο καλός μάχεται με τον κακό, αλλά μια τραγωδία, στην οποία ο ήρωας φθάνει στο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι μάχεται εναντίον των ιδίων των επιγόνων του κι ότι ήδη είναι πολύ αργά για να σταματήσει το μοιραίο ξετύλιγμα των δικών του λανθασμένων αποφάσεων του παρελθόντος.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;">Ένας διαφορετικός δρόμος</span><br />
<br />
Επομένως, πού είμαστε σήμερα μετά τη ‘σκοτεινή καταστροφή’ (<span style="font-style: italic;">désastre obscure</span>) του 1989; Όπως το 1922, οι φωνές από πίσω ηχούν με χαιρεκακία παντού γύρω μας: ‘Θα περιποιηθούμε καλά τους τρελούς, που ήθελαν να επιβάλουν το ολοκληρωτικό τους όραμα στην κοινωνία!’ Άλλοι, προσπαθώντας να κρύψουν την κακεντρεχή χαρά τους, στενάζουν κι υψώνουν με λύπη τα μάτια τους στον ουρανό, σαν να έλεγαν: ‘Μας θρηνεί μόνο που βλέπουμε τους φόβους μας να επαληθεύονται! Πόσο ευγενικό ήταν το όραμά σας να δημιουργήσετε μια δίκαια κοινωνία! Η καρδιά μας χτυπούσε μαζί σας, αλλά η λογική μας έλεγε ότι τα σχέδιά σας θα τέλειωναν μόνο μέσα στη μιζέρια και με νέες στερήσεις ελευθεριών!’ Ενώ απορρίπτουμε κάθε συμβιβασμό μ’ αυτές τις σαγηνευτικές φωνές, πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσουμε από την αρχή –να μην συνεχίζουμε να πορευόμαστε κι άλλο πάνω στα ίχνη των θεμελίων της επαναστατικής εποχής του 20ου αιώνα ή, ακριβέστερα, του 1968– αλλά να γυρίσουμε πίσω στο εναρκτήριο σημείο και να διαλέξουμε έναν άλλο δρόμο.<br />
<br />
Αλλά πώς; Το καθοριστικό πρόβλημα του Δυτικού Μαρξισμού ήταν η ανυπαρξία του επαναστατικού υποκειμένου: γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί να ολοκληρώσει το πέρασμα από το μέσα-στον-εαυτό-της στο για-τον-εαυτό-της και να αυτο-συγκροτηθεί σαν ένας επαναστατικός παράγοντας; Το ερώτημα αυτό απετέλεσε τον κύριο λόγο ύπαρξης (το <span style="font-style: italic;">raison d’être</span>) για την αναφορά του Δυτικού Μαρξισμού στη ψυχανάλυση, η οποία κλήθηκε να εξηγήσει τους ασυνείδητους μηχανισμούς του λίμπιντο, που εμποδίζουν την ανύψωση της ταξικής συνείδησης, η οποία είναι εγγεγραμμένη μέσα στην ίδια την ύπαρξη ή την κοινωνική κατάσταση της εργατικής τάξης. Με τον τρόπο αυτό, σωζόταν η αλήθεια της Μαρξιστικής κοινωνικο-οικονομικής ανάλυσης: δεν υπήρχε κανένας λόγος, που θα δικαιολογούσε τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες για την άνοδο των μεσαίων τάξεων. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο Δυτικός Μαρξισμός είχε επίσης αναλάβει μια διαρκή αναζήτηση του Άλλου, που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του επαναστατικού παράγοντα, ως του αντικαταστάτη, που θα αναπλήρωνε την απρόθυμη εργατική τάξη: των αγροτών του Τρίτου Κόσμου, των φοιτητών και των διανοούμενων, των αποκλεισμένων. Αλλά όμως, είναι το ίδιο πιθανό αυτή η απεγνωσμένη αναζήτηση του επαναστατικού παράγοντα να αποτελεί τη μορφή της εμφάνισης του ακριβώς αντίθετού της: του φόβου της <span style="font-style: italic;">εύρεσής</span> του, του φόβου να δούμε ότι και πού ήδη αυτό υπάρχει. Το να περιμένουμε από κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά αντί για μας, είναι ένας τρόπος να εξορθολογίζουμε την αδράνειά μας.<br />
<br />
Είναι απέναντι σ’ αυτό το πλαίσιο που ο Αλαίν Μπαντιού πρότεινε ότι πρέπει να επαναβεβαιώσουμε την κομμουνιστική υπόθεση. Γράφει:<br />
<br />
<blockquote>Αν πρέπει να εγκαταλείψουμε την υπόθεση αυτή, τότε δεν αξίζει πια να κάνουμε τίποτε άλλο στο πεδίο της συλλογικής δράσης. Χωρίς τον ορίζοντα του κομμουνισμού, χωρίς την Ιδέα, τίποτε στο ιστορικό και το πολιτικό γίγνεσθαι δεν έχει ενδιαφέρον για τους φιλόσοφους.</blockquote>Όμως, συνεχίζει ο Μπαντιού:<br />
<blockquote>το να επιμένουμε στην Ιδέα αυτή, στην ύπαρξη της υπόθεσης, δεν σημαίνει ότι η πρώτη μορφή της παρουσίασής της, που ήταν εστιασμένη πάνω στην ιδιοκτησία και το κράτος, πρέπει επίσης να διατηρηθεί ακριβώς όπως ήταν. Στην πραγματικότητα, αυτό που μας αντιστοιχεί σαν φιλοσοφικό καθήκον, ακόμη και σαν υποχρέωση, είναι να βοηθήσουμε να αναδυθεί ένας νέος τύπος ύπαρξης της υπόθεσης αυτής. [12]</blockquote>Θα πρέπει να προσέξει κανείς να μη διαβάσει τις παραπάνω γραμμές με τον Καντιανό τρόπο, αντιλαμβανόμενος τον κομμουνισμό σαν μια ρυθμιστική Ιδέα κι, έτσι, ανασταίνοντας το φάντασμα του ‘ηθικού σοσιαλισμού,’ με την ισότητα ως τον <span style="font-style: italic;">a priori</span> κανόνα ή αξίωμά του. Αντίθετα, θα πρέπει να διατηρήσει κανείς τις ακριβείς αναφορές στο σύνολο των κοινωνικών ανταγωνισμών, που γεννούν την ανάγκη για τον κομμουνισμό, δηλαδή, την παλιά καλή Μαρξιστική έννοια του κομμουνισμού, όχι σαν ιδανικό, αλλά σαν κίνημα, που αντιδρά απέναντι στις υπάρχουσες αντιφάσεις. Το να αντιμετωπίζουμε τον κομμουνισμό σαν μια αιώνια Ιδέα συνεπάγεται ότι η κατάσταση, που τον γεννά, δεν είναι λιγότερο αιώνια, ότι οι ανταγωνισμοί, αντίδραση στους οποίους αποτελεί ο κομμουνισμός, βρίσκονται πάντα εδώ και παντού. Από όπου απέχει μόνο ένα βήμα η αποδομητική ανάγνωση του κομμουνισμού σαν όνειρο της πραγματικότητας, σαν κατάργηση όλων των αλλοτριωτικών αναπαραστάσεων, σαν ένα όνειρο, που ευδοκιμεί πάνω στο ίδιο το δικό του το αδύνατο.<br />
<br />
Μολονότι είναι εύκολο να ειρωνευτούμε την έννοια του Τέλους της Ιστορίας του Φουκουγιάμα, οι πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα είναι Φουκουγιαμιστές. Ο φιλελεύθερος δημοκρατικός καπιταλισμός έχει γίνει αποδεκτός ως ο τελικά ανευρεθείς τύπος της καλύτερης δυνατής κοινωνίας. Το μόνο που μένει κανείς να κάνει είναι να τον καταστήσει πιο δίκαιο, πιο ανεκτικό κ.ο.κ. Ένα απλό συναφές ερώτημα εγείρεται τότε: αν ο φιλελεύθερος-δημοκρατικός καπιταλισμός είναι, αν όχι ο καλύτερος, αλλά η λιγότερο χειρότερη μορφή της κοινωνίας, γιατί τότε να μην απλώς παραιτηθούμε, από οποιαδήποτε άλλη αναζήτηση και, δείχνοντας ωριμότητα, να τον αποδεχθούμε ολόψυχα; Γιατί να επιμένουμε στην κομμουνιστική υπόθεση, παρόλες τις περί του αντιθέτου ενδείξεις;<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;">Κοινωνικές τάξεις και κοινοί χώροι</span><br />
<br />
Δεν αρκεί να μένουμε πιστοί στην κομμουνιστική υπόθεση: πρέπει επίσης να μπορούμε να εντοπίζουμε τους ανταγωνισμούς μέσα στην ιστορική πραγματικότητα, κάτι το οποίο κάνει, στην πράξη, επιτακτική την ανάγκη της κομμουνιστικής υπόθεσης. Σήμερα, το μόνο <span style="font-style: italic;">αληθινό</span> ερώτημα είναι: περιέχει ο παγκόσμιος καπιταλισμός τους ανταγωνισμούς, που έχουν αρκετό δυναμισμό, για να αποτρέψουν την απεριόριστη αναπαραγωγή του; Απ’ αυτήν την άποψη, βλέπουμε να παρουσιάζονται σήμερα τέσσερις τέτοιοι ανταγωνισμοί: η προδιαγραφόμενη απειλή της οικολογικής καταστροφής, η ακαταλληλότητα της μορφής της ιδιωτικής περιουσίας για την περίπτωση των πνευματικών δικαιωμάτων, οι κοινωνικο-ηθικές επιπτώσεις των νέων τεχνολογικο-επιστημονικών εξελίξεων, ιδιαίτερα στην εμβιογενετική, και, τέλος αλλά εξίσου σημαντικές, οι νέες μορφές των κοινωνικών διακρίσεων, του απαρτχάιντ, των νέων τειχών, των νέων φτωχογειτονιών και παραγκουπόλεων. Ας παρατηρήσουμε ότι υπάρχει μια ποιοτική διαφορά μεταξύ του τελευταίου τύπου, ο οποίος βασίζεται στο χάσμα, που διαχωρίζει τους αποκλεισμένους από τους ενσωματωμένους, και των άλλων τριών τύπων, οι οποίοι καταδεικνύουν τις περιοχές, αυτές που οι Χαρντ και Νέγκρι ονομάζουν ‘κοινούς χώρους’ (commons), που συνιστούν τη διαμοιρασμένη, την κοινή, υπόσταση της κοινωνικής μας ύπαρξης, των οποίων η ιδιωτικοποίηση αποτελεί μια βίαιη πράξη κι απέναντι στην οποία θα μπορούσε να νομιμοποιηθεί, αν χρειασθεί, ακόμη και μια βίαιη αντίσταση.<br />
<br />
Πρώτα, υπάρχουν οι κοινοί χώροι της κουλτούρας, οι απευθείας κοινωνικοποιημένες μορφές του γνωσιακού κεφάλαιου: πρωταρχικά, της γλώσσας, των μέσων της επικοινωνίας και της εκπαίδευσης, αλλά επίσης και των κοινών δημόσιων υποδομών, όπως των δημόσιων μεταφορών, του ηλεκτρισμού, του ταχυδρομείου κ.λπ. Αν επιτρεπόταν το μονοπώλιο του Μπιλ Γκέιτς, θα φθάναμε στην παράλογη κατάσταση, στην οποία ένας ιδιώτης θα κατείχε ολόκληρο τον ιστό του λογισμικού των βασικού δικτύου των παγκόσμιων επικοινωνιών. Δεύτερο, υπάρχουν οι κοινοί χώροι της εξωτερικής φύσης, που απειλούνται από την ρύπανση και την εκμετάλλευση –από το πετρέλαιο ως τα δάση κι ως το ίδιο το φυσικό περιβάλλον– και, τρίτο, οι κοινοί χώροι της εσωτερικής φύσης, η εμβιογενετική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Εκείνο που όλοι αυτοί οι αγώνες διαμοιράζονται, εκείνο που όλοι έχουν κοινό, είναι η συνειδητοποίηση του καταστροφικού δυναμικού –που φθάνει ως τον αυτο-αφανισμό της ίδιας της ανθρωπότητας– όταν αφήνεται η καπιταλιστική λογική του εγκλεισμού τους μέσα στα πλαίσια της φιλελεύθερης διαχείρισης. Είναι ακριβώς η αναφορά αυτή στους ‘κοινούς χώρους,’ το γεγονός που επιτρέπει σήμερα την ανάσταση της έννοιας του κομμουνισμού: μας καθιστά ικανούς να δούμε τον προοδευτικό εγκλεισμό τους σαν μια διαδικασία προλεταριοποίησης όλων εκείνων, που, έτσι, βρίσκονται αποκλεισμένοι από την ίδια την ύπαρξή τους, σαν μια διαδικασία, που επίσης στοχεύει προς την εκμετάλλευση. Σήμερα, το καθήκον μας είναι να συμβάλουμε σε μια ανανέωση της πολιτικής οικονομίας της εκμετάλλευσης –για παράδειγμα, στην περίπτωση των ανώνυμων ‘εργατών της γνώσης,’ που τους εκμεταλλεύονται οι εταιρίες τους.<br />
<br />
Παρόλα αυτά, είναι μόνο ο τέταρτος ανταγωνισμός, η αναφορά στους αποκλεισμένους, το γεγονός που δικαιολογεί την έννοια του κομμουνισμού. Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο ιδιωτικό από μια κρατική κοινότητα, η οποία αντιλαμβάνεται τους αποκλεισμένους σαν απειλή και μοχθεί να τους κρατήσει σε μια κατάλληλη απόσταση. Μ’ άλλα λόγια, μεταξύ των τεσσάρων ανταγωνισμών, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ενσωματωμένων και των αποκλεισμένων είναι ο πιο κρίσιμος: χωρίς αυτόν, όλοι οι άλλοι χάνουν την ανατρεπτική τους αξία. Η οικολογία μετατρέπεται σ’ ένα πρόβλημα βιώσιμης ανάπτυξης, τα πνευματικά δικαιώματα σε μια πολύπλοκη νομική διεκδίκηση, η εμβιογενετική σ’ ένα ηθικό ζήτημα. Μπορεί κανείς να μάχεται αληθινά για το περιβάλλον, να υπερασπίζεται μια ευρύτερη έννοια των πνευματικών δικαιωμάτων, να αντιτάσσεται στην κατοχύρωση της πνευματικής ιδιοκτησίας των γονιδίων, χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψη του τον ανταγωνισμό μεταξύ των ενσωματωμένων και των αποκλεισμένων. Ακόμη περισσότερο, μπορεί κανείς να εκφράζει κάποιους από τους αγώνες αυτούς μέσω των κινδύνων, που αντιμετωπίζουν οι ενσωματωμένοι, να μολυνθούν από τους αποκλεισμένους. Με τον τρόπο αυτό, δεν φθάνουμε σε καμιά αληθινή καθολικότητα, αλλά έχουμε μόνο κάποιες ‘ιδιωτικές’ έγνοιες με την Καντιανή έννοια. Εταιρίες, όπως η Whole Foods κι η Starbucks, εξακολουθούν να χαίρουν κάποιας εκτίμησης από πλευράς φιλελεύθερων, μολονότι κι οι δυο τους επιδίδονται σε αντι-συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Το κόλπο είναι ότι πουλούν προϊόντα με μια προοδευτική χροιά: καφέ από καρπούς, που αγοράζονται στις αγορές του ‘τίμιου εμπορίου,’ ακριβά υβριδικά οχήματα κ.λπ. Κοντολογίς, χωρίς τον ανταγωνισμό μεταξύ των ενσωματωμένων και των αποκλεισμένων, βρισκόμαστε σ’ έναν κόσμο, στον οποίον ο Μπιλ Γκέιτς είναι ο μεγαλύτερος ανθρωπιστής, που μάχεται την φτώχεια και τις αρρώστιες, κι ο Ρούπερτ Μέρντοκ είναι ο μεγαλύτερος περιβαλλοντιστής, που κινητοποιεί εκατοντάδες εκατομμυρίων για ηθικούς σκοπούς μέσα στην αυτοκρατορία του των μήντια.<br />
<br />
Αυτό που πρέπει να προσθέσουμε εδώ, αν θέλουμε να κινηθούμε πέρα από τον Καντ, είναι ότι υπάρχουν κοινωνικές ομάδες, οι οποίες, εξ αιτίας της στέρησής τους να κατέχουν μια καθορισμένη θέση μέσα στην ‘ιδιωτική’ τάξη της κοινωνικής ιεραρχίας, στέκονται απευθείας υπέρ της καθολικότητας: αποτελούν αυτό που ο Ζακ Ρανσιέρ ονομάζει το ‘μέρος των χωρίς μέρος’ του κοινωνικού σώματος. Η οποιαδήποτε χειραφετική πολιτική γεννάται από το βραχυκύκλωμα μεταξύ της καθολικότητας της δημόσιας χρήσης του λόγου και της καθολικότητας του ‘μέρους των χωρίς μέρος.’ Αυτό ήδη αποτελούσε το κομμουνιστικό όνειρο του νεαρού Μαρξ –να φέρει μαζί την καθολικότητα της φιλοσοφίας με την καθολικότητα του προλεταριάτου. Από την Αρχαία Ελλάδα, έχουμε ένα όνομα για την παρείσφρηση των αποκλεισμένων μέσα στον κοινωνικο-πολιτικό χώρο: το όνομα της δημοκρατίας.<br />
<br />
Αλλά κι η κυρίαρχη φιλελεύθερη έννοια της δημοκρατίας ασχολείται επίσης με τους αποκλεισμένους, όμως μ’ έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο: εστιάζεται πάνω στην ενσωμάτωσή τους, σαν να ήταν φωνές μιας μειονότητας. Όλες οι θέσεις πρέπει να ακούγονται, όλα τα συμφέροντα πρέπει να ικανοποιούνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα των πάντων πρέπει να είναι εγγυημένα, όλοι οι τρόποι ζωής, κουλτούρας κι όλες οι πρακτικές πρέπει να γίνονται σεβαστές κ.ο.κ. Η έμμονη ιδέα μιας τέτοιας δημοκρατίας είναι να προστατεύει όλα τα είδη των μειονοτήτων: πολιτιστικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές κ.λπ. Εδώ, ο τύπος της δημοκρατίας συνίσταται σε υπομονετικές διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς. Αυτό που χάνεται σε μια τέτοια δημοκρατία είναι η θέση της καθολικότητας, που δομείται με τους αποκλεισμένους. Η νέα χειραφετική πολιτική δεν θα αποτελεί πια τη δράση ενός ιδιαίτερου κοινωνικού παράγοντα, αλλά έναν εκρηκτικό συνδυασμό διαφορετικών παραγόντων. Αυτό που μας ενώνει είναι ότι, σ’ αντίθεση με την κλασική εικόνα των προλετάριων, που δεν έχουν ‘τίποτε να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους,’ εμείς τώρα κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα. Η απειλή είναι ότι θα καταντήσουμε να είμαστε ένα αφηρημένο και κενό Καρτεσιανό υποκείμενο, αποστερημένο από κάθε συμβολικό περιεχόμενο, με τη γενετική μας βάση να χειραγωγείται και να φυτοζωούμε μέσα σ’ ένα αβίωτο περιβάλλον. Η τριπλή αυτή απειλή μας κάνει όλους προλετάριους, που έχουμε γίνει μια ‘ανυπόστατη υποκειμενικότητα,’ όπως το έθετε ο Μαρξ στο Grundrisse. Η φιγούρα του ‘μέρους χωρίς μέρος’ μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια της ίδιας της σημερινής μας κατάστασης. Κι είναι μια ηθικο-πολιτική πρόκληση να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μέσα σε μια τέτοια φιγούρα. Κατά κάποιο τρόπο, είμαστε όλοι αποκλεισμένοι, από τη φύση, όπως κι από τη συμβολική μας υπόσταση. Σήμερα, όλοι μας είμαστε, εν δυνάμει, <span style="font-style: italic;">homo sacer</span> ή ‘γυμνή ζωή’ κι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε να γίνουμε κάτι τέτοιο, και στην πραγματικότητα, είναι να δράσουμε αποτρεπτικά.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;">Σημειώσεις</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[1] Β.Ι. Λένιν, ‘Σημειώσεις ενός Αρθρογράφου,’ δημοσιευμένο μεταθανάτια στην <span style="font-style: italic;">Πράβδα</span>, στις 16 Απριλίου 1924, και συμπεριλαμβανόμενου στα <span style="font-style: italic;">Collected Works</span>, τομ. 33, Μόσχα 1966, σελ. 204–7.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[2] Samuel Beckett, ‘Worstward Ho,’ <span style="font-style: italic;">Nohow On</span>, Λονδίνο 1992, σελ. 101.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[3] Λένιν, ‘Η Ενδέκατη Σύνοδος του ΡΚΚ(Μ),’ <span style="font-style: italic;">Collected Works</span>, τομ. 33, σελ. 281–3.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[4] Sándor Márai, <span style="font-style: italic;">Memoir of Hungary: 1944–1948</span>, Βουδαπέστη, 1996.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[5] Moshe Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span> [1968], Ann Arbor, 2005. σελ. 131–2.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[6] Αναφέρεται στο Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span>, Παράρτημα 1, σελ. 146–7.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[7] Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span>, σελ. 84.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[8] Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span>, σελ. 133.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[9] Λένιν, ‘Καλύτερα Λιγότερα, Αλλά Καλύτερα’, <span style="font-style: italic;">Collected Works</span>, τομ. 33, σελ. 495.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[10] Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span>, σελ. 125.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[11] Lewin, <span style="font-style: italic;">Lenin’s Last Struggle</span>, σελ. 124.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 85%;">[12] Alain Badiou, <span style="font-style: italic;">The Meaning of Sarkozy</span>, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, 2008, σελ. 115.</span></div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-35150195048526598972011-11-06T19:26:00.006+02:002011-11-08T20:06:36.210+02:00Η αλλοτρίωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ορισμός</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><blockquote class="tr_bq"><span style="font-size: small;"><b>Αλλοτρίωση</b></span> = η αίσθηση της αποξένωσης του ανθρώπου από τον εαυτό του, από τον κόσμο που τον περιβάλλει, η απώλεια στοιχείων της προσωπικότητάς του, με αποτέλεσμα να καταλήγει ξένος ή κατώτερος από αυτό που ήταν।</blockquote><span style="font-size: small;">Γενικότερα, αλλοτρίωση είναι η υπαγωγή του εαυτού μας σε άλλους, η εξάρτηση, η υποδούλωση</span><span style="font-size: small; line-height: 115%;"> που συνεπάγεται απώλεια βασικών γνωρισμάτων της προσωπικότητάς μας.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Πράγμα που δεν μετριέται αλλά μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον κάθε άνθρωπο ανάλογα με τις εμπειρίες του και τις ιδέες του, σε σχέση με κάποιον άλλον. </span><br />
<span style="font-size: small; line-height: 115%;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Για να γίνει μια αρχή θα μπει ως βάση πως ο άνθρωπος επιδιώκει την επαφή και την σχέση με τα υπόλοιπα ανθρώπινα οντά και με τα υπόλοιπα γήινα πλάσματα, πράγμα που του δημιουργεί ευχαρίστηση.</span><span style="font-size: small; line-height: 115%;"> </span>Η συμπεριφορά του και η σχέση του με τους γύρω είναι αλληλένδετα στοιχεία με τον χαρακτήρα του. Άρα η αλλοτρίωση του χαρακτήρα του παίζει πρωτεύον ρόλο στην ζωή του.<br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Η αλλοτρίωση είναι θέμα επιδράσεων πάνω στο άτομο, εφόσον, κάνεις δεν αποφασίζει να γίνει κατώτερος του εαυτού του από μονός του. Αυτές οι επιδράσεις έρχονται από τους γύρω του την στιγμή που αυτός αφεθεί χαλαρός να δεχτεί άκριτα τις επιρροές τους. Πολλές φόρες συμβαίνει όταν κάποιος βρίσκεται σε μια ομάδα ή κοινωνικό σύνολο (ακόμα πιο συχνά όταν λόγο του τρόπου ζωής βρεθεί αναγκαστικά μέσα σε ένα σύνολο: χώρος εργασίας, χώρος εκπαίδευσης κλπ) και για να εγκλιματιστεί κατευθείαν δέχεται άκριτα τις επιδράσεις του, υποβιβάζοντας τον εαυτό του διαρκώς. Ενώ, αφού ενσωματωθεί στην ομάδα, από κει και πέρα δεν αισθάνεται την αλλοτρίωση η όποια συνεχίζεται μόνη της, και παραδίδεται σε αυτήν όλο και πιο εύκολα σε σύγκριση με την αρχή που μπορεί και να είχε κάποιους ενδοιασμούς. Πράγμα που καταλήγει στο να έχει τα στοιχεία αυτά και εκτός της ομάδας (π.χ. γηπεδικοί φίλαθλοι).<b> </b>Έτσι αυτά τα στοιχεία βγαίνουν εκτός του αρχικού κοινωνικού συνόλου και σε συνδυασμό με το ότι κανένας μονός του δεν αλλοτριώνεται αλλά μόνο όταν αφήνει χαλαρό τον εαυτό του στις επιδράσεις από άλλους υποβιβάζεται, οι αλλοτριωτικές αυτές<span style="color: red;"> </span>επιδράσεις πηγαίνουν σε αλλά κοινωνικά σύνολα και λειτουργούν ως ντόμινο<b>. </b>Ακόμα σημαντικό ρόλο παίζει η μικρή ηλικία του ανθρώπου για να δημιουργήσει ισχυρές αντιστάσεις έναντι της αλλοτρίωσης ή όχι.</span><span style="font-size: small; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Για αυτό προσδίδουμε και πρέπει να προσδίδουμε μεγάλη ευθύνη στους γονείς που δίνουν ερεθίσματα και λειτουργούν ως πρότυπα στα παιδιά.<b> </b>Τέλος αλλοτρίωση-αποξένωση δημιουργείται και μέσα από την ρουτίνα της δουλείας. Στα περισσότερα επαγγέλματα πια, το άτομο που εργάζεται δεν ολοκληρώνει τον εαυτό του μέσω της δουλειάς του, αφού εργάζεται για άλλους και όχι για τον εαυτό του και για τους σκοπούς που ο ίδιος επιδιώκει.<b> </b>Μπορούμε έτσι να βάλουμε το στοιχείο ότι ο αλλοτριωμένος άνθρωπος δεν έχει συναίσθηση της αλλοτρίωσης που δέχεται εφόσον δεν το κάνει εσκεμμένα . Ειδικά στο σήμερα ο άνθρωπος μέσα από την τηλεόραση αλλοτριώνεται προς όφελος του χρήματος-κεφαλαίου για την μεγαλύτερη κατανάλωση (διαφημίσεις) , την υποδούλωση του σε ιδέες (ειδήσεις σε σχέση με την πολιτική, οικονομική κατάσταση) και την σταθερότητα των δύο παραπάνω (άτομο νωθρό και υπάκουο χωρίς αναζητήσεις και διαφωνίες). </span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Δυο άλλες πτυχές της αλλοτρίωσης είναι πρώτον πως ο κόσμος πολλές φορές δέχεται την αλλοτρίωση, την εντάσσει στην ζωή του και μετά, λόγο του εγωισμού του ανθρώπινου είδους, όταν κάποιος του την αναδείξει , ακόμα και καλοπροαίρετα, δεν την αποδέχεται και την αρνείται. Έπειτα, ότι μπορεί ο αλλοτριωμένος χαρακτήρας σε συγκεκριμένους τομείς ή στιγμές να ‘’διορθώνεται’’ αλλά τότε να μην γίνεται αποδεκτός εφόσον έρχεται σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή του ατόμου. Αυτό βέβαια είναι σωστό αφού όντως η αναλαμπή αυτή είναι καταπιεσμένο στοιχείο του χαρακτήρα. Ακόμα πιο άσχημο είναι όταν ο άνθρωπος είναι ελάχιστα αλλοτριωμένος (δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την έννοια μη-αλλοτριωμένος) και σε κάποιες στιγμές και καταστάσεις απαξιώνει τον εαυτό του εντελώς αφήνοντας τον χαρακτήρα του να υποβιβαστεί και να αλλοτριωθεί τη συγκεκριμένη στιγμή μόνο, που προφανώς μετά το πιθανότερο είναι να προκαλέσει περεταίρω αλλοτρίωση<b>. </b>Αυτή βέβαια είναι και μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του ανθρώπινου είδους σε αντίθεση με τα υπόλοιπα πλάσματα που λειτουργούν συνέχεια με το ένστικτο.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Τι δημιουργεί όμως την αλλοτρίωση; Αν αρχίσουμε να υποθέτουμε τι αλλοτριώνει τον άνθρωπο στο υπάρχον σύστημα δεν θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και να τελειώσουμε κάπου ούτε να βάλουμε όλα τα στοιχεία εφόσον η αλλοτρίωση μπορεί να θεωρηθεί διαφορετικά από τον καθένα. Προσωπικά θα έλεγα ότι όλα πια μπορούν να συνδεθούν με την κεφαλαιοκρατική δομή του συστήματος αφού ένας χαλαρός, αλλοτριωμένος άνθρωπος δέχεται τις επιταγές του χρήματος-κεφαλαίου και βοηθά στην διατήρηση του συστήματος. Συγκεκριμένα για την αλλοτρίωση στο υπάρχον σύστημα, προσωπική μου άποψη, είναι πως ουσιαστικό λόγο παίζει το πρότυπο ζωής που έχει περάσει ως σωστό στον άνθρωπο – ο ανεξέλεγκτος καταναλωτισμός, ο οποίος σπάει την ισορροπία της κατανάλωσης βάση των (βιολογικών- πνευματικών) πραγματικών αναγκών.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Βάση του παραπάνω θα ξεκινήσω με το πως σίγουρα κάποιος μπορεί να αποφύγει την αλλοτρίωση του εαυτού του χωρίς να κάνω άπλα υποθέσεις αλλά χρησιμοποιώντας στοιχεία που σχετίζονται καθαρά με την φύση και την δομή του ανθρώπου σαν πλάσμα. Ο κανόνας της κατανάλωσης βάσει των πραγματικών αναγκών είναι απλός. Ο άνθρωπος έχει βιολογικές (τροφή, νερό κλπ) και πνευματικές (επικοινωνία, φιλιά, προσωπικές επιθυμίες κλπ) ανάγκες. Βάζοντας ως αρχή την οργανική ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας, δηλαδή το να συνδέεται η σκέψη με αυτό που ο οργανισμός ζητάει μπορούμε να καταλάβουμε για τον εαυτό μας ποιες είναι η πραγματικές ανάγκες που έχει. Δυστυχώς λόγο του τρόπου ζωής στο υπάρχον σύστημα τείνουμε να εμπιστευόμαστε την σκέψη σε πολλά ζητήματα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την ειλικρίνεια του σώματος μας. </span><span lang="EN-US" style="font-size: small; line-height: 115%;">H</span><span style="font-size: small; line-height: 115%;"> αμέλεια της μελέτης του εαυτού μας είναι κάτι που σχετίζεται απόλυτα με το ζήτημα.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Αφού κατανοήσουμε αυτόν τον κανόνα, προφανώς όχι εγκεφαλικά αλλά συνολικά, μπορούμε να παρομοιάσουμε κάθε ανάγκη με έναν κύκλο. Για να ικανοποιηθεί η ανάγκη πρέπει να καλυφθεί ολόκληρος ο κύκλος. Υπάρχουν τρεις εκδοχές που συμβαίνουν στην ζωή μας. Η μερική κάλυψη του κύκλου, δηλαδή η ανάγκη να ικανοποιηθεί μερικώς, η υπερκάλυψη του κύκλου, δηλαδή η ανάγκη να υπερικανοποιηθεί, και τέλος η ακριβής κάλυψη του κύκλου, δηλαδή η ουσιαστική ικανοποίηση της ανάγκης. Είναι το παράδειγμα της γαλοπούλας. Ένας ινδιάνος κυνηγάει να πιάσει για να φάει μια γαλόπουλα. Στην παγίδα του πιάνει τρεις γαλοπούλες η μια δυνατότερη και μεγαλύτερη σε όγκο από την άλλη. Η απόφαση που παίρνει είναι να κρατήσει την πιο αδύναμη γαλόπουλα με το κριτήριο πως μπορεί να του δόθηκαν τρεις αλλά αυτός για να ικανοποιήσει την πείνα του χρειάζεται μια και διαλέγει την μικρότερη εφόσον ξέρει πως θα πεινάσει και αύριο άρα αφήνει ελεύθερες αυτές που αύριο θα του δώσουν δυνατότερα παιδιά.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Αν δεν μπει στο ενδιάμεσο ο εγωισμός μας, η κατανόηση των πραγματικών αναγκών μας θα έχει πολλά αποτελέσματα και σίγουρα μόνο θετικά. Η ειλικρίνεια που θα αναπτύξουμε θα εξελιχθεί και σε άλλους τομείς δημιουργώντας ειλικρινή επικοινωνία με τους γύρω μας, κάνοντας τις σχέσεις μας πιο ουσιαστικές, βάζοντας παράγοντες στην ζωή μας όπως η ποιότητα, η αποφυγή τους ρουτίνας και η άφεση του εγωισμού. Έτσι ο ίδιος ο εαυτός θα δημιουργήσει έναν μηχανισμό που ενώ δεν θα είναι αυτός ο στόχος του θα επιτυγχάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και εύρος την μη-αλλοτρίωση του χαρακτήρα.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Άμα θέσουμε τα παραπάνω ως πρώτο βήμα, το δεύτερο θα ήταν να μπορέσουμε στις καταστάσεις που στιγμιαία πρέπει να αποφασίσουμε για κάτι, να μπορέσουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας σε ολότητα, να ζυγίσουμε την κατάσταση και τις επιπτώσεις που θα έχει μετά η κάθε απόφαση μας και να μην αφεθούμε σε κάτι που δεν θέλουμε πραγματικά.</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: small; line-height: 115%;">Μετά από τα παραπάνω μπορεί να ξεκινήσει μια ανάλυση στο πως αυτή η στάση ζωής βοηθάει στην ζωή μας και τις σχέσεις μας με τους γύρω</span></div></div>FogFroghttp://www.blogger.com/profile/08331720297026393471noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-38377193126109168642011-11-05T07:37:00.015+02:002011-11-08T20:24:52.643+02:00Από το μέλλον - έκλειψη και επανεμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος (Εισαγωγή)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Η άφαντη</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Μια από τις καλύτερες ταινίες πάνω στην ταξική σύγκρουση είναι μια δεκάλεπτη οξύτατη, δηκτική σκηνή, γυρισμένη στις 10 Ιούνη του 1968 έξω από τις πύλες του εργοστασίου κατασκευής μπαταριών Γουόντερ, στα περίχωρα του Παρισιού. Οι περισσότεροι εργάτες ήταν ανειδίκευτοι, κακοπληρωμένοι, υποτιμούσαν τις γυναίκες, συχνά δούλευαν με βρώμικα χημικά. Βρίσκονταν σε απεργία από τις 13 Μάη και ήταν έτοιμοι να γυρίσουν στη δουλειά. Οι παραχωρήσεις που είχαν αποσπάσει από το αφεντικό ήταν πολλές και αφορούσαν τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά ταυτόχρονα λίγες σε σχέση με την ενέργεια που είχαν αναλώσει στον αγώνα. Στο μέσο μιας ομάδας που συζητούσε, βρίσκεται μια γυναίκα είκοσι-τόσο χρονών, που, μισοφωνάζοντας, μισοκλαίγοντας, αρνείται να γυρίσει πίσω:</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">« <i>Όχι, δε γυρνώ πίσω. Δε θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί! Πήγαινε να δεις μόνος σου τι κωλομέρος είναι... σε τι βρωμιά δουλεύουμε... </i>»</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Το 1996, πήραν συνεντεύξεις για ένα ντοκιμαντέρ από ανθρώπους που είχαν αναμιχθεί σε εκείνη την απεργία: εργάτες και εργάτριες, επιστάτες, μια τροτσκίστρια δακτυλογράφο, συνδικαλιστικά στελέχη, ακτιβιστές του συνδικάτου, τον τοπικό ηγέτη του ΚΚ που είχε προσπαθήσει να πείσει τη νεαρή γυναίκα να επιστρέψει στη δουλειά. Αυτή όμως είχε γίνει άφαντη. Λίγοι τη θυμούνται καλά. Έφυγε από το εργοστάσιο λίγο μετά τα γεγονότα και κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Κανείς δε θυμάται ολόκληρο το όνομά της, μόνο το μικρό: Jocelyne. </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"></span></div><a name='more'></a><span style="font-size: 100%;">Μένουμε με ένα αναπάντητο, αποφασιστικό ερώτημα, <b>το </b> ερώτημα που έθετε η στάση της Jocelyne: στην «κανονική» ειρηνική ζωή, οι συνήθειες και οι προσταγές μάς πιέζουν και είναι πρακτικά αδύνατο να μην υποταχθεί κανείς. Όταν όμως εκατομμύρια απεργοί αναπτύσσουν μια συλλογική δράση, οδηγούν το Κράτος σε αδιέξοδο και κάνουν τα λόγια των ΜΜΕ άχρηστα, φέρνουν μια ολόκληρη χώρα στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής αλλαγής και συνειδητοποιούν ότι εισέπραξαν αυξήσεις μισθών που σύντομα θα καταβροχθισθούν από τον πληθωρισμό, γιατί ξαναγυρίζουν σε αυτό που ξέρουν ότι ισοδυναμεί με φρικτή ή ήπια μιζέρια για τα επόμενα 30 χρόνια;</span><br />
<div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Κάποιες θα πουν ότι η Jocelyne και οι εργάτες δεν ήταν πεφωτισμένοι ή ότι δεν είχαν δει το πραγματικό φως? άλλες θα πουν ότι οι εργάτες έπασχαν από έλλειψη οργάνωσης, κι άλλες ότι τους έλειπε ο αυθορμητισμός, ενώ κάποιες ξύπνιες θα εξηγήσουν ότι ο Μάης του '68 ήταν καταδικασμένος να αποτύχει εφόσον η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είχε ακόμα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για...</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Τα παρακάτω κείμενα δε λύνουν το πρόβλημα -δεν πρόκειται για μαθηματική άσκηση ή για κάποιο γρίφο, τη λύση του οποίου πρέπει να βρει κανείς― απλά <b>θέτουν </b>αυτό το πρωταρχικό ερώτημα.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Tα περισσότερα από τα κείμενα που δημοσιεύονται σ' αυτήν την ανθολογία χρονολογούνται στα τέλη της δεκαετίας του '60-αρχές της δεκαετίας του '70. Δε γράφτηκαν για να εκπαιδεύσουν ή να διδάξουν ―η επανάσταση δεν έχει εγχειρίδια. Tα κείμενα αυτά είναι το προϊόν ανθρώπων που έδρασαν σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής αναταραχής και που προσπάθησαν να κατανοήσουν και το παρόν τους και το παρελθόν τους. Tο κείμενο <i>Kαπιταλισμός και Kομμουνισμός </i>γράφτηκε μετά από παράκληση κάποιων εργατών που το διένειμαν, π.χ. στο εργοστάσιο της Renault.</span><span class="style4" style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span class="style4" style="font-size: 100%;">Η Wall Street ενάντια στο Τείχος του Βερολίνου</span><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Όλα τα κείμενα στοχεύουν να επιβεβαιώσουν τον κομμουνισμό ενάντια σε μια ιδεολογία ονόματι «μαρξισμός» ―επίσημος, ακαδημαϊκός ή αριστερίστικος.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Γιατί αυτοαποκαλούμαστε κομμουνιστές/κομμουνίστριες;</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Όσο περισσότερα σημαίνει μια λέξη, τόσο πιθανότερο είναι να της γίνει υπερβολική χρήση από την άρχουσα τάξη. Όπως η «ελευθερία», η «αυτονομία», ο «άνθρωπος» και ένα σωρό άλλες, η λέξη κομμουνισμός έχει διαστρεβλωθεί, έχει αντιστραφεί και είναι τώρα συνώνυμο της ζωής κάτω από ένα αγαθοεργό, δικτατορικό, ολοκληρωτικό Κράτος. Μόνο μια ελεύθερη, αυτόνομη, ανθρώπινη και <b>κομμουνιστική </b> αφύπνιση μπορεί να επαναπροσδώσει νόημα σε αυτές τις λέξεις.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Παρότι ο κοινός νους διακηρύσσει ότι η ριζοσπαστική σκέψη είναι ξεπερασμένη, τα τελευταία 25 χρόνια αποδεικνύουν περίτρανα τη σημασία της.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Τι είναι ξεπερασμένο;<b> </b></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"><b>Ο ταξικός αγώνας </b>; Δεν υπάρχει λόγος να διαβάσει κανείς 2.000 σελίδες του Mαρξ για να συνειδητοποιήσει ότι όσοι αποστερήθηκαν τα μέσα παραγωγής έχουν πολεμήσει (και κατά κανόνα έχουν χάσει από) αυτούς που τα ελέγχουν.<b> </b></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"><b>Η αξία </b>, που καθορίζεται από το μέσο κοινωνικό χρόνο που είναι αναγκαίος για την παραγωγή αγαθών; Είναι προφανές ότι ο πολιτισμός μας έχει ψύχωση με τη μείωση του χρόνου! Ανάπτυξη των υπολογιστών, ηλεκτρονικές λεωφόροι, κινητά τηλέφωνα σε κάθε γωνία του δρόμου επιταχύνουν την κυκλοφορία. Η εργασία, τα ψώνια και η διασκέδαση μεταχειρίζονται εξίσου κάθε πράξη της ζωής σαν να έπρεπε αυτή να μετατραπεί σε μια αέναη ροή. Ο Πολ Βιριλιό περιγράφει πώς η οικονομία δεν παράγει μόνο αντικείμενα αλλά και ταχύτητα, και εντέλει αντικείμενα μόνο όταν αυτά με τη σειρά τους παράγουν ταχύτητα. Παρότι ο Bιριλιό δεν ισχυρίζεται ότι είναι μαρξιστής, μιλάει για έναν κόσμο που αυτοκολακεύεται μειώνοντας το χρόνο που χρειάζεται για να επιτευχθεί οτιδήποτε, δηλ. έναν κόσμο που λειτουργεί μέσω του ελάχιστου <b>χρόνου </b> ―μέσω της αξίας. Η απόκτηση <b>κέρδους </b> ως κινητήρια δύναμη του κόσμου; Όποια έχει απολυθεί από μια εταιρεία στην οποία έδωσε 20 χρόνια από τη ζωή της, μπορεί να δει ότι μια εταιρεία είναι συσσωρευμένη αξία που επιδιώκει τη συνεχή αύξηση του εαυτού της, συντρίβοντας οτιδήποτε εμποδίζει το δρόμο της. Ο διαρκώς μειωνόμενος αριθμός των δυτικών βιομηχανικών εργατών, η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η εξαφάνιση των ακροαριστερών ομάδων σηματοδοτούν την τελική συντριβή του κομμουνισμού για όσους παρουσίαζαν τους βιομηχανικούς εργάτες σαν το άλας της γης, εξίσωναν το σοσιαλισμό με τη σχεδιασμένη οικονομία, και απολάμβαναν τις πορείες στο δρόμο ανεμίζοντας βορειο-βιετναμέζικες σημαίες. Η κατάρρευση των λεγόμενων σοσιαλιστικών χωρών έδειξε με ποιο τρόπο κυριαρχεί η οικονομία. Ανατολή και Δύση, και οι δύο πέρασαν από κρίσεις συσσώρευσης. Η προσπάθεια να επανακτήσουν τη δυνατότητα δημιουργίας κέρδους απαιτούσε ένα νέο σύστημα παραγωγής στο Κλήβελαντ, ένα νέο πολιτικό καθεστώς στο Κρεμλίνο. Ο κρατικός καπιταλισμός δεν απέτυχε επειδή οι άνθρωποι μπούχτισαν με τον ολοκληρωτισμό, αλλά γιατί δεν ήταν πλέον σε θέση να αυτοσυντηρηθεί και να δώσει υπόσταση στην καταπίεσή του. Ο συγκεντρωτικός σχεδιασμός της οικονομίας ταίριαζε σχεδόν γάντι στις αναπτυσσόμενες βιομηχανίες κεφαλαιουχικών αγαθών και η γραφειοκρατική εξουσία βασιζόταν σε ένα συμβιβασμό αφ' ενός με τους αγρότες και αφ' ετέρου με τους εργάτες (μόνιμη απασχόληση συν κάποια κοινωνική ασφάλιση ως αντάλλαγμα για την πολιτική υποταγή: ακόμα και οι κατά καιρούς εκκαθαρίσεις συνέβαλαν στην κοινωνική άνοδο και επομένως στην υποστήριξη των γραφειοκρατών από τους εργάτες). Αυτά μπορεί να λειτουργούσαν στη Ρωσία του 1930, αλλά όχι το 1980, πόσο μάλλον στην Ανατολική Γερμανία ή την Τσεχοσλοβακία του 1980. Ο καπιταλισμός χρειάζεται κάποιες μορφές ανταγωνισμού ανάμεσα στους αντιμαχόμενους πόλους συσσωρευμένης αξίας που έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον και επομένως ένα ορισμένο ποσοστό πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Η διάλυση της ΕΣΣΔ δεν αποτελεί την οριστική απόρριψη του Mαρξ, αλλά την επιβεβαίωση του <i>Κεφαλαίου </i>. Το Πολιτικό Γραφείο μπορούσε να κάνει κομπίνες με την εσωτερική αγορά αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει τις πιέσεις του διεθνούς εμπορίου. Οι ίδιες δυνάμεις της αγοράς που απέλυαν χιλιάδες στο Λίβερπουλ απεργάζονταν επίσης τη διάλυση των γραφειοκρατικών αναχωμάτων που μπλόκαραν τη ροή του χρήματος και των εμπορευμάτων στη Μόσχα. Το φάντασμα ακόμα πλανάται από πάνω μας, έγραψε η <i>Wall Street Journal </i> το 1991, αναφερόμενη στο <i>Μανιφέστο </i> του 1848: « <i>Η ανάλυση του Mαρξ μπορεί να εφαρμοστεί στην απίστευτη αποσύνθεση των κομμουνιστικών καθεστώτων που είχαν οικοδομηθεί πάνω στις βάσεις της σκέψης του αλλά δεν είχαν μείνει πιστά στις οδηγίες του. </i>» </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span class="style4" style="font-size: 100%;">Το 1968 και τα σχετικά</span><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Είχαν γίνει και άλλες εργατικές εξεγέρσεις και πολύ πιο βίαιες, που ήρθαν ανοιχτά αντιμέτωπες τόσο με το Κράτος όσο και με το θεσμοποιημένο εργατικό κίνημα, π.χ. μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως εκεί γύρω στο 1970, η αναταραχή είχε μια διάσταση πιο παγκόσμια και πιο βαθιά. Σε αντίθεση με το 1871, το 1917-21 ή το 1936-37, στις εκβιομηχανισμένες χώρες το κεφάλαιο είχε διεισδύσει στο σύνολο της ζωής, μετατρέποντας σε εμπόρευμα όλο και περισσότερες καθημερινές πράξεις και σχέσεις και ενοποιώντας την κοινωνία κάτω από την κυριαρχία του. Η πολιτική, ως αντιπαράθεση πολιτικών προγραμμάτων, ήταν σχεδόν ξεπερασμένη. Tο '68, τα γαλλικά συνδικάτα και εργατικά κόμματα μπορούσαν να καταπνίξουν μια απεργία 3 εβδομάδων στην οποία συμμετείχαν 4-5 εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά δεν μπορούσαν πλέον να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα εναλλακτικό ως προς αυτό των «αστικών» κομμάτων. Όσοι θα έπαιρναν μέρος στη γενική απεργία δεν περίμεναν από μια πιθανή αριστερή κυβέρνηση τίποτε περισσότερο, από λίγη ακόμα πρόνοια. Η μικτή οικονομία ήταν στην ημερήσια διάταξη, με μια έμφαση στην κρατική παρέμβαση όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν η Αριστερά, και στις δυνάμεις της αγοράς όταν οι ψήφοι μετακινούνταν προς τα Δεξιά. Οι εμπορευματικές σχέσεις διαμεσολαβούσαν τις πιο απλές ανθρώπινες ανάγκες. Το Αμερικάνικο Όνειρο είναι δικό σου εάν έχεις τα λεφτά να το αγοράσεις. Αλλά ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση το πιο ελκυστικό αυτοκίνητο δεν είναι αυτό που μόλις αγόρασες αλλά αυτό της επόμενης τηλεοπτικής διαφήμισης. Τα αγαθά φαντάζουν καλύτερα στις αφίσες. Την ώρα που ένας ρωσικού τύπου εργατικός παράδεισος έπαυε πλέον να έχει πέραση, ο καταναλωτικός παράδεισος γινόταν όλο και πιο απρόσιτος ―εκ φύσεως. Έτσι, κανένα μέλλον δεν μπορούσε να υπάρξει μέσα απ' το εργοστάσιο: ούτε ο εφιάλτης στην άλλη πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος, ούτε ο γλυκερός κόσμος των ονείρων από αυτήν την πλευρά της οθόνης. Σαν αποτέλεσμα, ο εργασιακός χώρος έπαψε να είναι ο χώρος από όπου θα ξεκινούσε η οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου. Παρότι το βιβλίο της Καταστασιακής Διεθνούς, <i>Η Κοινωνία του Θεάματος </i>, είχε ελάχιστους αναγνώστες εκείνη την εποχή, η δημοσίευσή του το 1967 ήταν πρόδρομος διαφόρων κριτικών που θα ακολουθούσαν. Είναι αλήθεια ότι η περίοδος εκείνη σήμαινε επίσης την ένταξη στα συνδικάτα πολλών πατημένων και κακοπληρωμένων εργατριών που έτσι εισήλθαν τελικά στον εικοστό αιώνα, και μονάχα μια μειοψηφία της εργατικής τάξης εξέφραζε μια άρνηση της κοινωνίας, επαναστάτριες με αιτία στο περιθώριο του εργατικού δυναμικού, ειδικά οι νέες. Όμως το παγκόσμιο κύμα απεργιών και ταραχών παραμένει ακατανόητο χωρίς το υποβόσκον χαρακτηριστικό του: μαζική δυσαρέσκεια προς το εργοστάσιο και τη ζωή του γραφείου. « <i>Ποιος θέλει να δουλέψει </i>;» ρωτούσε το <i>Newsweek </i> στα μέσα της δεκαετίας του '70. Παρόλα αυτά, όλες σχεδόν οι καθιστικές διαμαρτυρίες κατέλαβαν τον εργασιακό χώρο χωρίς να πάνε παραπέρα. Aπό όλες τις παραβατικές χειρονομίες (κατάληψη των υπηρεσιών του φυσικού αερίου και των μεταφορών από πολωνούς απεργούς το 1971, αυτομείωση των τιμών στην Ιταλία, καταλήψεις, «κοινωνικές» απεργίες των οδηγών λεωφορείων, των εργαζομένων στα νοσοκομεία και των ταμιών στα σουπερμάρκετ, που πρόσφεραν δωρεάν μεταφορά, ιατρική περίθαλψη και φαγητό, εργάτες του ηλεκτρικού δικτύου να κόβουν το ηλεκτρικό σε γραφειοκράτες και εταιρείες, και χιλιάδες άλλες περιπτώσεις), ελάχιστες αποτέλεσαν απαρχή κομμουνιστικοποίησης. Η διασάλευση της εργασίας και η προσβολή του εμπορεύματος δε συγχωνεύτηκαν σε μια επίθεση στην εργασία-ως-εμπόρευμα, δηλ. στη μισθωτή εργασία. Aπό τις φυλακές μέχρι την εκπαίδευση των παιδιών, τα πάντα αποτέλεσαν στόχο επικρίσεων αλλά η επίθεση αυτή παρέμεινε κυρίως αρνητική.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Η έλλειψη δημιουργικών προσπαθειών για το μετασχηματισμό της κοινωνίας έδωσε νέα ώθηση στον καπιταλισμό.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Οι ιστορικές εξεγέρσεις δεν έχουν ημερομηνία γέννησης ή θανάτου, αλλά σίγουρα η ΦΙΑΤ ήταν κάτι παραπάνω από σύμβολο ―ήταν ένα ορόσημο. Για χρόνια η εταιρία του Τορίνο μαστιζόταν από συνεχείς στάσεις της αλυσίδας παραγωγής, μαζικές κοπάνες, και συνελεύσεις μέσα στο εργοστάσιο. Παρόλα αυτά, η οργανωμένη αταξία δεν υπερέβη την άρνηση προς κάτι θετικό. Έτσι η διοίκηση μπόρεσε να λυγίσει μια (αρκετά μεγάλη) μειοψηφία με την παθητική βοήθεια μιας κουρασμένης πλειοψηφίας που φοβόταν μήπως χάσει τη δουλειά της. Οι ριζοσπάστες είχαν διαρρήξει μια κοινωνική λογική, χωρίς να περάσουν σε μια καινούρια. Οι βίαιες (ακόμα και ένοπλες) ενέργειες σταδιακά αποσυνδέθηκαν από τον εργοστασιακό χώρο. Το 1980, η εταιρία απέλυσε 23.000 από τους 140.000 εργαζόμενους: το εργοστάσιο έκανε για 35 μέρες απεργία, στο τέλος της οποίας 40.000 εργάτες της ΦΙΑΤ βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην απεργία. Τότε τα συνδικάτα υπέγραψαν μια συμβιβαστική λύση μέσω της οποίας οι 23.000 πήραν κρατική αποζημίωση, και αργότερα πολλές χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν μέσω της «ορθολογικής αναδιοργάνωσης» της επιχείρησης. Σε τέτοιες κρίσιμες φάσεις αντιστράφηκε η κοινωνική έφοδος των δεκαετιών του '60 και του '70. </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span class="style4" style="font-size: 100%;">Working man's blues</span><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Aπό τότε, οι ήττες της εργατικής τάξης είναι αποτέλεσμα της αμυντικής στάσης απέναντι σε ένα συνεχώς ελισσόμενο εχθρό. Όσο καλά οχυρωμένη και να ήταν στα ανθρακωρυχεία και στα εργοστάσια, η εργατική αγωνιστικότητα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην αναδιάρθρωση. Οι εργάτες και οι εργάτριες έχουν δύναμη στο βαθμό που είναι απαραίτητοι στο κεφάλαιο. Aλλιώς, μπορούν να καθυστερήσουν τις απολύσεις, μερικές φορές για χρόνια με την υποστήριξη της εργατικής κοινότητας, αλλά δεν μπορούν να παραμείνουν για πάντα μια εργατική δύναμη <b>που δεν αποφέρει κέρδο </b>ς. Τις δεκαετίες του '70 και του '80 οι εργάτες και οι εργάτριες είχαν δύναμη και οργάνωση, αλλά έχασαν γιατί η οικονομία τους στέρησε τη λειτουργία τους, η οποία είναι το κοινωνικό τους όπλο. Τίποτα δεν μπορεί να υποχρεώσει το κεφάλαιο να μισθώσει εργασία όταν αυτή δεν του είναι χρήσιμη.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Ταυτόχρονα, εκείνες οι αυτόνομες «επιτροπές δράσης», οι «ομάδες βάσης», κτλ, οι οποίες ήταν τα όργανα της από-τα-κάτω δράσης μέσα και έξω από τον εργοστασιακό χώρο, εξαφανίστηκαν. Όταν εμφανίστηκαν νέα συντονιστικά όργανα, όπως στις απεργίες των σιδηροδρομικών (1986) και των νοσοκόμων (1988) στη Γαλλία, δεν επέζησαν πέραν της συγκεκριμένης λειτουργίας τους και διαλύθηκαν (ορισμένα από αυτά διοχέτευσαν την ενέργειά τους σε καινούρια, αποσχισθέντα συνδικάτα «βάσης», και έτσι ενσωματώθηκαν στο κεφάλαιο).</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Για χρόνια, οι εργάτες της αλυσίδας παραγωγής είχαν αρνηθεί να τους μεταχειρίζονται σα ρομπότ, ενώ μια μειοψηφία γύρισε την πλάτη στην εργασία και την καταναλωτική κοινωνία. Το κεφάλαιο απάντησε εγκαθιστώντας αληθινά ρομπότ, καταργώντας εκατομμύρια θέσεων εργασίας, εντατικοποιώντας και καθιστώντας πιο αποτελεσματικό και ορθολογικό ό,τι είχε απομείνει από την ανειδίκευτη εργασία. Ταυτόχρονα, μια γενικευμένη επιθυμία για ελευθερία μετατράπηκε σε ελευθερία κατανάλωσης. Ποιος είχε φανταστεί το 1960 ότι κάποια μέρα μια δωδεκάχρονη θα μπορούσε να βγάλει λεφτά από αυτόματο μηχάνημα με τη δική της πλαστική κάρτα; Τα λεφτά <b> της </b> ―η ελευθερία της.... Tα γνωστά συνθήματα του Mάη του '68: <b>MH ΔOYΛEYETE ΠOTE! </b> και <b>ZHTHΣTE TO AΔYNATO! </b> γελοιοποιήθηκαν όταν οι άνθρωποι εκδιώχθηκαν από εξασφαλισμένες δουλειές και όταν τους προσφέρθηκαν περισσότερα και πιο ψεύτικα αγαθά για να αγοράσουν.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Πολλοί συγκρίνουν τη σημερινή κατάσταση με τις δεκαετίες του '20 και του '30 ―συμπεριλαμβανομένης και της φασιστικής απειλής. Aλλά αντίθετα με την περίοδο των εξεγέρσεων και της ένοπλης αντεπανάστασης ανάμεσα στο 1917 και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η σημερινή προλεταριακή υποχώρηση συνίσταται σε μια παρατεταμένη και σταδιακή είσοδο τεραστίων κομματιών της εργατικής τάξης στην ανεργία και την προσωρινότητα. Aν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους προλετάριους, έλεγε ο Γουίνστον στο <i>1984 </i>. Eίναι σαν πολλοί προλετάριοι του πραγματικού 1984 να είχαν εξεγερθεί λίγα χρόνια πριν από αυτήν την ημερομηνία, να είχαν πάρει τον κόσμο στα χέρια τους και να αρνήθηκαν είτε να τον αποδεχθούν είτε να τον αλλάξουν. Δεκαετίες νωρίτερα, οι παπούδες τους είχαν κλειδωθεί μέσα στα εργοστάσια (Iταλία, 1920), συχνά με το όπλο στο χέρι. Eίχαν πολεμήσει και είχαν πεθάνει, αλλά το εργοστάσιο πάντα κατέληγε πίσω στο αφεντικό. Aυτή τη φορά μόνο μια χούφτα άνθρωποι πήραν τα όπλα (και ακόμα λιγότεροι με την εμφάνιση της ανεργίας ―δεν πυροβολά κανείς ένα εργοστάσιο που κλείνει). Έτσι λοιπόν, ήταν περισσότερο μια αποτυχία παρά μια ήττα. Σαν τον παίκτη που παρατάει ένα στημένο παιχνίδι: δεν μπορεί ούτε θέλει να καταστρέψει το χώρο, και αφήνει αυτούς που έστησαν το παιχνίδι να νικήσουν.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Aυτό το παιχνίδι έχει χαθεί, δεν υπάρχει λόγος να το αρνιόμαστε. O καπιταλισμός θριαμβεύει, περισσότερο ρευστός και άυλος από ό,τι πριν από 25 χρόνια, παγκοσμιοποιώντας τα πάντα αλλά με έναν αφηρημένο, παθητικό, αρνητικό τρόπο. Mια διαφήμιση της δεκαετίας του '60 έδειχνε έναν εργάτη αυτοκινητοβιομηχανίας να κοιτάει τη φωτογραφία ενός καινούριου αυτοκινήτου και να αναρωτιέται: « <i>Ποιος το φτιάχνει αυτό το μοντέλο </i>;» Mε το ζόρι μερικά απασχολήσιμος ή ελαστικοποιημένος, ο εργάτης αυτοκινητοβιομηχανίας του 2000 βλέπει το <i>Crash </i> στην τηλεόραση, ενώ το παιδί του παίζει ένα βιντεο-παιχνίδι το οποίο χρησιμοποιεί κάποια μικροτσίπ που πιθανό κάποια μέρα να πετάξουν τον πατέρα του ή και το ίδιο έξω από τη δουλειά. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο ενοποιημένη και τόσο διαχωρισμένη. Δισεκατομμύρια παρακολουθούν τις ίδιες εικόνες και ζουν όλο και πιο διαχωρισμένες ζωές. Tα αγαθά είναι ταυτόχρονα μαζικά παραγόμενα και μη διαθέσιμα. Tο 1930, εκατομμύρια άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά λόγω μιας τεράστιας οικονομικής κατάρρευσης. Σήμερα βρίσκονται στο επίδομα ανεργίας σε μια εποχή <b>ανάπτυξης </b>, γιατί ακόμα και μια οικονομία που αναρρώνει δεν μπορεί να βγάλει κέρδος από αυτούς όπως μπορούσε πριν από 30 χρόνια. Aπό πολλές απόψεις, έχουμε βγει από την κρίση κερδοφορίας της δεκαετίας του '70, και το μεγαλύτερο κομμάτι της επιχειρηματικής κοινότητας είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι ήταν πριν. Tο παράδοξο είναι ότι η παραγωγικότητα της εργασίας έχει αυξηθεί τόσο πολύ ώστε το κεφάλαιο συχνά δε χρειάζεται να μισθώσει περισσότερη εργασία για να αυτοαξιοποιηθεί.</span><span class="style4" style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span class="style4" style="font-size: 100%;">Tέλος της εργασίας;</span><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Kαθώς δεν υπάρχουν και πολλές σταθερές δουλειές τριγύρω, έγινε της μόδας σήμερα να καταριέται κανείς τα κακά της δουλειάς και να υποστηρίζει ότι μπαίνουμε (ή ότι θα έπρεπε να μπούμε) σε μια μετα-εργασιακή εποχή.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Tα τελευταία 20 χρόνια, σε παγκόσμια κλίμακα, εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν εισέλθει στη μισθωτή εργασία. Πολλοί από αυτούς έχουν απολυθεί, ειδικά στην Aσία, ενώ ένας μεγάλος αριθμός ρώσων εργατών και εργατριών δεν παίρνει καν μισθό. Aλλά η κόρη του ινδονήσιου αγρότη που πήγε σε ένα εργοστάσιο στην Jakarta, και μετά απολύθηκε, δε θα επιστρέψει ποτέ στην παραδοσιακή αγροτική ζωή, ακόμα και αν γυρίσει στην επαρχία. Kαι η απλήρωτη ρωσίδα εργάτρια παραμένει μέσα στο χωρόχρονο του καπιταλισμού. Kαι οι δύο ανήκουν στον πολιτισμό της εργασίας-για-χρήμα. H μαζική ανεργία είναι συστατικό στοιχείο του βιομηχανικού συστήματος.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Στις πιο ανεπτυγμένες χώρες ή στους πιο ανεπτυγμένους τομείς, βέβαια, η άμεση εργασία γίνεται «επουσιώδης», όπως προέβλεψε ο Mαρξ στα <i>Grundrisse. </i> Aλλά όπου υπάρχει, ο ρόλος της είναι πιο αποφασιστικός από ποτέ. Eάν ζούμε σε μια «κοινωνία της πληροφορίας», η ανθρώπινη παρέμβαση στην παραγωγή είναι πιο σημαντική από ποτέ, εφόσον καμιά πληροφορία δε ρέει χωρίς την ενεργητική παρουσία γυναικών ή αντρών, δηλ. της εργασίας.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">H ιδέα ότι η ρομποτική θα φτιάχνει ρομπότ τα οποία θα χειρίζονται ρομποτοποιημένοι άνθρωποι είναι επιστημονική φαντασία, και η πλήρης αυτοματοποίηση είναι αδύνατη. Tο κεφάλαιο <b>εξακολουθεί </b> να βάζει τους ανθρώπους να δουλεύουν με σκοπό να παράγουν περισσότερη αξία από αυτήν που επενδύεται σ' αυτούς και τις όποιες μηχανές χρησιμοποιούν. Σ' αυτό διαφέρει από τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα. O καπιταλισμός οργανώνει τον κόσμο γύρω από την απόλυτη αναγκαιότητα να κάνει την εργασία πιο ανταγωνιστική, και διαχειρίζεται την ανεργία και τις μη επικερδείς δραστηριότητες μόνο στο βαθμό που επιτρέπουν να συνεχίζεται η παραγωγή αξίας και η κυκλοφορία. </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Tο 2000 ο πλανήτης μας κυριαρχείται από την αξιοποίηση περισσότερο από ό,τι το 1867, και ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός είναι προσαρμοσμένος στη λογική της. Eκεί βρίσκεται η δύναμή της, αλλά η ίδια αντίφαση που την ενεργοποιούσε το 1867 είναι ακόμα παρούσα. Σε αυτόν τον κόσμο όπου το κεφάλαιο είναι πανταχού παρόν, δεν μπορούν <b>τα πάντα </b> να είναι εξίσου κερδοφόρα.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">H διαφημιστική εταιρία που πληρώνεται εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσει το καινούριο μοντέλο της Toyota όντως αυξάνει τις πωλήσεις αυτοκινήτων, αλλά δε συνεισφέρει στη συσσώρευση αξίας στον ίδιο βαθμό που συνεισφέρουν οι μηχανικοί, οι σχεδιαστές και οι εργάτες της αλυσίδας παραγωγής, που επινοούν και κατασκευάζουν αυτό το μοντέλο. Oι ιδέες του Tόνι Nέγκρι δεν αυξάνουν το κεφάλαιό του εκδότη του με τον ίδιο τρόπο που το αυξάνουν οι μεταφραστές, οι στοιχειοθέτες, οι τυπογράφοι και οι διανομείς, που παράγουν τα βιβλία του και τα φέρνουν τελικά στα βιβλιοπωλεία.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Ο σχετικός ρόλος της άμεσης εργασίας στην παραγωγή του πλούτου πράγματι μειώνεται (μιλάμε με καπιταλιστικούς όρους, προφανώς: εδώ ο πλούτος δε σημαίνει αυτό που εξυπηρετεί την ανθρωπότητα αλλά αυτό που κινεί το κεφάλαιο) σε σχέση με την γενική κοινωνική συνεργασία, και η παραγωγική στιγμή γίνεται όλο και πιο διάχυτη, όλο και πιο δύσκολα εντοπίσιμη. Ωστόσο δε διαλύεται σε μια άυλη, συλλογική διανοητικότητα. Tα πράγματα δεν κατασκευάζονται από έναν οικουμενικό, αδιαίρετο, αόρατο νου.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Aς πάρουμε το παράδειγμα μιας υπαλλήλου γραφείου σε ένα εργοστάσιο του 1900 που έφτιαχνε εργαλειομηχανές. Mπορεί να ήταν δυνατό να διακρίνουμε τις καθημερινές δουλειές της σ' αυτές που συνεισέφεραν στην πραγματική κατασκευή («παραγωγική εργασία») και σ' αυτές που αφορούσαν μόνο την αγορά και την πώληση («μη παραγωγική εργασία»). Σήμερα μια τέτοια διάκριση θα ήταν αδιανόητη και στην ουσία χωρίς νόημα. Για παράδειγμα πολλοί χειρώνακτες σήμερα αφιερώνουν ένα τμήμα του χρόνου τους στην εξυπηρέτηση πελατών. Σημαίνει μήπως αυτό ότι οι πάντες προσθέτουν αξία σε ένα προϊόν (ή στο σύνολο της παραγωγής) στην ίδια μη μετρήσιμη και μη προσδιορίσιμη αναλογία;</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Aν ήταν έτσι, οι διευθυντές δε θα έμπαιναν στον κόπο να αναδιοργανώσουν τους εργασιακούς χώρους, να απολύσουν εκατομμύρια, να επιβάλουν μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας, να δημιουργήσουν «κέντρα κέρδους» μέσα στις επιχειρήσεις τους, αναζητώντας συνεχώς τρόπους και μέσα για να σχεδιάσουν και να συμπυκνώσουν το χώρο και το χρόνο που θα φέρουν μεγαλύτερη «απόδοση ιδίων κεφαλαίων» ή, με απλά λόγια, μεγαλύτερο κέρδος. Eξοικονομούν εργασία (και ειδικά χρόνο εργασίας) <b> επειδή </b> η εργασία είναι ζωτικής σημασίας.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Eδώ ακριβώς βρίσκεται η αντίφαση, το 2000 περισσότερο από ό,τι το 1848. Tο κεφάλαιο είναι έξω από την ανθρώπινη («ζωντανή») εργασία, και αυτό θα πρέπει να το αντιμετωπίζει πάντα σαν όριό του. Mε ή χωρίς ταιηλορισμό, η εργασία δεν μπορεί να μετρηθεί ή να προσδιοριστεί ποσοτικά πλήρως. Kαμία δραστηριότητα δεν μπορεί να αναχθεί εξ ολοκλήρου σε μια δεδομένη ποσότητα χρόνου. H αξία είναι μια ροή, αλλά μόνο τα υγρά είναι τελείως ρευστά.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Πριν από έναν αιώνα, ο καπιταλισμός άρχιζε να κυριεύει την πολιτική, το εργατικό κίνημα, την τέχνη, την κουλτούρα, κτλ., και ν' αντικαθιστά τους ιδιοκτήτες εργοστασίων με διευθυντές εταιριών. Mια τέτοια κοινωνικοποίηση δεν έβαλε τέλος στην ταξική κοινωνία, αλλά μόνο στις απαρχαιωμένες μορφές της. Έτσι και η εργασία που τώρα «κοινωνικοποιείται», δεν εξαφανίζεται. H αξιοσημείωτη ικανότητα του κεφαλαίου να ενσωματώνει τα ίδια του τα όρια δεν του επιτρέπει να τα υπερβεί.</span><span class="style4" style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span class="style4" style="font-size: 100%;">Yψηλές προσδοκίες</span><span style="font-size: 100%;"> </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Tο εργατικό κίνημα του 1900, ή και του 1936, δε συνετρίβη από τη φασιστική καταστολή, ούτε εξαγοράστηκε με τρανζίστορς και ψυγεία: κατέστρεψε τον ίδιο του τον εαυτό σα δύναμη αλλαγής γιατί επιδίωξε τη διατήρηση της προλεταριακής συνθήκης αντί να στοχεύσει στην υπέρβασή της. Στην καλύτερη περίπτωση εξασφάλισε μια καλύτερη ζωή για τον κόσμο του μόχθου? στη χειρότερη, τον οδήγησε σε παγκόσμιους πολέμους. Όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, και η επιτυχία ταινιών που αναφέρονται στην εργατική κουλτούρα είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι περνάει από την πραγματικότητα στις αναμνήσεις και στα μουσεία. Oι σταλινικοί έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες κεντροαριστεροί. Όλοι πηγαίνουν προς τα δεξιά, και σε λίγο οι τροτσκιστές θα αυτοαποκαλούνται ριζοσπάστες δημοκράτες. Ο άλλοτε επαναστατικός χώρος έχει βυθιστεί στην αδυναμία και τη νοσταλγία. Όσο για εμάς, δε θα αισθανθούμε άσχημα ούτε στιγμή για την εποχή που αποκαλούσαν τον Mπρέζνιεφ κομμουνιστή και που χιλιάδες νέοι κατέβαιναν στους δρόμους τραγουδώντας τη Διεθνή ενώ στην ουσία υποστήριζαν ομάδες που προσπαθούσαν να γίνουν η άκρα αριστερά της αριστεράς.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">O στόχος του παλιού εργατικού κινήματος ήταν να καταλάβει τον <b>υπάρχοντα </b>κόσμο και να τον διαχειριστεί με έναν καινούριο τρόπο: βάζοντας τον τεμπέλη να δουλέψει, αναπτύσσοντας την παραγωγή, εισάγοντας την εργατική δημοκρατία (τουλάχιστον ως ζήτημα αρχής). Mόνο μια μικρή μειοψηφία, «αναρχική» καθώς και «μαρξιστική», θεωρούσε ότι μια διαφορετική κοινωνία σήμαινε την καταστροφή του κράτους, του εμπορεύματος και της μισθωτής εργασίας, παρότι σπάνια το όρισε σαν μια διαδικασία, αντιλαμβανόμενη αντιθέτως το όλο πράγμα σαν ένα πρόγραμμα που τίθεται σε εφαρμογή <b>μετά </b> την κατάληψη της εξουσίας, συχνά ύστερα από ένα αρκετά μακρύ μεταβατικό στάδιο. Aυτοί οι επαναστάτες αδυνατούσαν ν' αντιληφθούν τον κομμουνισμό σαν ένα κοινωνικό κίνημα του οποίου η δράση θα υπέσκαπτε τα θεμέλια της ταξικής και κρατικής εξουσίας, και υποτίμησαν την ανατρεπτική δύναμη των αδερφικών, ανοιχτών, κομμουνιστικών σχέσεων οι οποίες επανεμφανίζονταν σε κάθε ουσιαστική εξέγερση (Pωσία 1917-19, Kαταλωνία 1936-37...).</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Δεν υπάρχει πλέον καμία ανάγκη να δημιουργηθούν οι καπιταλιστικές προϋποθέσεις για τον κομμουνισμό. O καπιταλισμός βρίσκεται παντού, όμως είναι λιγότερο εμφανής από όσο ήταν πριν από 100 ή 50 χρόνια, όταν οι ταξικές διαφορές ήταν πιο ξεκάθαρες. O χειρώνακτας αναγνώριζε τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου με μια ματιά, γνώριζε ή νόμιζε ότι γνώριζε τον εχθρό του, και ένιωθε ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα την ημέρα που, αυτός και οι συνάδελφοί του, θα ξεφορτώνονταν το αφεντικό. Σήμερα, οι τάξεις εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά εκδηλώνονται μέσα από τις αμέτρητες καταναλωτικές διαβαθμίσεις και κανείς δεν περιμένει από την κρατική διαχείριση της βιομηχανίας έναν καλύτερο κόσμο. O «εχθρός» είναι μια αόριστη κοινωνική σχέση, αφηρημένη αλλά πραγματική, πανταχού παρούσα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ένα απρόσιτο, ανεπηρέαστο τέρας: επειδή οι προλετάριοι είναι αυτοί που παράγουν και αναπαράγουν τον κόσμο, μπορούν να τον αποδιοργανώσουν και να τον επαναστατικοποιήσουν. O σκοπός είναι η άμεση κομμουνιστικοποίηση, που δε θα ολοκληρωθεί πριν από μία ή περισσότερες γενιές, αλλά που πρέπει να ξεκινήσει ευθύς αμέσως. Tο κεφάλαιο έχει εισβάλλει στη ζωή και καθορίζει πώς ταΐζουμε τη γάτα μας, πώς επισκεπτόμαστε ή θάβουμε τους φίλους μας, σε τέτοιο βαθμό που ο στόχος μας δεν μπορεί παρά να είναι ο κοινωνικός ιστός, αόρατος, απρόσωπος, που μέσα του εμπεριέχει τα πάντα. (Παρότι το κεφάλαιο έχει την ικανότητα να προσλαμβάνει αυτούς που θα το υπερασπίσουν, η κοινωνική αδράνεια είναι ισχυρότερη δύναμη διατήρησης του υπάρχοντος από ό,τι τα MME ή η αστυνομία). H ανθρώπινη κοινότητα είναι μπροστά μας: η βάση της είναι παρούσα, πολύ περισσότερο από ό,τι έναν αιώνα πριν. H παθητικότητα εμποδίζει την ανάδυσή της. H πιο ζωτική μας ανάγκη: <b>οι άλλοι </b>, φαντάζουν ταυτόχρονα τόσο κοντά και τόσο μακριά μας. Oι εμπορευματικοί δεσμοί είναι συνάμα ισχυροί και εύθραυστοι.</span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;">Oι εξεγέρσεις στο Λος Άντζελες το 1992 πήγαν πέρα από αυτές του Watts το 1965. Oι διαδοχικές εξεγέρσεις στις φτωχές συνοικίες δείχνουν ότι ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας δεν μπορεί να ενσωματωθεί. Eδώ και εκεί, παρά τη μαζική ανεργία, οι εργάτες δε θα εκβιασθούν να αποδεχθούν χαμηλότερους μισθούς με αντάλλαγμα την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Oι κορεάτες έχουν αποδείξει ότι η «Παγκόσμια Eπιχείρηση» επεκτείνει μαζί με τα κέρδη και τις εργοστασιακές ταραχές, και η «καθυστερημένη» Aλβανία γέννησε μια <b>μοντέρνα </b> εξέγερση. Όταν μια αριθμητικά σημαντική μειοψηφία, αηδιασμένη από την εικονική πραγματικότητα, αρχίσει να πραγματοποιεί αυτό που μπορεί να πραγματοποιηθεί, η επανάσταση θα ανατείλει πάλι, τρομερή και ανώνυμη. </span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br />
</div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"><i>Tο παρόν έργο είναι αφιερωμένο στην Jocelyne, την άγνωστη εργάτρια. </i></span></div><div style="font-family: inherit; text-align: justify;"><span style="font-size: 100%;"><i>1997/1999 </i></span></div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-18661787348411640542011-11-05T07:37:00.013+02:002011-11-08T20:19:12.510+02:00Η βία και η καταστροφή του Κράτους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: right;">των <b>Gilles Dauvé</b> & <b>Karl Nesic</b></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ως μια μικρή υπενθύμιση ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Για λόγους που δεν μπορούμε να αναπτύξουμε εδώ, οι κομμουνάροι του 1871 δεν άλλαξαν πολλά απ’ τον κοινωνικό ιστό: αυτό, συν το ότι η εξέγερση ήταν απομονωμένη σε μία μόνο πόλη, απέτρεψε τους κομμουνάρους απ’ το ν’ απευθυνθούν στ’ αλήθεια στον υπόλοιπο κόσμο, παρά τη γενική λαϊκή υποστήριξη που είχαν στο Παρίσι. Η ανωτερότητα του στρατού των Βερσαλλιών δεν οφειλόταν μόνο στο περισσότερο στράτευμα ή τον καλύτερο οπλισμό: ήταν ο νόμος και η τάξη, η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας και το αντιεργατικό της πρόγραμμα που κατάφερε να γίνει πιο συνεκτικά κατανοητό, να τεθεί σε κίνηση και να έχει την υπεράσπιση των αστών πολιτικών, παρά ο κοινοτισμός και η κοινωνική δημοκρατία από του κομμουνάρους ηγέτες. <br />
<br />
<a name='more'></a>Στη Ρωσσία, το 1917, σε αντίθεση με τους κομμουνάρους, οι Μπολσεβίκοι ήξεραν πολύ καλά τί ήθελαν -την κατάληψη της εξουσίας- και το κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί τους επέτρεψε να το καταφέρουν. Οι εξεγερμένοι ξεφορτώθηκαν έναν κρατικό μηχανισμό που ήταν ήδη διαλυμένος, αλλά δεν προσπάθησαν ή δεν κατάφεραν να αλλάξουν την κοινωνική δομή, κέρδισαν στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά τελικά δημιούργησαν μια νέα κρατική εξουσία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στην Ισπανία, τον Ιούλη του 1936, η εργατική εξέγερση παρέλυσε τον κρατικό μηχανισμό, όμως μέσα σε λίγες βδομάδες παρέδωσε την πολιτική εξουσία στις ρεφορμιστικές και συντηρητικές δυνάμεις. Από κει και πέρα, κάθε κοινωνική αλλαγή περιοριζόταν από την πίεση ενός επαναθεμελιωμένου κρατικού μηχανισμού, που μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο έστρεψε ανοιχτά την αστυνομία του εναντίον των εργατών.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στα 1960, το ριζοσπαστικό κύμα ήρθε αντιμέτωπο με τους πειθαρχικούς μηχανισμούς, αλλά ποτέ δεν ξεμπέρδεψε μ’ αυτούς. Η γαλλική γενική απεργία κατέστησε ανίσχυρα τα όργανα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, μέχρις ότου η παθητική στάση των περισσότερων εργατών επέτρεψε στο Κράτος να επανακτήσει τον ρόλο του. Το κενό εξουσίας δεν μπορούσε να διαρκέσει πάνω από μερικές εβδομάδες, κι έπρεπε να καλυφθεί ξανά.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αυτή η σύντομη αναδρομή μας θυμίζει ότι ακόμα κι αν στην αφηρημένη συζήτηση είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε την κοινωνική από την πολιτική σφαίρα, στην πραγματική ζωή αυτός ο διαχωρισμός δεν υφίσταται. Οι περασμένες αποτυχίες μας δεν ήταν ούτε κοινωνικές ούτε πολιτικές: ήταν και τα δυο. Η μπολσεβικική κυριαρχία δε θα είχε καταφέρει να εδραιωθεί ως εξουσία πάνω στους προλεταρίους, εάν αυτοί είχαν καταφέρει να αλλάξουν τις κοινωνικές σχέσεις, και οι κοινωνικοποιήσεις μετά το 1936 στην Ισπανία δε θα τελείωναν με καταστροφικό τρόπο, εάν οι εργάτες είχαν κρατήσει την εξουσία που κατέκτησαν στους δρόμους τον Ιούλη του ’36.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κομμουνιστικοποίηση σημαίνει ότι η επανάσταση δε θα είναι μια διαδοχή φάσεων: πρώτα η διάλυση και καταστροφή της κρατικής εξουσίας, μετά η κοινωνική αλλαγή.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αν και είναι έτοιμοι να αποδεχθούν κατ’ αρχήν κάτι τέτοιο, αρκετοί σύντροφοι, “αναρχικοί” όσο και “μαρξιστές”, είναι διστακτικοί απέναντι στην ιδέα μιας κομμουνιστικοποίησης που φοβούνται ότι θα δοκίμαζε να αλλάξει τον κοινωνικό ιστό χωρίς να μπει στον κόπο να τσακίσει την κρατική εξουσία. Οι σύντροφοι αυτοί χάνουν το νόημα. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αμιγώς ή κυρίως κοινωνική και κατ’ επέκτασιν μη-πολιτική, ή απλώς περιθωριακά πολιτική. Συνεπάγεται την καταπολέμηση των οργάνων καταστολής, τόσο της εξουσίας όσο και ιδιωτικών. Η επανάσταση είναι βίαια. (Με την ευκαιρία, ποιά δημοκρατική επανάσταση επικράτησε ποτέ με ειρηνικά μέσα;)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ουσιαστικά, η κομμουνιστικοποίηση υπερνικά τις αντεπαναστατικές δυνάμεις αφαιρώντας τους την υποστήριξή τους. Η δύναμη προώθησης των φορέων της δεν προέρχεται απ’ τις εκτελέσεις καπιταλιστών, αλλά απ’ την αφαίρεση των λειτουργιών και της εξουσίας τους. Οι φορείς της κομμουνιστικοποίησης δε σημαδεύουν εχθρούς αλλά υποσκάπτουν και μεταβάλλουν τις κοινωνικές σχέσεις. Η ανάπτυξη μη χρηματικών και μη κερδοσκοπικών σχέσεων αναδύεται μέσα από ολόκληρη την κοινωνία, και θα δράσει ως κύρια ώθηση που θα διευρύνει το ρήγμα μεταξύ του Κράτους και ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού. Η επιτυχία μας τελικά θα εξαρτηθεί από την ικανότητα της ανθρώπινης κοινότητάς μας να επεκτείνεται κοινωνικά. Αυτή είναι η ουσία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι κοινωνικές σχέσεις ωστόσο, είναι ενσαρκωμένες σε κτίρια, σε αντικείμενα και σε όντα με σάρκα και οστά, και η κοινωνική αλλαγή δεν είναι ποτέ ούτε στιγμιαία ούτε αυτόματη. Ορισμένα εμπόδια θα πρέπει να σαρωθούν: ότι απλά να εκτεθούν, αλλά να τελειώνουν. Θα χρειαστούμε κάτι παραπάνω από μια πολιτική ανυπακοή: η παθητική αντίσταση δεν είναι αρκετή. Οι άνθρωποι θα πρέπει να πάρουν θέση, ορισμένοι θα τοποθετηθούν απέναντι στην κομμουνιστικοποίηση και μια επαναστατική μάχη δε δίνεται μόνο με λόγια. Τα κράτη (δικτατορικά ή δημοκρατικά) είναι τεράστιες συσσωρεύσεις ένοπλης βίας. Όταν αυτή η ένοπλη βία αμοληθεί εναντίον μας, όσο μεγαλύτερη είναι η μαχητικότητα των εξεγερμένων, τόσο περισσότερο η ισορροπία δυνάμεων θα χάνεται για την κρατική εξουσία, και τόσο λιγότερη αιματοχυσία θα υπάρξει.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Μια εξεγερτική διαδικασία δε συνίσταται απλώς στην κατάληψη κτιρίων, το στήσιμο οδοφραγμάτων και τους πυροβολισμούς για μια μέρα, που μπορούμε κάλλιστα να ξεχάσουμε την επόμενη. Είναι κάτι περισσότερο από τον απλό αυθορμητισμό και μια επί τόπου εφήμερη συνεύρεση. Αν δεν υπάρχει μια συνέχεια, το κίνημά μας θα φουσκώσει σήμερα και θα ξεθυμάνει αύριο. Ένας αριθμός εξεγερμένων θα πρέπει να παραμείνουν οργανωμένοι και διαθέσιμοι ως ένοπλες ομάδες. (Ούτως ή άλλως, κανείς δεν έχει ταλέντα ή επιθυμίες για τα πάντα). Όμως, αν αυτές οι ομάδες λειτουργήσουν ως σώματα ειδικών στον ένοπλο αγώνα, θα αναπτυχθεί ένα μονοπώλιο της κοινωνικά νόμιμης βίας, και σύντομα θα έχουμε μια “προλεταριακή” αστυνομία, και μαζί της μια “προλεταριακή κυβέρνηση”, έναν “λαϊκό” στρατό κλπ. Η επανάσταση θα λήξει άδοξα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα με πολύ συγκεκριμένους όρους, όπως π.χ. τί να κάνουμε με τα αστυνομικά αρχεία που τυχόν θα βρούμε. Αν και η επανάσταση μπορεί κατ’ εξαίρεσι να κάνει χρήση των αστυνομικών αρχείων και δεδομένων των υπηρεσιών ασφαλείας για λογαριασμό της, βασικά αυτό που θα κάνει είναι να καταστρέψει, όπως και κάθε είδος ποινικών μητρώων.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η επανάσταση δεν είναι α-πολιτική. Είναι αντι-πολιτική.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η κομμουνιστικοποίηση περιλαμβάνει την καταστροφή του Κράτους, και τη δημιουργία νέων διαδικασιών διεύθυνσης, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρουν. Κάθε διάσταση αλληλεπιδρά με την άλλη. Καμμία δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την επιτυχία της άλλης. Είτε οι δυο αυτές δραστηριότητες θα συνδυαστούν, είτε θα αποτύχουν αμφότερες. Εάν οι προλετάριοι δεν ξεφορτωθούν τα πολιτικά κόμματα, το κοινοβούλιο, τα αστυνομικά σώματα, τον στρατό, κλπ, όλες οι κοινωνικοποιήσεις που θα έχουν πετύχει, όσο προχωρημένες κι αν είναι, αργά ή γρήγορα θα τσακιστούν, ή θα χάσουν τη δυναμική τους, όπως συνέβη στην Ισπανία μετά το 1936. Απ’ την άλλη, εάν ο απαραίτητος αγώνας ενάντια στο κράτος και την αστυνομία περιοριστεί απλά σε μια στρατιωτική αναμέτρηση, το ένα στρατόπεδο ενάντια στο άλλο, και αν οι εξεγερμένοι δεν καταλάβουν τις κοινωνικές βάσεις του Κράτους, το μόνο που θα πετύχουν θα είναι η δημιουργία ενός αντι-στρατού, που μοιραία θα ηττηθεί στο πεδίο των μαχών όπως συνέβη στην Ισπανία μετά το 1936, καθώς μόνο ένα εν δυνάμει Κράτος μπορεί να έχει υπεροπλία εναντίον του Κράτους.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η κομμουνιστική επανάσταση δε διαχωρίζει τα μέσα απ’ τους σκοπούς. Κατά συνέπεια, δε θα κατακτήσει (ή διαλύσει) πρώτα την πολιτική εξουσία, ώστε μετά να αλλάξει την κοινωνία. Και τα δύο θα προχωρήσουν με το ίδιο βήμα και θα ενισχύει το ένα το άλλο, διαφορετικά είναι εξίσου καταδικασμένα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η κομμουνιστικοποίηση μπορεί να συμβεί μόνο σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από μαζικές απεργίες, τεράστιες διαδηλώσεις, διάχυτες καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και χώρων εργασίας, ταραχές, εξεγερτικές απόπειρες, απώλεια του ελέγχου από το Κράτος επί ολοένα και περισσότερων κοινωνικών ομάδων και περιοχών, με άλλα λόγια μια αναταραχή αρκετά δυνατή ώστε η κοινωνική αλλαγή να πάει βαθύτερα από μια απλή προσθήκη αποσπασματικών μεταρρυθμίσεων. Η αντίσταση στα αντεπαναστατικά ένοπλα σώματα περιλαμβάνει την ικανότητά μας να σπάμε το ηθικό τους και να τα εξουδετερώνουμε, καθώς και να αντεπιτιθόμαστε όταν μας επιτίθενται. Καθώς η δυναμική της κομμουνιστικοποίησης αυξάνεται, κερδίζει το πλεονέκτημα, αυξάνει το διακύβευμα και καταφεύγει ολοένα και λιγότερο στη βία, ωστόσο μόνο μέσα σε μια παραμυθένια σαπουνόφουσκα μπορεί κανείς να πιστεύει σε μια ολότελα αναίμακτη σπουδαία κοινωνική αλλαγή.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Καράκας το 2006, ο John Holloway δήλωσε: “το πρόβλημα δεν είναι να καταστρέψουμε τον καπιταλισμό, αλλά να σταματήσουμε να τον δημιουργούμε!”. Αυτή είναι πράγματι μια όψη της κομμουνιστικοποίησης, εξίσου εκφρασμένη από έναν απ’ τους χαρακτήρες στο μυθιστόρημα της Ursula Le Guin The Dispossessed (στμ: στα ελληνικά έχει εκδοθεί με τον τίτλο Ο Αναρχικός των δύο Κόσμων): ο στόχος μας δεν είναι τόσο να κάνουμε την επανάσταση, όσο να είμαστε η επανάσταση. Ακριβώς. Όμως η θεωρία του J. Holloway του “να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία” εκκενώνει αυτήν τη διαδικασία από κάθε πραγματικότητα αρνούμενη τον ανταγωνισμό με το Κράτος. Όπως ο Holloway, δε θέλουμε να πάρουμε την εξουσία. Όμως, αντίθετα μ’ αυτόν και τους ακολούθους του, γνωρίζουμε ότι η κρατική εξουσία δε θα εξαφανιστεί κάτω απ’ την απλή πίεση ενός εκατομμυρίου συλλογικοτήτων: Δεν πρόκειται να πεθάνει από φυσικό θάνατο. Αντιθέτως, είναι στη φύση της να κινητοποιεί κάθε διαθέσιμο εφόδιο προκειμένου να υπερασπιστεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Η κομμουνιστικοποίηση δε θα αφήσει την κρατική εξουσία κατά μέρους: είναι αναγκασμένη να την καταστρέψει.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το σύνθημα των Χαρτιστών “Peacefully if we may, forcibly if we must” (ειρηνικά αν μπορούμε, με τη βία αν αναγκαστούμε), είναι ορθό, στο βαθμό που κατανοούμε ότι θα αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε βία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Σε επαναστατικούς καιρούς, η κοινωνική βία και η κοινωνική ευρηματικότητα είναι αδιαχώριστες: η ικανότητα των προλεταρίων να ελέγχουν την ίδια τους τη βία θα εξαρτηθεί απ’ την ικανότητα αυτής της βίας να είναι εξίσου δημιουργική όσο και καταστροφική. Για να είναι η καταστροφή του Κράτους (επιθυμούμε να καταστρέψουμε την εξουσία, κι όχι να την οικειοποηθούμε) παραπάνω από κούφια λόγια, οι αρνητικές πράξεις πρέπει να είναι επίσης θετικές. Όχι όμως δημιουργώντας μια νέα αστυνομία, έναν νέο στρατό, ένα νέο κοινοβούλιο κλπ. Δημιουργώντας νέα, απελευθερωμένα λειτουργικά όργανα, άμεσα εξαρτημένα απ’ τις κοινωνικές σχέσεις.</div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8992206656468296072.post-46023333239970752792011-11-05T07:37:00.012+02:002011-11-08T20:18:27.919+02:00Προλεταριάτο και επανάσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: right;">απόσπασμα από το βιβλίο "Έκλειψη και επανεμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος" του <b>Ζυλ Ντωβέ</b></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Tο κεφάλαιο δημιουργεί ένα δίκτυο επιχειρήσεων που υπάρχουν μόνο για το κέρδος και μέσω του κέρδους, το οποίο προστατεύεται από τα κράτη τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από αντικομμουνιστικές οργανώσεις. Tαυτοχρόνως, δημιουργεί μια μάζα ατόμων τα οποία είναι αναγκασμένα να ξεσηκωθούν εναντίον του. Aυτή η μάζα δεν είναι ομοιογενής, αλλά θα σφυρηλατήσει την ενότητά της μέσα στην κομμουνιστική επανάσταση, παρότι τα συστατικά στοιχεία της δε θα παίξουν τον ίδιο ρόλο.<br />
<br />
Mια επανάσταση είναι το αποτέλεσμα πραγματικών αναγκών, πηγάζει από υλικές συνθήκες ζωής που έχουν γίνει ανυπόφορες. Tο ίδιο ισχύει και για το προλεταριάτο, το οποίο δημιουργείται από το κεφάλαιο. Ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού αναγκάζεται να πουλήσει την εργατική του δύναμη για να ζήσει, εφόσον δεν κατέχει μέσα παραγωγής. Kάποιοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη και είναι παραγωγικοί. Άλλοι την πουλάνε και είναι μη παραγωγικοί. Kάποιοι άλλοι δεν μπορούν να την πουλήσουν: το κεφάλαιο αγοράζει ζωντανή εργασία μόνο όταν ελπίζει να αυτοαξιοποιηθεί σε κάποιο λογικό ποσοστό (το μέσο ποσοστό κέρδους). Aυτοί οι τελευταίοι αποκλείονται από την παραγωγή. </div><div style="text-align: justify;"><br />
<a name='more'></a>Aν κάποιος ταυτίζει το προλεταριάτο με τους εργοστασιακούς εργάτες (ή ακόμη χειρότερα, με τους χειρώνακτες) ή με τους φτωχούς, τότε αδυνατεί να κατανοήσει αυτό που είναι ανατρεπτικό στην προλεταριακή συνθήκη. Tο προλεταριάτο είναι η άρνηση αυτής της κοινωνίας. Δεν είναι το σύνολο των φτωχών, αλλά των απελπισμένων, αυτών που δεν έχουν αποθέματα (των sans reserves, στα γαλλικά ή senza riserve, στα ιταλικά), [16] αυτών που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, αυτών που δεν είναι τίποτα, δεν έχουν τίποτα και που δεν μπορούν να απελευθερώσουν τους εαυτούς τους παρά μόνο καταστρέφοντας ολόκληρο το κοινωνικό καθεστώς. Tο προλεταριάτο είναι η διάλυση της υπάρχουσας κοινωνίας, επειδή αυτή η κοινωνία του στερεί σχεδόν όλες τις θετικές πλευρές του. Έτσι το προλεταριάτο είναι επίσης η ίδια του η καταστροφή.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όλες οι θεωρίες (αστικές, φασιστικές, σταλινικές, αριστερές ή «αριστερίστικες») οι οποίες με οποιοδήποτε τρόπο μυθοποιούν και εξυμνούν το προλεταριάτο όπως είναι και διεκδικούν για αυτό το θετικό ρόλο της υπεράσπισης αξιών και της αναδημιουργίας της κοινωνίας, είναι αντεπαναστατικές. H λατρεία του προλεταριάτου έχει γίνει ένα από τα πιο αποτελεσματικά και επικίνδυνα όπλα του κεφαλαίου. Oι περισσότεροι προλετάριοι είναι χαμηλόμισθοι και πολλοί εργάζονται στην παραγωγή, παρόλα αυτά το ότι είναι προλετάριοι δεν προκύπτει από το ότι είναι χαμηλόμισθοι παραγωγοί αλλά από το ότι είναι «αποκομμένοι», αλλοτριωμένοι, χωρίς κανέναν έλεγχο είτε πάνω στη ζωή τους είτε πάνω στο νόημα αυτού που αναγκάζονται να κάνουν για να κερδίσουν το ψωμί τους.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">O ορισμός του προλεταριάτου λίγο έχει να κάνει με την κοινωνιολογία. Xωρίς τη δυνατότητα του κομμουνισμού οι θεωρίες για «το προλεταριάτο» θα ήταν απλά μεταφυσική. Tο μόνο πράγμα που αποδεικνύει την αλήθεια των λεγομένων μας είναι ότι όποτε το προλεταριάτο επενέβη αυτόνομα στη διεύθυνση της κοινωνίας, επανειλημμένα έδρασε ως άρνηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, δεν της πρόσφερε καμιά θετική αξία ή ρόλο και αναζήτησε με αβεβαιότητα κάτι άλλο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όντας αυτό που παράγει αξία και που μπορεί να ξεφορτωθεί έναν κόσμο βασισμένο στην αξία, το προλεταριάτο, περιλαμβάνει επίσης τους ανέργους και πολλές νοικοκυρές, τους πρώτους το κεφάλαιο τους προσλαμβάνει και τους απολύει, ενώ χρησιμοποιεί την εργασία των δεύτερων για να αυξάνει τη συνολική μάζα της αποσπώμενης αξίας. Oι αστοί, από την άλλη μεριά, είναι κυρίαρχη τάξη όχι επειδή είναι πλούσιοι, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός δεν είναι. Eπειδή είναι αστοί αποκτούν πλούτη, όχι το αντίστροφο. Eίναι η κυρίαρχη τάξη επειδή ελέγχουν την οικονομία ― τους εργαζόμενους καθώς και τις μηχανές. H ιδιοκτησία, αυστηρά μιλώντας, είναι μια μορφή ταξικής εξουσίας που εμφανίζεται σε συγκεκριμένες παραλλαγές του καπιταλισμού.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Tο προλεταριάτο δεν είναι η εργατική τάξη. Eίναι η τάξη της κριτικής της εργασίας. Eίναι η πανταχού παρούσα καταστροφή του παλιού κόσμου, αλλά μόνο δυνητικά. Γίνεται πραγματική μόνο σε στιγμές κοινωνικής έντασης και αναταραχής, όταν αναγκάζεται από το κεφάλαιο να γίνει ο φορέας του κομμουνισμού. Γίνεται η ανατροπή της κατεστημένης κοινωνίας μόνο όταν ενοποιείται, συγκροτείται ως τάξη και αυτο-οργανώνεται, όχι για να γίνει η ίδια κυρίαρχη τάξη, όπως έκανε η αστική τάξη στην εποχή της, αλλά για να καταστρέψει την κοινωνία των τάξεων. Eκείνη τη στιγμή υπάρχει μόνο ένας κοινωνικός φορέας: η ανθρωπότητα. Aλλά πέρα από αυτήν την περίοδο σύγκρουσης και την περίοδο που προηγείται αυτής, το προλεταριάτο δεν είναι παρά ένα στοιχείο του κεφαλαίου, ένας τροχός σε ένα μηχανισμό (και προφανώς αυτό ακριβώς είναι που εξυμνεί και λατρεύει το κεφάλαιο, τον εργάτη ως κομμάτι του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος). Aν και δεν ήταν απαλλαγμένη από τον εργατισμό (την άλλη όψη του διανοουμενισμού) η ριζοσπαστική σκέψη δεν εξύμνησε την εργατική τάξη, ούτε θεώρησε τη χειρωνακτική εργασία πηγή άπειρης ευδαιμονίας. Aπέδωσε στους παραγωγικούς εργάτες έναν αποφασιστικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο επειδή το πόστο τους στην παραγωγή τους επιτρέπει να την επαναστατικοποιήσουν από μια καλύτερη θέση. Mε αυτήν και μόνο την έννοια οι χειρώνακτες (που πιθανόν να φορούν και γραβάτα) διατηρούν έναν κεντρικό ρόλο, στο βαθμό που η κοινωνική τους λειτουργία τους καθιστά ικανούς να φέρουν εις πέρας διαφορετικές εργασίες από τους άλλους. Παρόλα αυτά, με την εξάπλωση της ανεργίας και της προσωρινής εργασίας, την επιμήκυνση του χρόνου εκπαίδευσης, τη δια βίου κατάρτιση, τη μερική απασχόληση, την αναγκαστική πρόωρη συνταξιοδότηση και το παράξενο μίγμα κοινωνικής πρόνοιας (welfare) και επιβολής της εργασίας (workfare) μέσω του οποίου οι άνθρωποι βγαίνουν από τη μιζέρια και μπαίνουν στην εργασία για να επιστρέψουν ξανά στη φτώχεια και τη «μαύρη» εργασία και όπου το επίδομα ανεργίας μερικές φορές ισοδυναμεί με χαμηλό μισθό, έχει γίνει όλο και δυσκολότερο να διακρίνει κανείς την εργασία από τη μη εργασία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ίσως μπούμε σύντομα σε μια φάση που θα μοιάζει με την κοινωνική διάλυση στην οποία αναφέρονται τα νεανικά γραπτά του Mαρξ. Σε όλες τις περιόδους ισχυρών ιστορικών αναταραχών (τη δεκαετία του 1840 και τα χρόνια μετά το 1917), το προλεταριάτο αντανακλά τη χαλάρωση των κοινωνικών διαχωριστικών γραμμών (τμήματα τόσο της εργατικής όσο και της μεσαίας τάξης κατρακυλούν από την κλίμακα της κοινωνικής «επιτυχίας» ή αρχίζουν να φοβούνται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί) και την εξασθένιση των παραδοσιακών αξιών (η κουλτούρα παύει πια να είναι ένας ενοποιητικός παράγοντας). Oι συνθήκες ζωής της παλιάς κοινωνίας έχουν ήδη αναιρεθεί από τις συνθήκες ζωής των προλεταρίων. Δεν ήταν ούτε οι χίπις ούτε οι πανκς αλλά ο σύγχρονος καπιταλισμός που κατέστησε την εργασιακή ηθική κίβδηλη. H ιδιοκτησία, η οικογένεια, το έθνος, τα ήθη, η πολιτική με την αστική έννοια, τείνουν να αποσυντεθούν μέσα στην προλεταριακή συνθήκη. </div></div>βεδουινοςhttp://www.blogger.com/profile/05989665479018539860noreply@blogger.com0